พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 958

อวิ๋นหลิงชี้ไปยังรถไม้สามล้อที่คว่ำบนพื้น “เจ้าแหกกฎการใช้รถไม้สามล้อ ตามกฎแล้วต้องยึดใบขับขี่สิบห้าวัน ระหว่างนี้ห้ามใช้รถไม้สามล้ออีก แล้วการลงโทษนี้ไม่เพียงแต่ลงโทษแม่นางลู่หรือทหารของเจ้า แต่เป็นการลงโทษทั้งจวนลู่”

“ดังนั้นใบสั่งย่อมต้องส่งไปให้ท่านปู่เจ้าอยู่แล้ว ใครใช้ให้เขาเป็นหัวหน้าตระกูลล่ะ? ทหารของเจ้าก็ขี่เก่งนี่ คิดว่าคงผ่านการฝึกฝนมาแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้กฎข้อนี้”

ลู่หยินซีได้ยินก็มองทหารตัวเองด้วยความสงสัย อีกฝ่ายพยักหน้าด้วยความลังเล ก่อนจะเริ่มอธิบาย

เพื่อให้การสัญจรทางเท้าและรถมีระเบียบ และเลี่ยงอุบัติเหตุทางรถ ร้านขายรถไม้ร่วมมือกับกรมอาญา กรมพิธีการและสำนักพิมพ์มีเงินเอาแต่ใจ ประกาศกฎข้อนี้รู้โดยทั่วกัน

ยิ่งไปกว่านั้นรุ่ยอ๋องยังสั่งให้ประชุมในเขตชุมชนให้กับประชาชนไม่รู้หนังสือรับทราบเรื่องนี้ด้วย

แม้รถไม้สามล้อจะไม่อันตรายเท่ารถม้า แต่หากมีการชนก็จะบาดเจ็บจนกระดูกหักได้

ภายใต้ความเรียกร้องของอวิ๋นหลิง กรมอาญามีการลงโทษผู้แหกกฎด้านนี้สถานหนัก

หากผู้ใดแหกกฎจราจร ผู้ที่อาศัยร่วมกับผู้กระทำผิดจะโดนยึดใบขับขี่ด้วย

สาเหตุที่ทำเช่นนี้ เพราะยุคโบราณไม่มีเทคโนโลยีเหมือนยุคปัจจุบัน ไม่รู้ว่าผู้กระทำผิดมีทักษะการขับขี่เช่นไร และสาเหตุที่สองก็เพราะต้องการให้ผู้แหกกฎจำฝังใจ บทลงโทษยิ่งร้ายแรง ประชาชนก็ยิ่งไม่กล้าแหกกฎ

ยามนี้รถไม้ได้รับกระแสนิยมอย่างล้นหลาม แต่การผลิตแต่ละเดือนมีจำกัด แล้วยังต้องเอาส่วนหนึ่งไปใช้ด้านการขนส่งกับรถสาธารณะด้วย

ประชาชนทั่วไปต้องใช้เงินก้อนโตถึงจะสามารถซื้อได้หนึ่งคัน ต่อให้เป็นขุนนางใหญ่ก็ต้องซื้อตามจำนวนคนในจวนเท่านั้น

คิดจะซื้อเพิ่มก็ไม่มีสิทธิ์นั้น

อย่างอาลักษณ์ลู่มีลูกชายจากภรรยาเอกสามคน หลานชายยิ่งใหญ่ ทั้งจวนลู่ซื้อได้เพียงสามคัน ลำพังคุณชายคุณหนูของภรรยาเอกก็ไม่พอใจแล้ว

แต่สำหรับลูกอนุที่แยกครอบครัวด้วยสาเหตุต่าง ๆ สามารถซื้อได้หนึ่งคัน

ลู่หยินซียังไม่ได้แต่งออกเรือน ชื่อยังอยู่ทะเบียนบ้านตัวเอง หาใช่บ้านสามี เวลาลงโทษก็ย่อมต้องลงโทษทั้งตระกูลลู่

นางก่อเรื่องเช่นนี้ ครึ่งเดือนต่อจากนี้ คนทั้งจวนลู่ก็อย่าหวังจะได้นั่งรถไม้สามล้อเลย

ลู่หยินซีฟังคำอธิบายของทหารจบแล้วก็เผยสีหน้าหลากหลาย อดตำหนิด้วยความโมโหไม่ได้ “เจ้าทำงานภาษาอะไร รู้ลงโทษร้ายแรงเพียงนี้แล้วยังไม่บอกข้าอีก?”

ทหารไม่อาจพูดความขมขื่นออกมาได้ แต่ได้ยอมรับผิด “ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยลืมกฎใหม่ของกรมอาญาจนทำให้คุณหนูต้องเดือดร้อน”

เขาอยากห้ามอยู่หรอก แต่ลู่หยินซีเป็นคนแสร้งดีต่อหน้าผู้อื่น ลับหลังกลับเป็นคนจิตใจโหดร้าย ถ้าเขาบอกมีหวังต้องโดนด่าแหงแก๋

ไม่แน่อาจถึงขั้นโดนตบหน้าแล้วหักค่าแรงหนึ่งเดือน

อวิ๋นหลิงมองนางพร้อมกับอมยิ้ม “แม่นางลู่ ในเมื่อเจ้ารู้ว่าทำผิดแล้ว งั้นก็ทำตามกฎแล้วกัน”

สิ้นเสียงเซียวปี้เฉิงก็สั่งให้หนุ่มยามโรงเรียนอนุบาลหลวงเอากระดาษพู่กันมา

หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลมีห้องให้พวกเฝ้าประตูพักผ่อน ลู่หยินซีเดินเข้าไปอย่างไม่สมัครใจ แล้วคัดสิบรอบตามกฎ

มองผิวเผินอาจคิดว่าข้อมือนางแค่บวมเล็กน้อย ทว่าความจริงเวลาเขียนแต่ละตัวจะปวดมาก

ตอนที่คัดด้วยมือสั่นเทาจบ ร่างกายก็มีเหงื่อกาฬท่วมตัว แขนข้างขวาสั่นไม่เหลือชิ้นดี

จากนั้นก็มองเสิ่นทัวนำอักษรที่นางคัดไปติดประกาศ ด้านล่างขวาที่ชื่อว่า ลู่หยินซี โดนลงกลมด้วยพู่กันสีแดง จึงสะดุดตายิ่ง

ขายหน้าไปถึงบรรพบุรุษแล้ว น่าโมโหชะมัด

ทหารเห็นริมฝีปากลู่หยินซีเขียวช้ำ สายตาราวกับจะกินคน รีบไปเรียกรถไม้สามล้อที่ให้บริการผู้โดยสารส่งนางไปยังโรงหมอ

ส่วนรถไม้สามล้อที่พังแล้ว ตอนนี้ต้องเก็บไว้ที่ลานจอดรถของโรงเรียนอนุบาลหลวงก่อน จบเรื่องแล้วค่อยส่งคนมาเอา

“อันนี้เป็นเงินค่ารักษา วันนี้ลู่หยินซีข้า บุ่มบ่ามแล้ว”

ลู่หยินซีวางตั๋วเงินบนโต๊ะ แล้วกวาดสายตามองเสิ่นทัวกับพวกอวิ๋นหลิง แล้วเดินออกไปด้วยความแค้นเคือง

ไม่ง่ายเลยกว่านางจะติดสินบนจนได้ไปเยี่ยมพี่ยินถังในคุก แต่ตอนนี้กลับต้องผิดแผน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน