พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 941

ในรัตติกาลอันมืดมน หลังจากกู้ฮั่นม่อกับหลิ่วชิงเยี่ยนออกไป ทั่วทั้งจวนก็มีเพียงความเงียบงัน ทุกคนล้วนเข้าสู่นิทรา

ท้องฟ้าฤดูใบไม้ผลิสว่างช้าเล็กน้อย ตอนที่อวิ๋นหลิงตื่นมาในวันรุ่งขึ้น นาฬิกาพกก็เป็นเวลาแปดโมงครึ่งแล้ว

ทั่วทั้งจวนเกิดการเคลื่อนไหว สาวใช้กับข้ารับใช้ชายที่นี่ส่งสั่งให้เตรียมอาหารเช้า โดยมีทหารคอยเฝ้าดู ไม่ให้หนีไปไหน

อวิ๋นหลิงอาบน้ำอาบท่าช้า ๆ ราวกับที่นี่เป็นถิ่นของตัวเอง

ส่วนพวกยินถังไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดี ให้กินแค่หมั่นโถวแล้วก็ถูกมัดตัวอีกครั้ง

เหล่าทหารทำตามคำสั่งของอวิ๋นหลิง มัดตัวทุกคนติดกัน มองไกล ๆ จะเหมือนขบวนมด ไม่โอ่อ่าเสียเลย

ยินถังที่อยู่หน้าสุดไม่สบอารมณ์ “พระชายา พระองค์จะ...”

“เจ้าเป็นนักโทษในฐานะผู้บงการ ส่วนคนในจวนเป็นนักโทษฐานทำตามคำสั่ง ล้วนเกี่ยวข้องกับคดีก่อกบฏ ต้องจับไปไต่สวนที่ศาลต้าหลี่พร้อมกันอยู่แล้ว”

ยินถังเม้มปาก “กระหม่อมเข้าใจ แต่ถ้าแบบนี้จะนั่งรถม้าได้อย่างไร”

อวิ๋นหลิงได้ยินพลันหัวเราะ “เจ้าคิดว่ามีรถม้าให้พวกเจ้านั่งรึ? จะมีรถม้ามากมายหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง พวกเจ้าเป็นนักโทษทรยศชาติ คู่ควรกับสิ่งนี้ไหม?”

แม้แต่ทหารของสำนักศึกษายังได้ขี่ม้า เขาใกล้ดียังไงถึงขอนั่งรถม้า

ยินถังหน้าบึ้งตึงอย่างควบคุมไม่ได้ ร่างกายสั่นระริก

เขาเข้าใจแล้ว อวิ๋นหลิงจะให้เขาใช้เท้าเดิน

ระยะทางจากจวนไปถึงประตูเมืองก็เกือบสิบกิโลเมตร ระหว่างทางถึงศาลต้าหลี่ ประชาชนชั้นต่ำที่ผ่านไปผ่านมาก็จะหัวเราะเยาะ แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

อวิ๋นหลิงไม่ใส่ใจสีหน้าของยินถัง ยิ้มตาหยีกล่าวว่า “แน่นอน อันที่จริงพวกเราก็มีการยืดหยุ่นกับนักโทษไร้ความสามารถเดินได้ มีการส่งตัวด้วยรถม้าอยู่”

นางพูดพร้อมกับมองสองขาของยินถัง

“ถ้ารัฐทายาทยินอยากนั่งรถม้า ข้าก็ฝืนใจช่วยเจ้าได้ ถ้าฟาดไปหนึ่งที รับรองว่าเจ้าเดินไม่ได้อย่างน้อยสิบวันแน่”

ยินถังกระตุกมุมปาก ระงับเพลิงโทสะและความแค้นเคืองในใจ ฝืนปั้นรอยยิ้ม “ไม่รบกวนพระชายาเปลือกแรงหรอก”

อวิ๋นหลิงส่งเสียงฮึดฮัด เก็บรอยยิ้มแล้วมองเขาเย็นเยียบ ก่อนจะหมุนกายขึ้นรถม้า

เมื่อคืนส่งข่าวไปยังสำนักศึกษาชิงอี้แล้ว ขอให้เจ้าอ๋องกับพี่ฉิงช่วยดูแลงานเก็บกวาดหลังฉลองเสร็จ

เรื่องที่เกี่ยวกับสองแม่ลูกเวินฮุ่ยเจิน เมื่อคืนอวิ๋นหลิงบอกเซียวปี้เฉิงแล้ว ทว่าตอนนี้พวกเขายังไม่มีเวลาสนใจ จึงไหว้วานให้หลงเย่และสามีช่วยดูแล

ไม่นานขบวนใหญ่ก็ออกเดินทาง พวกอวิ๋นหลิงและนักโทษในจวนรวมกันก็มีสามสิบกว่าคน

รถม้าสามล้ออยู่ด้านซ้ายมือสุด ส่วนท้ายขบวนจะเป็นการเดินด้วยเท้า ราวกับงูกินจุตัวยาวเหยียด ด้านข้างมีทหารขี่ม้าคอยเฝ้ามอง

เมื่อวานยินถังโดนกัดที่ไข่ ผ่านไปหนึ่งคืนแต่ยังคงรู้สึกเจ็บ ตอนนี้ยังต้องเดินทางอีก ทุกย่างก้าวจึงเกิดความเจ็บเข้าถึงทรวง

ขบวนชุดใหญ่เช่นนี้ ประชาชนที่สัญจรบนท้องถนนต่างชะเง้อหน้า วิพากษ์วิจารณ์

“เกิดอะไรขึ้น คนกลุ่มนี้กำลังทำอะไร?”

“เหมือนจับตัวนักโทษมานะ แต่ดูอันนี้สิ แปลกชอบกล”

“รีบดูสัญลักษณ์รถม้าสิ มีดอกไม้สี่ดอกทับซ้อนกัน เป็นรถของตำหนักบูรพา”

เซียวปี้เฉิงแหวกม่านดู เยี่ยมไปเลย มีหัวคนเต็มไปหมด ถ้าไม่รู้คงคิดว่ามีกองทัพเข้าเมืองหลวงซะแล้ว

“คิกๆ ครั้งนี้มีเรื่องสนุกๆแล้ว ไม่ต้องรอสำนักพิมพ์วางจำหน่ายแล้ว ข่าวตระกูลยินก่อบกฎก็จะแพร่กระฉ่อนทั่วเมืองหลวง แล้วยังมียินถัง ต่อให้ไม่สังหารเขา เขาก็จะโดนสังคมประณาม”

เซียวปี้เฉิงฝึกคำพูดนี้มาจากอวิ๋นหลิง เมื่อก่อนเขายังไม่เข้าใจความหมายถึงแก่นแท้ ทว่าบัดนี้เข้าใจแล้ว

อวิ๋นหลิงอมยิ้ม “ตอนนี้เขาต้องเสียใจที่เมื่อครู่ไม่ให้ข้าหักขาแน่”

ยินถังเสียใจจริงๆ ถ้ารู้ว่ามีคนมุงดูเยอะเพียงนี้ ต่อให้รู้สึกเจ็บที่ไข่อยู่แล้ว เขาก็ยินดีให้หักขาอีก

เขารู้สึกสิ้นหวัง เกลียดอวิ๋นหลิงหนักขึ้นกว่าเดิม

ต้องเป็นวิธีที่สตรีผู้นี้แก้แค้นเขาแน่ บัดซบสิ้นดี ชวนให้เขาอยากก่อกบฏขึ้นมาจริง ๆ

ระยะทางสิบกว่ากิโลเมตรไม่ถือว่าใกล้และไม่ถือว่าไกลจนเกินไป แต่ตอนขบวนม้าไปถึงหน้าประตูเมืองก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

ขบวนยิ่งใหญ่อลังการเช่นนี้ ย่อมดึงดูดสายตาผู้คน ท่ามกลางสายตาตกใ แปลกใจและไม่เข้าใจ พวกอวิ๋นหลิงก็เดินทางไปถึงศาลต้าหลี่

ถึงแม้ยินถังก็เคยฝึกการขี่ม้ายิงธนู แต่ไม่เคยลำบากแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เหนื่อยจนสองขาสั่นเทา รู้สึกด้านหน้ามืดมน

เส้นผมเขายุ่งเหยิง เสื้อไม่เป็นระเบียบ ไหนเลยจะเหลือเค้าคุณชายสูงศักดิ์

ใต้เท้าเฉิงแห่งศาลต้าหลี่ทราบข่าวก็เข้ามาต้อนรับ เห็นภาพนี้แล้วก็ต้องตะลึงตาค้าง

“รัชทายาท พระชายา นี่มัน...”

เซียวปี้เฉิงสีหน้าเข้มขรึม พูดจาจริงจัง “ใต้เท้าเฉิง ตระกูลยินเกี่ยวข้องกับการก่อกบฏ เมื่อวานยินถังส่งหน่วยกล้าตายจับตัวจวิ้นอ๋องไป แต่คนของข้าจับได้เสียก่อน เจ้าเอานักโทษพวกนี้ไปกักขัง จากนั้นก็รายงานต่อราชสำนัก บอกฝ่าบาทกับกรมอาญา สำนักตรวจการและศาลต้าหลี่รีบตรวจสอบเรื่องนี้โดยด่วน”