พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 936

กู้ฮั่นม่อลุกขึ้น ถอดเสื้อตัวนอกของตัวเองออก จากนั้นก็ยื่นให้หลิ่วชิงเยี่ยนโดยไม่หันหน้า

“ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่อยากใส่เสื้อของเขา งั้นก็ใส่แก้ขัดไปก่อนแล้วกัน”

หลิ่วชิงเยี่ยนรับเสื้อมา กัดริมฝีปาก “ขอบคุณ เจ้าลากตัวเขาไปด้านหลังฉากกั้นหน่อยได้ไหม?”

รู้ว่านางจะเปลี่ยนเสื้อ กู้ฮั่นม่อก็ดึงคอเสื้อยินถังแล้วลากไปราวกับลากสุนัข

ระหว่างนี้หลิ่วชิงเยี่ยนก็ใช้แสงจากดวงจันทร์รีบถอดเสื้อ จากนั้นก็สวมเสื้อตัวนอกของกู้ฮั่นม่อ

อาจเป็นเพราะเขาทำงานในร้านขายน้ำดื่ม นอกจากกลิ่นสบู่แล้ว นางยังได้กลิ่นหอมเล็กน้อย ไม่มีกลิ่นเหงื่อเหมือนบัณฑิตชายอื่น ๆ

เสื้อตัวนอกเป็นเครื่องแบบฤดูใบไม้ร่วงของสำนักศึกษาชิงอี้ ทำจากผ้าฝ้ายคุณภาพสูง บางแต่อุ่น ทว่าแขนเสื้อกว้างนี้ไม่มีที่คาดเอว

ทว่าหลิ่วชิงเยี่ยนตัวผอมบาง ใส่แล้วกระดุมหน้าอกตกลงมายังเอว จึงใช้เสื้อที่ม้วนแล้วพันรอบเอว จากนั้นความอายก็จางหายไป

“ประธานสภาบัณฑิต ข้าเสร็จแล้ว”

หลังหลิ่วชิงเยี่ยนรู้สึกปลอดภัย น้ำเสียงก็สุขุมยิ่งขึ้น

สิ้นเสียงก็จุดเทียนในห้องอีกครั้ง

หลิ่วชิงเยี่ยนเดินอ้อมฉากกั้นลมไปแล้วเห็นยินถังนอนสลบบนเก้าอี้ด้วยเสื้อผ้ายุ่งเหยิง สองมือโดนผ้าพันเอวมัดอยู่ด้านหลัง และโดนยัดปากด้วยถุงเท้า

กู้ฮั่นม่อใช้หางตามองนางปราดหนึ่ง ต้องยอมรับว่าหลิ่วชิงเยี่ยนสวยหยาดเยิ้มจริง แม้จะใส่เสื้อด้านนอกที่แสนจะธรรมดา ทว่าก็ยากจะลบเลือนความงาม

มิน่าล่ะยินถังถึงสรรหาทุกวิถีทางเพื่อให้ได้นาง

โชคดีที่ความงามแบบนี้ไม่เกิดในครอบครัวทั่วไป หาไม่แล้วจะมีจุดจบอันน่าเศร้าหมอง

เขากำลังคิดก็เห็นนางมองยินถังด้วยความเกรี้ยวกราด จากนั้นก็รีบสาวเท้าไปตบหน้ายินถังสองครั้งแรง ๆ

“ไอ้สุนัขสมควรตาย”

หลิ่วชิงเยี่ยนด่าเสร็จก็ยังไม่หายเคือง หยิบแก้วน้ำชาบนโต๊ะมาสาดใส่หน้ายินถัง

กู้ฮั่นม่อชะงักงัน ผ่านไปสักพักถึงจะหายตะลึง รู้สึกว่าบัณฑิตหญิงผู้นี้นับว่ายิ่งเหมือนพระชายารัชทายาทมากขึ้นทุกที

ยินถังที่หมดสติต้องสะดุ้งตื่นอย่างแช่มช้า เมื่อเห็นพวกเขาสองคนก็ต้องเบิกตากว้าง

“ฮือๆๆ”

หลิ่วชิงเยี่ยนสายตาเฉียบแหลม ยิ้มเย็น “ไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้สิน่ะ? ถ้าไม่สั่งสอนเจ้าหน่อย เจ้าคงคิดว่าบุตรีแห่งตระกูลหลิ่วประจำกรมอาญาไม่เอาไหน ประธาน ช่วยจับหัวเขาให้เขาหน่อย”

กู้ฮั่นม่อเลิกคิ้ว ถึงไม่รู้เจตนาของนาง ทว่าก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี กดหัวยินถัง เขาสงสัยว่าสตรีบอบบางจะสั่งสอนยินถังด้วยวิธีใด

จากนั้นก็เห็นนางหยิบกาน้ำชาด้านข้าง แล้วบีบจมูกยินถังแล้วเทลงรูจมูกอย่างไม่ลังเล

ยินถังเบิกตากว้าง ดิ้นสุดฤทธิ์ แต่ก็ต้องสำลักน้ำชา

“หึ...อ๊าก...”

