พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 934

ขณะเดียวกัน กู้ฮั่นม่อยื่นมือเกาะกำแพงแล้วปีนเข้ามาในบ้านอย่างแผ่วเบา

เขาดูสง่างามราวกับบัณฑิต แต่ช่ำชองทักษะต่างๆ อย่างปีนกำแพงและปีนต้นไม้มาตั้งแต่เด็ก จากนั้นก็รีบซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ตรงมุมกำแพง

ในบ้านนี้มีคนไม่มากนัก นอกจากเด็กรับใช้ที่แข็งแรงบึกบึนหลายคนที่หน้าประตูใหญ่กับลานด้านนอกแล้ว ยังมีทหารคุ้มกันลาดตระเวนกลุ่มหนึ่ง ส่วนคนที่เดินอยู่ในเรือนด้านในหลักๆ แล้วเป็นสตรี

กู้ฮั่นม่ออาศัยแสงโคมไฟมองสำรวจไปทั่วจนไปเจอเรื่องที่น่าสนใจเข้าเรื่องหนึ่ง นั่นคือผู้คนในบ้านแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชาย ผู้หญิง คนแก่ เด็ก สาวใช้หรือทหารคุ้มกัน ล้วนแล้วแต่หน้าตาดีกันทุกคนเลย

แม้แต่เสื้อผ้าหน้าผมของบ่าวรับใช้ก็ยังงามประณีตกว่าบ่าวรับใช้ทั้งหลายในคฤหาสน์ระดับสูงทั่วไปเสียอีก สรุปได้คำเดียวว่าสะดุดตา

หลังจากกลั้นหายใจและแอบฟังอยู่ที่มุมกำแพงสักพัก กู้ฮั่นม่อก็รู้ว่าหลิ่วชิงเยี่ยนถูกขังอยู่ที่เรือนไหน ถึงแม้ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของบ้าน แต่เจตนาของอีกฝ่ายก็ชัดเจน

เขาอดขมวดคิ้วแน่นไม่ได้ด้วยความกังวลใจ

ไม่มีใครบอกได้ว่าฮั่วถวนเอ๋อร์ถูกพาไปไว้ที่ไหน ในเรือนหลังใหญ่ก็ไม่มีเสียงร้องไห้แต่อย่างใด หากเขาออกไปตอนนี้เพื่อไปรับกำลังเสริม ความบริสุทธิ์ผุดผ่องของหลิ่วชิงเยี่ยนอาจจะรักษาไว้ไม่ได้

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง ดวงตาของกู้ฮั่นม่อก็หม่นทะมึน จากนั้นเขาเลือกจะไปสำรวจห้องตะวันออกของเรือนฉางเจา

หากต้องการรักษาความบริสุทธิ์ของหลิ่วชิงเยี่ยนและค้นหาฮั่วถวนเอ๋อร์ มีทางเดียวคือใช้กลยุทธ์จับโจรเอาหัวโจกก่อน

อีกประเดี๋ยวบุรุษผู้นี้จะเข้าไปในห้องตะวันออกเพื่อทำตามแผน ทว่าข้างกายไม่มีองครักษ์เลย แต่ขอเพียงหาทางแอบเข้าไปซุ่มโจมตีได้ก่อน เขาก็จะสามารถจับอีกฝ่ายได้โดยยังไม่ทันตั้งตัว

กู้ฮั่นม่อดูของที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคลุมครึ่งแขน เขาเจอของสิ่งนี้ระหว่างทางมาที่นี่ คิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์ แล้วก็ใช้ได้จริงๆ เสียด้วย

ในเรือนฉางเจา สาวใช้สองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้

“เฮ้อ…ไม่รู้ว่าเมื่อไรคุณชายใหญ่จะชายตามองมาทางข้าบ้าง ไม่ต้องพูดถึงว่ารับเป็นอนุ แค่ได้เป็นสาวใช้อุ่นเตียงของเขา ข้าก็พอใจแล้ว…เจ้าว่า ถ้าได้มีลูกสักคน ก็คงจะ...”

