พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 937

ยินถังที่แกล้งหมดสติได้ยินประโยคนี้ก็เผยสีหน้าเหลือเชื่อ จากนั้นก็กลิ้งสุดชีวิตเหมือนตัวหนอน

เขาส่ายหน้า ส่งเสียงไม่เป็นศัพท์ ร่างกายเขียนคำว่าปฏิเสธไว้มากมาย

ถ้าเขาทำผิดก็ให้กรมอาญาลงโทษเขา ไม่ใช่ใช้วิธีทรมานไร้มนุษยธรรมแบบนี้

“ก็ได้ เอาที่เจ้าว่า เขาสมควรได้รับบทเรียนจริงๆ”

กู้ฮั่นม่อระงับความรู้สึกไว้ เทงูดำแล้วออกจับไว้ จากนั้นก็เดินไปหายินถังด้วยแววตาแปลก ๆ

“ฮือๆ”

ไม่เอา ไม่เอา

ยินถังเบิกตากว้างมองงูดำตัวนั้น ภาพที่โดนท่านปู่งูเหลือมเล่นงานยังติดตา ถึงตอนนี้เขายังไม่ลืมความกดดันและแรงปะทะกันน่าสะพรึงกลัวเลย

เขาเห็นกู้ฮั่นม่อเข้าใกล้ ตกใจจนตัวอ่อนยวบ สองขาสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

ในสายตาไม่เป็นมิตรของหลิ่วชิงเยี่ยน เห็นกู้ฮั่นม่อดึงกางเกงยินถังออก จากนั้นก็มองด้วยความเห็นใจ

ของเย็นเลื้อยผ่านของรักของหวงของยินถังไม่หยุด เขากรีดร้องเสียงดังอย่างที่ไม่เคยตะโกนดังเท่านี้มาก่อน

“อ๊าก...”

ยินถังหน้าซีดขาว ขนลุกซู่ หน้าผากมีเหงื่อเม็ดใหญ่ สองขาที่ไม่ได้มัดไว้ดิ้นสุดเหวี่ยง อยากสะบัดงูออกจากกางเกงยิ่ง

จวบจนดิ้นจนเก้าอี้ล้มไปกองกับพื้น เกิดเสียงกระแทกอย่างจัง

งูดำตกใจ เริ่มเลื้อยอย่างไม่เป็นสุข เมื่อมันอ้าปาก ความเจ็บพลันส่งกระแสเข้าหาตัวยินถัง โก่งคอร้องด้วยความเจ็บ ตาเหลือกและหมดสติไปในที่สุด

กู้ฮั่นม่อเป็นคนสุขุมแต่ไหนแต่ไหน ทว่าบัดนี้เห็นความอนาถของอีกฝ่ายก็อดใจสั่นวูบไม่ได้

เขาแอบอุทานในใจ สหาย ชาติหน้าอย่าเกิดเป็นผู้ชายเลย

กู้ฮั่นม่อมองหลิ่วชิงเยี่ยนแล้วเห็นนางเย็นชา อดถามไม่ได้ “เจ้าไม่กลัวเลยรึ?”

หลิ่วชิงเยี่ยนเม้มปาก “เมื่อก่อนท่านลุงข้าทำงานในสำนักราชวัง ทำหน้าที่ตัดส่วนนั้นของขันที ตอนข้ายังเด็กเผลอเข้าไปในโรงนั้น ดังนั้นภาพเมื่อครู่ถือว่ายังรับได้”

กู้ฮั่นม่อ “...”

บรรยากาศเงียบกริบ เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

ระหว่างนี้ด้านนอกเรือนฉางเจาก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบส่งมา สาวใช้ตะโกนบอกว่า

“แย่แล้ว แย่แล้ว คุณชายใหญ่ เรือนหลักไฟไหม้เจ้าค่ะ...”

กู้ฮั่นม่อตึงเครียด รีบเดินออกไปก่อน แล้วขวางทางสาวใช้ “คุณชายใหญ่ไม่สะดวกเจอใคร เกิดอะไรขึ้นที่เรือนหลัก แล้วเด็กล่ะ?”

สาวใช้นามว่าซวนจีมา คิดว่ายินถังกำลังทำเรื่องแบบนั้นก็ไม่ได้คิดมาก

นางหายใจหอบเหนื่อย พูดด้วยความกระวนกระวาย “เรียนคุณชาย บ่าวก็ไม่รู้ว่าเรือนหลังเกิดไฟไหม้ได้อย่างไร แต่เหมือนไฟจะลามมาจากห้องเก็บฟืนเจ้าค่ะ พ่อบ้านขังเด็กคนนั้นไว้ในห้องเก็บฟืน ไฟแรงมาก ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้...”

ขังในห้องเก็บฟืน?

กู้ฮั่นม่อตกใจ เด็กสองขวบเจอเรื่องแบบนี้จะช่วยเหลือตัวเองได้อย่างไร?

สีหน้าเขาแปรเปลี่ยน พูดเสียงจริงจัง “เร็ว ไปเรียกทุกคนในจวนมาดับไฟเร็ว”

สาวใช้ซวนจีพยักหน้าอย่างลนลาน ไฟไหม้นี้น่ากลัวมาก คืนนี้มีลมกระโชกแรงด้วย ถ้าไม่รีบดันคาดว่าต้องเผาทั้งจวนแน่

นางรายงานเสร็จก็เตรียมหมุนกายวิ่งไปทำตามคำสั่ง ทว่ากลับโดนทุบสลบแล้วลากเข้าเรือนปีกข้าง

“ชิงเยี่ยน เกิดไฟไหม้ที่เรือนหลัง รีบเปลี่ยนเสื้อนาง พวกเราจะรีบไปหาฮั่วถวน”

สิ้นเสียงเขาก็ล่วงหน้าไปก่อน รอไม่ได้

หลิ่วชิงเยี่ยนอยู่ด้านในห้องก็ได้ยินบทสนทนาพวกเขา สีหน้าสุขุมโดนทำลาย พยักหน้าด้วยความร้อนรนใจ

นางรีบถอดเสื้อสาวใช้แล้วใส่ จากนั้นก็ใช้เสื้อเดิมพันสาวใช้ไว้ด้านข้างเก้าอี้ยินถัง ก่อนจะวิ่งออกจากเรือนฉางเจาอย่างรวดเร็ว

ฮั่วถวนเห็นกู้ฮั่นม่อแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม

“ฮือๆ พี่ชาย เผามันเทศจนไหม้แล้ว ถวนถวนหิว ถวนถวนอยากจะขนม ฮือๆๆ”

เขาแค่ใช้ฟืนเยอะไปหน่อย จึงจุดไฟติดแล้วลามไปทั่ว เขาพยายามดับไฟแล้ว แต่ลมทำให้ลามไปไกล

ถวนถวนรู้สึกหิว หลังดับเพลิงในห้องเก็บฟืนแล้วก็หมดแรง

ไม่มีขนมให้กิน ไม่มีมันเทศเผา หม่ามี๋รู้ว่าเขาก่อเรื่องใหญ่แบบนี้ต้องตีก้นเขาแน่

“ฮือๆๆ””

เสียงร้องไห้ดังแสบแก้วหู ดังชัดเป็นพิเศษในยามราตรี

กู้ฮั่นม่อโล่งอก เมื่อหายห่วงก็รู้สึกผ่อนคลาย

“เจ้าตัวป่วน...ไม่เป็นไรก็ดี...ไม่เป็นไรก็ดี”

เขาเดินเข้าไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา แล้วอดใช้หน้าผากแตะหัวฮั่วถวนไม่ได้

ระหว่างนี้ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าส่งมา กู้ฮั่นม่ออุ้มฮั่วถวนออกจากห้องเก็บฟืน จากนั้นก็เห็นเซียวปี้เฉิงมาที่นี่

“รัชทายาท”

เซียวปี้เฉิงเห็นฮั่วถวนแล้วดีใจจนน้ำตาแทบไหล กู้ฮั่นม่อส่งลูกของเขาคืน

ฮั่วถวนยังคงร้องไห้เสียงดังไม่หยุด เบะปากพูด “ท่านพ่อขอโทษ ถวนถวนทำเรื่องไม่ดี...”

เซียวปี้เฉิงอุ้มลูกชาย สีหน้าดีใจจนถึงขั้นดุร้ายเพราะเคืองกับพฤติกรรมศัตรู ผ่านไปเนิ่นนานก็ยังพูดอะไรไม่ออก กู้ฮั่นม่อรู้สึกดีใจแทนกับสองพ่อลูกที่ได้เจอกันอีกครั้งหลังผ่านความตายอย่างหวุดหวิด

ผ่านไปเนิ่นนาน เขาถึงได้ยินเสียงสั่นของรัชทายาท “ลูกรักของพ่อ ไยเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ มีคนใจดีช่วยเจ้าไว้รึ? ไยต้องเผาจวนคนอื่นด้วย พวกเราต้องชดใช้เงินเท่าไหร่...”

เขาเกลียดตัวเองที่มาช้าไป