เพราะโดนยัดปากด้วยถุงเท้า เขาจึงใช้สองขาถีบไปเรื่อย ทว่าร่างกายท่อนบนกลับขยับเขยื้อนไม่ได้ มีเพียงเสียงเสียดสีของเก้าอี้กับพื้น

กู้ฮั่นม่อเห็นแล้วก็เข้าใจเจตนาของหลิ่วชิงเยี่ยน

การกรอกน้ำชาลงจมูกผู้อื่น จะทำให้ทั้งหู ดวงตาและจมูกบวมจนเจ็บปวดทรมาน วิธีนี้เหมือนกับการใช้น้ำทรมานผู้อื่น ล้วนเป็นวิธีไต่สวนนักโทษของศาลต้าหลี่

เขามองหน้าหลิ่วชิงเยี่ยน เห็นสีหน้าอีกฝ่ายเย็นยะเยือก ไม่เหลือความเอียงอายในวันวาน เมื่อเห็นภาพอันตกใจนี้ มือก็ถึงกับสั่นระริก

เห็นได้ชัดว่าหลานสาวของอาลักษณ์กรมอาญาเชี่ยวชาญด้านนี้มาก

ถ้าเกิดหน่วยกล้าตายมียอดฝีมือที่ใช้อาวุธลับเก่ง เช่นนั้นพวกเขาก็ฉิบหายแน่ ต้องระมัดระวังตัวเข้าไว้

“ได้ เจ้ารอยู่นี่นะ”

สิ้นเสียงกู้ฮั่นม่อก็หยิบเสื้อที่ตกพื้นของยินถังขึ้นมาสวม

เรื่องราวราบรื่นกว่าที่คิด เมื่อท้องฟ้ามืดสลัว ตอนที่เขาเดินออกจากเรือนฉางเจา สาวใช้สองคนก็มองด้วยความตกตะลึงแต่ไกล

ซึ่งเป็นทิศทางสำนักศึกษาชิงอี้ ตอนกลางคืนมีแสงระยิบระยับของหมู่ดาว สะกดสายตาผู้คนยิ่ง

กู้ฮั่นม่อรู้ว่าเป็นกิจกรรมภายในโรงเรียนที่จัดขึ้นเพื่อกระชับมิตรภาพ บัณฑิตทั้งชายและหญิงของสำนักศึกษากำลังปล่อยโคมลอยู่

“คุณชายใหญ่สั่งว่า ไปเอาตัวเด็กมายังเรือนฉางเจาโดยเร็ว”

เขาเดินเข้าไปสั่งสาวใช้ แนะนำว่าตัวเองเป็นกุนซือ พวกนางเห็นป้ายเอวก็ไม่กล้าถามแม้แต่คำเดียว รีบหมุนกายไปหาพ่อบ้าน

กู้ฮั่นม่อรู้สึกโล่งอก เมื่อกลับมาถึงเรือนปีกข้างตะวันออก ก็เห็นหลิ่วชิงเยี่ยนถือแจกันดอกไม้ใส่งูด้วยสีหนาแปลก ๆ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ข้าทำสำเร็จแล้ว...เจ้าจะทำอะไร จะทุบขวดแตกแล้วใช้วิธีตัดมือตัดเท้าหรือ?”

แม่นางผู้นี้ใจคอโหดเหี้ยมเกินไปหรือไม่?

หลิ่วชิงเยี่ยนเลิกคิ้วมองเขา “วิธีนี้โหดร้ายมาก แม้แต่ท่านปู่ของข้ายังเคยใช้กับนักโทษเพียงคนเดียว ถึงข้าจะเกลียดเข้ามาก แต่ก็ไม่ถึงกับเสียสติทำขั้นนั้นหรอก”

กู้ฮั่นม่อเตรียมตอบก็เห็นหลิ่วชิงเยี่ยนยื่นแจกันดอกไม้มาให้

“ข้าแค่อยากสั่งสอนเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ ยินถังกลัวงู เจ้าช่วยก็ช่วยให้ถึงที่สุด ยัดงูตัวนี้ใส่กางเกงเขาที”

กู้ฮั่นม่อ “……？”