“หัดซื่อสัตย์และสำรวมบ้าง บางทีคุณชายใหญ่อาจจะใจกว้างเล็กน้อยเพราะเห็นแก่ความสวยของทั้งเจ้าและข้า แต่ข้าจะไม่ยอมให้คนข้างกายเล่นลูกไม้กับเขาหรอก”

ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ จู่ๆ ในอากาศก็มีเสียงมาดร้ายดังขึ้น

“ฟ่อๆ”

พวกนางมองออกไปโดยไม่รู้ตัว ก็เห็นงูเกล็ดสีดำตัวหนึ่งหนาเท่าครึ่งข้อมือ กำลังแลบลิ้นออกมาแผล็บๆ อย่างบ้าคลั่ง และตั้งท่าชูคอแผ่แม่เบี้ยเตรียมฉกอยู่ภายใต้แสงจันทร์

สาวใช้ซวนจีกรีดร้องเสียงหลงด้วยความตื่นตระหนก “อ๊ากงู มีงู!”

สาวใช้ผู้สุขุมใบหน้าซีดขาว “ไม่ต้องกลัว มันไม่มีพิษ แต่คุณชายกลัวงูที่สุด อย่าทำให้เขาตกใจเป็นอันขาด รีบไปตามพ่อบ้านให้มาจับออกไปเร็วเข้า!”

แม้ว่าจะไม่มีพิษ แต่ก็ไม่มีใครกล้าแตะต้องมัน พวกนางจึงรีบวิ่งไปขอความช่วยเหลือ

กู้ฮั่นม่อสบโอกาสนี้เร้นกายเข้าไปในในเรือนฉางเจา ใช้กิ่งไม้กดหัวงูไว้แล้วจับมันกลับมา มุมริมฝีปากหยักโค้งเล็กน้อย

กลัวงู? ย่อมเป็นเรื่องดีที่สุด

ครั้นผลักประตูเปิดเข้าไปในห้องตะวันออกอย่างรวดเร็ว กู้ฮั่นม่อยังไม่ทันจะเรียกหลิ่วชิงเยี่ยน สายตาของเขาก็พร่ามัวเมื่อมีบางอย่างมากระแทกหน้า

เขาหลบเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ แต่หน้าผากถูกขาเก้าอี้กระแทกโดยไม่ทันตั้งตัว เขาส่งเสียงครวญครางอู้อี้ทันที

หลิ่วชิงเยี่ยนโจมตีเช่นนี้อยู่นาน จนแทบจะหมดเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เมื่อเห็นว่าข้าวของที่ปาออกไปไม่โดนเป้าหมาย หัวใจของนางก็จมลงสู่ก้นบึ้งในทันใด เก้าอี้ไม้แดงก็ร่วงหล่นจากมือที่อ่อนแรง

กู้ฮั่นม่อข่มกลั้นความเจ็บปวด รีบรับเก้าอี้ไว้อย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังจนดึงดูดผู้คนแห่แหนกันมาที่นี่

“ทำไมเป็นเจ้า!”

เดิมทีหลิ่วชิงเยี่ยนสิ้นหวังแล้ว คิดว่าจะใช้ปิ่นปักผมต่อสู้จนตกตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย แต่เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของคนตรงหน้ากระจ่างชัด นัยน์ตาดอกท้อก็เบิกกว้างด้วยความเสน่หา

หน้าผากของกู้ฮั่นม่อบวมเป่ง เขาวางเก้าอี้ลงเบาๆ ด้วยความกลัว “โชคดีที่ข้าหลบไว ไม่เช่นนั้นคงถูกเจ้าฟาดจนหมดสติไปแน่ๆ เช่นนี้ไม่เท่ากับเข้ามาส่งหัวให้เจ้าเล่นงานหรอกหรือ”

วิชาต่อสู้มือเปล่าของสำนักศึกษาชิงอี้ไม่ใช่เรื่องตลก แม่นางคนไหนที่ดูบอบบางย่อมมีพละกำลังมากกว่าเหล่าคุณหนูในเมืองหลวงเสียอีก

มิฉะนั้นหลิ่วชิงเยี่ยนที่ถูกวางยา คงไม่สามารถฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้

จบพูด กู้ฮั่นม่อก็เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายและตะลึงงันอยู่กับที่ไปครู่หนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน