พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 959

เสิ่นชิ่นฉุกคิดได้ ไม่มีเวลาค้นหาความรู้สึกคุ้นชินนั้นมาจากไหน พูดโพล่งว่า “ผู้ดูแลอู๋ เถ้าแก่ดูแลพวกข้ามานาน ยังไม่เคยกล่าวคำขอบคุณเขาเลย ไม่ทราบว่าคืนนี้ว่างไปพบเจอที่โรงสุราหรือไม่?”

อู๋อิ่งรู้สึกกดดัน ไม่มีเวลารับมืออวิ๋นหลิง รีบปฏิเสธเสิ่นชิ่น

“แม่นางเสิ่นเกรงใจเกินไปแล้ว ก็แค่ช่วยเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ต้องขอบคุณต่อหน้าหรอก เถ้าแก่แค่มาตรวจบัญชีที่ร้าน ประเดี๋ยวก็จะกลับจวนแล้ว ท่านทำธุระของท่านเถิด”

“แล้ว...ไม่ทราบว่าจวนของเถ้าแก่อยู่ที่ใด? วันหลังข้าจะพานั่วเอ๋อร์ไปเยี่ยม”

รู้จักกันมานาน เถ้าแก่ที่เสิ่นชิ่นรู้จักจะเป็นคนยุ่งตัวเป็นเกลียว มักจะทำการค้าด้านนอก

อีกฝ่ายจะมาร้านหนังสือเป็นบางครั้ง แต่จะนัดพบลูกค้าเพื่อคุยธุรกิจเท่านั้น นางไม่เคยมีโอกาสไปพบปะสักครั้ง

เมื่อเสิ่นชิ่นก็อยากรู้ว่าเถ้าแก่ผู้ลี้ลับท่านนี้เป็นอย่างไร แต่ก็รู้สึกประมาณตน ไม่ถามเรื่องส่วนตัวของผู้อื่น

ทว่าเมื่อครู่ได้สบตาแวบเดียว ชวนให้นางอยากพบหน้าอีกฝ่ายยิ่ง

อู๋อิ่งไม่คิดว่าเสิ่นชิ่นจะนัดเจอกะทันหัน กลัวว่าหากเอาแต่ปฏิเสธจะทำให้อีกฝ่ายสงสัย เพราะด้านข้างยังมีพระชายาที่ยืนยิ้มจนเขาเสียวสันหลัง

“เออ...ก็ได้ งั้นข้าเขียนที่อยู่จวนเถ้าแก่ให้ท่านนะ”

หลังอู๋อิ่งเขียนที่อยู่เสร็จก็อ้างว่าจะต้องไปดูบัญชีกับดูร้าน แล้วรีบเผ่นหนี

จวบจนกลับมาถึงร้านขายของเด็ก เขาถึงจะวางใจ รีบเดินไปด้านในแล้วเล่าเรื่องเสิ่นชิ่นอยากมาหาเสียนอ๋อง

เสียนอ๋องขานรับ “อืม” เบาๆ

“ถ้าช่วงนี้อาชิ่นมาหา ก็บอกนางว่าข้ามีธุระด่วน จะไปอยู่แคว้นตงฉู่ครึ่งปี”

“ข้าน้อยรับทราบ”

“ต่อไปเวลาคุยกับอาชิ่นให้ระวังหน่อย อย่าให้รู้ว่าข้าอยู่ที่นี่ หาไม่แล้วจะดำเนินการยาก”

อู๋อิ่งพยักหน้าด้วยความรู้สึกผิด “เมื่อครู่ข้าน้อยพูดไม่ระวัง ขอบคุณนายท่านที่ไม่ลงโทษ”

นอกจากวันที่นัดเจอนั่วเอ๋อร์ ปกติเสียนอ๋องจะนอนในห้องแคบ ๆ ของร้านขายของเด็ก

ที่นี่ไม่ดีเท่าจวนส่วนตัว ฤดูร้อนก็ร้อนตับแตก พอถึงฤดูหนาวก็หนาวสุดขั้ว ยามนี้มีหิมะตก คิดจะเผาถ่านก็ไม่สะดวก ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อร่างกายที่เคยโดนดาบฟันมาก่อน

ทว่าเสียนอ๋องยังคงเฝ้าตรงนี้วันแล้ววันเล่า เพียงเพื่อได้เจอลูกเมียตอนเช้าและตอนเย็น

หากความบกพร่องของเขาทำให้เจ้านายเปิดเผยสถานะ เช่นนั้นเขาก็สมควรตายแล้ว

เสียนอ๋องพูดเสียงเบาต่อไปว่า “คืนนี้ข้าจะกลับไปนอนจวนอีกหลังหนึ่ง เจ้าก็ปิดร้านเร็วๆเถิด”

อู๋อิ่งบอกที่อยู่ส่วนตัวที่ค่อนข้างเป็นความลับ ซึ่งก็คือจวนเจ้าของสถานะเถ้าแก่

เขาต้องกลับไปจัดเก็บของใช้เก่าก่อน หาไม่แล้วตอนที่เสิ่นชิ่นไปจะเจอพิรุธได้

อู๋อิ่งขานรับแล้วพูดด้วยความลังเล “อีกอย่าง เมื่อครู่ข้าน้อยเจอรัชทายาทกับพระชายารัชทายาทด้วย รู้สึกว่าพระชายาเหมือนจะรู้ว่าข้าน้อยเป็นผู้ใด”

เสียนอ๋องชะงักงัน เงียบสักพักแล้วพูดว่า “ถ้านางไม่คิดจะบอกอาชิ่น งั้นเจ้าก็ทำเหมือนไม่รู้อะไร”

“รับทราบขอรับ”

อู๋อิ่งมีความกังวลไม่มากก็น้อยอยู่แล้ว เพราะพระชายากับเสิ่นชิ่นสนิทกันมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน