พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 962

เสิ่นชิ่นหอบกล่องและห่อของเดินเข้าไป และคอยวิเคราะห์สิ่งแวดล้อมรอบตัวที่ไม่คุ้นเคย รู้สึกแค่ว่าที่นี่ค่อนข้างวังเวงโดดเดี่ยว

เป็นบ้านที่เรียบง่าย หลังจากเดินเข้าประตูมา ด้านหน้าก็เป็นโถงหลัก ซ้ายขวามีเรือนข้างละหนึ่งห้อง

ในบริเวณนี้ไม่มีสาวรับใช้หรือแม่บ้าน มีเพียงบ่าวตัวเล็กผอมที่กำลังกวาดใบไม้อยู่ในมุมหนึ่งของลานบ้าน

ไฟในห้องดังข้างสว่างอยู่ สะท้อนเงาร่างของคนคนหนึ่งออกมาอย่างเลือนราง เสิ่นชิ่นยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง หัวใจเกิดความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

“เถ้าแก่.......ข้าคือเสิ่นชิ่น ข้ากับพี่ชายผ่านมาแถวนี้ได้ยินว่าท่านไม่สบาย จึงนำของขวัญเล็กๆน้อยๆมาเยี่ยมท่าน”

ในห้องเงียบไปชั่วขณะ มีเสียงแหบแห้งผิดปกติของชายหนุ่มดังขึ้นมา “แม่นางเสิ่นลำบากแล้ว ข้างนอกอากาศหนาว เชิญเจ้ากับพี่ชายเจ้าเข้ามานั่งก่อนเถอะ อาอู๋เจ้าไปต้มน้ำชามา”

พูดจบ เสียนอ๋องก็ไอออกมาอย่างพยายามสะกดกลั้นเต็มที่

เขาเป็นหวัด เสียงเดิมทีก็แหบแห้ง เมื่อครู่จงใจกดเสียงลงต่ำในการพูด ลำคอจึงยิ่งรู้สึกแห้งเจ็บและคัน

ดีที่เมื่อเป็นเช่นนี้ ตอนที่พูดจาไม่เหมือนกับเสียงเดิมของเขาเลยแม้แต่น้อย ใครก็ฟังไม่ออก

อู๋อิ่งเห็นเสียนอ๋องเชิญเสิ่นชิ่นเข้าไปข้างในด้วยตนเอง จึงพยายามสะกดความร้อนใจเอาไว้ ไม่ได้พยายามไล่อีกฝ่ายออกไป รับคำและเดินไปทางห้องครัว

“เช่นนั้นข้ากับพี่ชายก็รบกวนเถ้าแก่แล้ว”

เสิ่นชิ่นพูดจบก็ผลักประตูเข้าไป สายตามองไปรอบห้อง เห็นเงาร่างหนึ่งนั่งอยู่ทางด้านหลังฉากกั้น

ในห้องได้จุดเตาถ่านไว้แล้ว บรรยากาศอบอุ่น ในอากาศมีแฝงไปด้วยกลิ่นยาที่รุนแรง กลบกลิ่นหอมของต้นสนที่เป็นกลิ่นอันคุ้นเคยบนร่างเสียนอ๋องไปจนหมด

เสิ่นชิ่นเพิ่งจะวางของลงบนโต๊ะ อีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นว่า “พวกเราคุยกันผ่านฉากกั้นเถอะ เจ้าทำงานในโรงเรียนอนุบาลหลวง ถ้าหากติดหวัดจากข้า แล้วเจ้าเอาไปแพร่ให้กับพวกเด็กๆ จะไม่ดี”

เขายังพูดไม่ทันจบประโยคก็ไออย่างเจ็บปวดขึ้นมาหลายครั้ง เสิ่นชิ่นลังเลอยู่ชั่วครู่ รู้สึกว่าที่อีกฝ่ายพูดก็มีเหตุผล แต่ว่า......

“ก็ได้เถ้าแก่ แต่ข้าเห็นท่านไอรุนแรงมาก พอดีในกล่องไม้นี้มีน้ำเชื่อมปี่แป่ที่ใช้รักษาอาการไออยู่หนึ่งขวด ข้าจะเทให้ท่านดื่มดู”

เสิ่นชิ่นพูดไปพลาง ก็รีบหยิบเอาขวดดินเผาออกมา เอาแก้วสะอาดที่อยู่บนโต๊ะมาเทใส่ปริมาณหนึ่งช้องน

เมื่อพูดจบประโยค นางก็เดินไปถึงด้านข้างฉากกั้นแล้ว

เถ้าแก่ไม่ได้ห้ามหรือปฏิเสธ นางกลั้นลมหายใจไว้เล็กน้อย ไม่รู้ว่าหัวใจตัวเองกำลังเต้นแรงเพราะอะไร

ทั้งๆที่อวิ๋นหลิงเคยพบกับเถ้าแก่แล้ว รู้ว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะเป็นเขา แต่นางก็ยังคงไม่อาจปล่อยวางความรู้สึกที่คุ้นเคยนั้นลงไปได้

คนที่เคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาหนึ่งพันกว่าราตรี แม้แต่เงาเพียงครึ่งตัว นางก็สามารถจำเขาได้ทันทีแม้จะอยู่ท่ามกลางฝูงชน

แต่เมื่อเดินอ้อมไปหลังฉากกั้น เสิ่นชิ่นก็ต้องชะงักไป

คนที่นั่งอยู่บนตั่งมีรูปร่างคล้ายกับเขามาก แต่มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคิ้วตรงตาโต สีผิวค่อนไปทางเหลือง แก้มสองข้างมีกระสีน้ำตาลแต่งแต้มอยู่ หน้าตาธรรมดา

มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่ดูเย็นชาเรียบนิ่ง ดำขลับราวกับท้องฟ้ายามราตรี แม้จะดูไร้อารมณ์แต่ก็น่าประทับใจ

เหมือนเขามาก แค่มองแวบเดียวก็สามารถจมปลักอยู่ในสายตาของเขาได้อย่างง่ายดาย

แต่ก็ไม่เหมือนเขา ดำขลับจนไม่มีแววคมกริบหรือความแวววาวเลยแม้แต่น้อย

“ขอบคุณยาของแม่นางเสิ่น ข้าไม่เกรงใจแล้ว เอาแก้วให้ข้าก็พอ เจ้าอยู่ให้ห่างข้าหน่อย จะได้ไม่ติดหวัด”

เห็นเสิ่นชิ่นยกแก้วยาเข้ามา นิ้วเรียวยาวของเสียนอ๋องยกมาปิดบังใบหน้าเอาไว้ ดวงตาและน้ำเสียงที่แหบแห้งแฝงความอ่อนโยนที่แตกต่างออกไป

เขารับแก้วยาไป เสิ่นชิ่นจึงได้สติกลับมา รีบปิดบังอาการของตนเองอย่างรวดเร็ว ถอยกลับออกไป