พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 960

อวิ๋นหลิงคิดในใจอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดด้วยความห่วงใย “เข้ากลัวเขาไม่ยอมหย่ารึ? วางใจเถิด ถ้าเจ้าต้องการ ข้าช่วยเจ้าได้ หากจำเป็นข้าก็แค่หาวิธีอื่นสั่งการกรมคลัง แค่นี้ก็หย่าสำเร็จแล้ว”

เสิ่นชิ่นได้ยินคำนี้ก็ยิ้มปฏิเสธอ้อม ๆ “อวิ๋นหลิง ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงข้า ข้ารับน้ำใจของเจ้าไว้แล้ว แต่ข้าทำแบบนั้นไม่ได้”

“ทำผิดกฎเป็นเรื่องไม่งามอยู่แล้ว ตอนนี้เจ้ากลับตระกูลลู่แห่งกรมคลังก็กำลังผิดใจกัน ถ้าทำแบบนี้เพื่อข้าอีก ตระกูลลู่คงหาเรื่องเจ้าด้วยเรื่องนี้ ข้าไม่อยากให้พวกเจ้าเดือดร้อน”

เสิ่นชิ่นวิเคราะห์และพูดจากใจจริง ทว่านางไม่อาจปฏิเสธได้ว่ายังมีความคิดอื่นแฝงอยู่

อวิ๋นหลิงได้ยินก็แสร้งถอนหายใจด้วยความกลุ้มใจ “เห้อ...แล้วถ้าเจ้าอยากแต่งใหม่จะทำเช่นไร จะเป็นแม่หม้ายให้เซียวฉางซวี่ตลอดชีวิตรึ แล้วถ้าเจ้าเจอคนที่ถูกใจจะทำเช่นไร?”

“อย่างเช่นเจ้าของร้านหนังสือที่คอยช่วยเจ้ามานาน ข้าเห็นตอนเดินผ่านร้านหนังสือ พบว่าเป็นชายหนุ่ม ไม่รู้ว่าที่บ้านมีภรรยาหรือยัง?”

เสิ่นชิ่นชะงักงัน ถามว่า “เจ้าเคยเจอเถ้าแก่รึ?”

อวิ๋นหลิงไม่ได้ตอบโดยตรง ยิ้มตาหยีแล้วเอ่ยว่า “วันนี้ตอนผ่านร้านขายของเด็กมองเข้าไปแวบหนึ่ง รู้สึกว่าคนนี้มีสง่าราศียิ่ง ช่วยเจ้านานเพียงนี้แสดงว่าต้องเป็นผู้ชายที่ดีแน่”

ได้ยินดังนั้นเสิ่นชิ่นพลันหดหู่ใจ ระลึกถึงความรู้สึกคุ้นชินเมื่อตอนสบตาเพียงปราดเดียว

ในเมื่ออวิ๋นหลิงเคยเจอหน้าเถ้าแก่ แสดงว่าอีกฝ่ายไม่ใช่เขา...

“ตระกูลเสิ่นเกี่ยวพันกับการก่อกบฏ แต่พี่ใหญ่เสิ่นทัวเพิ่งได้รับรางวัลจากเสด็จพ่อ มีผลงานด้านการรบเป็นที่ประจักษ์จริง แล้วอีกอย่างตำแหน่งเสี่ยนจู่ของนั่วเอ๋อร์ก็ไม่หนีไปไหน แล้วเถ้าแก่ก็เป็นพ่อค้า แบบนี้สถานะเจ้ากับเขาก็ไม่ต่างกันมาก”

“ถ้าตอนนี้เขายังไม่มีภรรยา งั้นเจ้าก็ต้องแต่งงานใหม่กับชายที่มีคุณสมบัติดีไหม อาชิ่น เจ้าคิดเห็นเช่นไรบ้าง?”

เหมือนอวิ๋นหลิงจะติดใจกับการเป็นแม่สื่อ พูดถึงเถ้าแก่ตอนกินข้าว

เสิ่นชิ่นได้สติ กำตะเกียบไว้แน่น “ไม่...ไม่รู้ ข้ากับเถ้าแก่ไมได้สนิทกันเพียงนั้น ไม่รู้ว่าเขามีภรรยาหรือไม่ แล้วข้าก็...”

ยังไม่คิดจะหาคู่ครองด้วย

แต่ประโยคตอนท้ายยังไม่ทันพูดออกมาก็ถูกอวิ๋นหลิงแทรกด้วยรอยยิ้ม “งั้นข้าจะไปช่วยเจ้าถามดู จะถือโอกาสเป็นธุระให้เจ้า ไม่แน่ว่าจะเกิดบุพเพสันนิวาสอีกครั้งก็ได้”

ครั้งนี้เซียวปี้เฉิงไม่รอให้เสิ่นชิ่นตอบก็ไออย่างรุนแรง ใบหน้าแดงก่ำ

“แค่ก ๆๆ...”

อวิ๋นหลิงรีบหันไปมอง “ท่านเป็นอะไร?”

เซียวปี้เฉิงพูดด้วยความเจ็บปวดเพราะมีของติดคอ “ก้าง...ก้างปลา”

“ท่านนี้จริงๆเลย รีบดื่มน้ำเร็ว ๆ”

อวิ๋นหลิงพูดพร้อมกับรีบรินน้ำอุ่นถ้วยใหญ่ แล้วให้เซียวปี้เฉิง

ขณะที่ป้อนน้ำให้ดื่ม ยังไม่วายบ่นเขา

“โง่มาก โตขนาดนี้แล้วยังให้ก้างปลาติดคออีก ไม่มีคนแย่งกินหรอก รีบทำไม”

เซียวปี้เฉิงไอไม่หยุด ปล่อยให้อวิ๋นหลิงลูบหลัง ผ่านไปเนิ่นนานก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้น

เขาไม่อยากก้างปลาติดคอหรอก แต่เป็นเพราะอวิ๋นหลิงโน้มน้าวให้เสิ่นชิ่นหย่าแล้วแต่งใหม่

เวลากินข้าว เขาไม่สะดวกเข้าแทรกเวลาพวกสตรีคุยสัพเพเหระกัน

ทว่าตอนนี้อวิ๋นหลิงจะเป็นแม่สื่อให้เสิ่นชิ่น ต้องหาวิธีเปลี่ยนเรื่อง เบี่ยงเบนความสนใจนาง

เสิ่นชิ่นเห็นภาพนี้แล้วก็นึกถึงตอนอยู่จวนเสียนอ๋อง เซียวฉางซวี่ก็ก้านปลาติดคอ แล้วนางก็บ่นลักษณะนี้เช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน