พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 957

พระชายารัชทายาทเคยกำชับหลายครั้งว่า หากผู้ปกครองที่มารับลูกหลานไม่ปฏิบัติตามกฎก็ให้ลงโทษแบบนี้

คัดจบแล้วยังต้องติดประกาศให้ทุกคนเห็น ลงโทษอย่าเปิดเผยจะทำให้ผู้แหกกฎหลาบจำ

ลู่หยินซีได้ยินก็เกือบหัวเราะด้วยความฉุนเฉียว นางไม่ถือสาไอ้ตัวประหลาด แต่อีกฝ่ายจะลงโทษนาง?

“ไอ้ยามเฝ้าประตู ไอ้ตัวแปลกประหลาด กล้าพูดแบบนี้กับข้ารึ หาเหาใส่ตัวชัดๆ”

ปกติตอนอยู่ด้านนอกนางจะรักษาภาพลักษณ์ วันนี้มีธุระด่วนต้องสะสาง แต่รถดันโดนชนจนเสีย และนางก็ตกอยู่ในภาพมอมแมม

ลู่หยินซีไม่สนใจอย่างอื่น ดึงแส้บนเอวทหารมา แล้วฟาดไปยังเสิ่นทัวด้วยความเกรี้ยวกราด

“ยังไม่รีบหลีกไปอีก”

เสิ่นทัวดึงเด็กในอ้อมแขนไปอีกด้าน แล้วไหล่อันแข็งแกร่งก็โดนแส้ฟาดใส่หนึ่งครั้ง แต่กลับไม่หลบหลีก ยังคงยืนขวางหน้ารถสามล้อ

“ไม่ได้ ท่านไปไม่ได้”

เวินหรูเฟยยังเป็นเด็กอายุห้าขวบ ไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้ ตกใจจนต้องหนีไปหลบอยู่ในมุม

นั่วเอ๋อร์ที่ยืนรอหน้าระเบียงได้ยินเสียงก็ยกเท้าวิ่งมา พอมาถึงก็เห็นภาพนี้

นางร้องไห้ “ฮือๆๆ...ลุง...ท่านลุง...ไม่ต้องตีท่านลุงข้า”

ลู่หยินซีที่โกรธจนควันออกหูไหนเลยจะสนใจเด็กที่วิ่งมากะทันหัน ยังคงใช้แส้ฟาดใส่เสิ่นทัว

ชั่วขณะนั้นก็เกิดเสียงแหวกลมดังขึ้น หมากรุกสีดำเม็ดหนึ่งลอยมาจากทางหนึ่ง จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่ข้อมือของลู่หยินซีอย่างจัง

“อ๊าก...”

เกิดเสียงคร่ำครวญชนิดที่กระดูกหักดังขึ้น ลู่หยินซีส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แส้ในมือหล่นลงพื้น

นางเจ็บจนน้ำตาไหล ข้อมือกระตุกไม่หยุด มองรอบ ๆ ด้วยความตกใจและเกรี้ยวกราด

“ผู้ใด ผู้ใดแอบลอบทำร้ายข้า”

มุมหนึ่งของถนนเรียบมีหมากรุกสีดำแตกเป็นสองส่วน ผู้ที่มุงดูรีบส่ายหน้าถอยหลัง ด้วยกลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อน

มีเพียงภายในร้านขายของเด็ก อู๋อิ่งที่แต่งกายเป็นเถ้าแก่ด้านในขมวดคิ้วจ้องลู่หยินซี ด้านข้างเขามีเสียนอ๋องนั่งด้วยแววตาเย็นเยียบ บนกระดาษหมากขาดหมากไปหนึ่งเม็ด

ลู่หยินซียังคงใจหาย มองไปยังเสิ่นทัวด้วยความระแวง “เจ้าใช่ไหม?”

ไอ้ตัวสีม่วงผู้นี้แรงเยอะดุจควาย เมื่อครู่แค่ใช้ฝ่ามือก็ทำรถไม้คว่ำแล้ว ดังนั้นน่าจะเป็นเขาที่ลอบทำร้ายนาง

เสิ่นทัวมองนางด้วยความมึนงง “หา?”

ในบรรยากาศอันไม่น่ารื่นรมย์ใจนี้ พวกอวิ๋นหลิงก็เดินมาถึงหน้าประตู

เสิ่นชิ่นเห็นแล้วก็หน้าเปลี่ยนสี รีบเอาไปอุ้มนั่วเอ๋อร์ที่กำลังปาดน้ำตา และเห็นเสิ่นทัวโดนเฆี่ยนจนเสื้อขาด ทำให้ต้องมองลู่หยินซีด้วยความเกรี้ยวกราด

“แม่นางลู่ ไยต้องเฆี่ยนพี่ชายข้าหน้าโรงเรียนอนุบาลหลวงด้วย?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน