พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 961

เซียวปี้เฉิงเพิ่งจะมีสีหน้าเข้าใจแจ่มแจ้ง คลายคิ้วที่ขมวดลงพูดยิ้มๆว่า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง เป็นข้าเองที่คิดมากไปเอง”

เขาที่เป็นผู้ชายอกสามศอก อย่างไรเสียก็มีความคิดไม่ละเอียดอ่อนเท่ากับหลิงเอ๋อร์

นึกถึงคำพูดของหลิงเอ๋อร์เมื่อครู่นี้ เขาก็รู้สึกสะท้านขึ้นมาในใจ “เสิ่นชิ่นมีเจ้าที่เป็นเพื่อนที่คอยคิดเผื่อทุกอย่างเช่นนี้ ก็ถือว่าเป็นเรื่องโชคดีของนาง แต่จะว่าไปแล้ว จะยืมเถ้าแก่คนนั้นมากระตุ้นนางหรือ”

อวิ๋นหลิงยิ้มบางๆ “คนโง่ ท่านยังดูไม่ออกอีกหรือ เถ้าแก่คนนั้นก็คือเซียวฉางซวี่”

ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเซียวปี้เฉิงก็มีแววคาดไม่คิดวาบผ่าน

“วันนี้ตอนที่เดินผ่านข้าบังเอิญได้เหลือบมองแวบหนึ่ง รู้สึกคุ้นตาเป็นอย่างมาก หลังจากนั้นผู้ดูแลอู๋ก็ปรากฏตัวขึ้น ก็ยิ่งมั่นใจในการคาดเดานี้ว่าไม่ผิดแน่”

ผู้ดูแลอู๋คนนั้นก็คืออู๋อิ่ง ตอนนั้นเสียนอ๋องบาดเจ็บสาหัสเพราะช่วยเหลือเสิ่นชิ่น ตอนที่ถูกอวิ๋นหลิงช่วยชีวิตในจวนอ๋องจิน อีกฝ่ายก็คอยติดตามอยู่ข้างกายตลอดเวลา

หลังจากนั้นอวิ๋นหลิงก็เคยไปทำการตรวจซ้ำให้กับเสียนอ๋อง ด้วยเหตุนี้สำหรับนางแล้วอู๋อิ๋งไม่ถือว่าเป็นคนแปลกหน้า แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เคยถอดหน้ากากออกมาเลยก็ตาม

เซียวปี้เฉิงเข้าใจทันที เมื่อเป็นเช่นนี้ ด้วยเหตุที่ว่าเสียนอ๋องมีที่อยู่ไม่แน่นอน กับเถ้าแก่คนนั้นที่ไม่เคยเปิดเผยใบหน้าและคอยช่วยเหลือเสิ่นชิ่นตลอดมา ก็สมเหตุสมผลแล้ว

ชั่วขณะนั้นเขาไม่รู้ว่าควรจะแสดงความคิดเห็นอย่างไรดี ได้แต่ทอดถอนใจ โลกนี้ช่างเต็มไปด้วยผู้ที่ลุ่มหลงในความรัก

แต่หวังว่าหลังจากที่เสิ่นชิ่นรู้ความจริงแล้ว ไม่โกรธเสียนอ๋องที่”หลอก”นางอีกแล้ว

ระหว่างที่พูดคุยกัน รถไม้ยังคงขับตรงไปยังโรงยาโหยวเจียน

สองแม่ลูกเวินฮุ่ยเจินกลับมาถึงโรงยาตั้งนานแล้ว นางไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นบนถนนเลยสักนิด

เวินหรูเฟยลังเลอยากจะบอกกับนางหลายครั้ง บอกกับนางว่าได้พบเจอคนที่หน้าตาเหมือนกับตนเองมากคนหนึ่ง แต่ก็กลัวว่าจะทำให้รู้เรื่องที่รถไม้ถูกชนเสียหาย ที่สุดก็ปิดปากเงียบ

เด็กมีความกลัวโดยสัญชาตญาณในจิตใจ ไม่กล้าให้ผู้ใหญ่รู้ว่าไปก่อเรื่องเอาไว้

ตอนที่สองสามีภรรยาอวิ๋นหลิงไปถึงโรงยา เวินฮุ่ยเจินรู้สึกประหลาดใจมาก รีบไปต้มชาจัดเก้าอี้

“แม่นางเวินไม่ต้องเกรงใจ วันนี้ข้ามาเยี่ยมเจ้ากับหรูเฟย ก่อนหน้านี้ในวังมีงานค่อนข้างยุ่ง หาเวลาว่างไม่ได้จริงๆ ทำให้พวกเจ้ารออยู่ที่นี่นานแล้ว”

เวินฮุ่ยเจินรีบพูดขึ้นว่า “พระชายารัชทายาทพูดอะไรกัน ย่อมเป็นงานในราชสำนักของท่านสำคัญ เรื่องของหรูเฟยไม่รีบ”

เรื่องขุนนางก่อกบฏ สองวันมานี้นางก็ได้ยินมาบ้าง เดาว่าอวิ๋นหลิงต้องยุ่งอยู่ระยะหนึ่งแน่ แต่กลับคิดไม่ถึงว่านางจะมาเยี่ยมเร็วเช่นนี้

เวลานี้ เซียวปี้เฉิงเอาตั๋วเงินห้าร้อยตำลึงออกมาจากแขนเสื้อ มองอย่างเสียดายอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ

ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นพี่สะใภ้ของภรรยาเสียนอ๋อง มีสายสัมพันธ์เป็นญาติพี่น้อง จะตระหนี่ขี้เหนียวไม่ได้

“ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่หมู่บ้านเถาหยวน โชคดีที่พวกเจ้ามาส่งข่าวทันเวลา ผู้ใต้บังคับบัญชาจึงสามารถจับโจรไว้ได้ทันที ช่วยเหลือออกมาจากกองเพลิง เงินห้าร้อยตำลึงนี้ถือเป็นการขอบคุณ พวกเจ้าสองแม่ลูกย้ายมาอย่างกะทันหัน โรงยานี้ก็เทียบกับบ้านไม่ได้ ขาดเหลือสิ่งใด ก็หาเสริมเพิ่มเติมเองเถอะ”

“ข้ากับอวิ๋นหลิงช่วงนี้มีงานยุ่งมาก ไม่สามารถดูแลทางนี้ได้มากนัก รอให้ผ่านช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานไปก่อน ค่อยช่วยตรวจรักษาโรคให้ลูกชายเจ้าอย่างละเอียด”

เวินฮุ่ยเจินรู้ว่าปฏิเสธไปก็ไร้ประโยชน์ จึงรับไปอย่างสงบและซาบซึ้งใจ

ไม่ว่าอย่างไรลูกชายก็ไร้ซึ่งอันตรายถึงแก่ชีวิต อีกฝ่ายยอมให้การรักษาก็ถือว่าเป็นบุญคุณยิ่งใหญ่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการให้พวกเขาอยู่ที่นี่โดยไม่ต้องเสียเงิน สิ่งอื่นล้วนไม่กล้าคิดแล้ว

สองสามีภรรยาอวิ๋นหลิงนั่งอยู่ในโรงยาครู่หนึ่ง มั่นใจว่าสองแม่ลูกเวินฮุ่ยเจินสบายดี ก็จากไปอย่างวางใจ

ไม่ช้าเสิ่นชิ่นก็จะมาหาแล้ว เรื่องปลีกย่อยอื่นๆ พวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป

……

พูดถึงทางด้านเสิ่นชิ่น หลังจากโรงเรียนอนุบาลเลิกเรียนช่วงพลบค่ำ ก็พาเสิ่นทัวไปซื้อของขวัญในตลาด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน