พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 963

“ท่านพี่ ท่านอย่างพูดจาเหลวไหล”

เสิ่นชิ่นคิดไม่ถึงว่าจู่ๆเขาจะพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาตรงๆ ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที รู้สึกเขินอายจนแทบอยากจะเอาหน้ามุดดิน

ภายใต้ความกระวนกระวาย น้ำเสียงที่นางพูดก็แฝงแววตำหนิและผลุนผลัน

เสิ่นทัวไม่ยอมฟัง เอ่ยอย่างดื้อรั้นว่า “ไม่ได้พูดจาเหลวไหล ข้าคิดว่าทุกคนพูดถูก ถ้าหากอาชิ่นมีคนที่ชอบแล้ว ก็ไม่ควรเป็นหม้ายตลอดชีวิต”

“เจ้าสารเลวนั่นไม่ยินดีจะหย่ากับเจ้า เจอกันครั้งหน้าข้าจะสั่งสอนเขา ข้าแรงเยอะ หมัดก็ใหญ่ เขาสู้ข้าไม่ได้”

เสิ่นทัวพูดไปพลาง ก็กำหมัดต่อยไปในอากาศอย่างโมโห

สีหน้าของเสิ่นชิ่นเปลี่ยนจากสีแดงเป็นดำคล้ำลงไปทันที นางไม่เข้าใจจริงๆ พี่ชายไม่เรียนรู้เรื่องเหล่านี้มาจากไหนกัน

คาดว่าคงเป็นเพราะฟังสิ่งที่เพื่อนบ้านพูดมาก......

นางรีบเอ่ยขอโทษเถ้าแก่ “เถ้าแก่ ท่านก็รู้อาการป่วนของพี่ชายดี เขาความทรงจำเลอะเลือนไม่รู้ความ เอาทุกอย่างมาพูดเหลวไหล ไม่ได้จงใจล่วงเกินท่าน ท่านอย่าได้ใส่ใจเด็กขาด”

เบื้องหลังฉากกั้น เสียนอ๋องเงียบไปครู่ใหญ่

เขาก้มหน้าลง นิ้วที่กำขวดยาบีบแรงจนเป็นสีขาว ร่างกายรู้สึกเย็นไปหมด

อาชิ่น......มีความคิดที่จะแต่งงานอีกครั้งตลอดมาอย่างนั้นหรือ

เขาไออย่างรุนแรงขึ้นมา ราวกับจะอวัยวะภายในจะหลุดออกมา ทำให้คนฟังรู้สึกปวดใจ

ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าจะหยุดลง น้ำเสียงแหบแห้งของเสียนอ๋องแฝงแววสั่นเทาเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ไม่ต้องตื่นเต้น ขอบคุณคุณชายเสิ่นที่ชื่นชอบ แต่ข้ามีภรรยาแล้ว”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป เสิ่นชิ่นก็ยิ่งรู้สึกกระดากอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี นั่งอย่างไม่เป็นสุข

“เถ้าแก่ไม่ถือโทษโกรธเคืองก็ดี ท่านไม่สบาย ข้ากับพี่ชายไม่รบกวนท่านแล้ว ท่านรีบพักผ่อนเถอะ วันนี้พวกเราสองพี่น้องมารบกวนอย่างกะทันหันแล้ว”

นางรู้สึกกระดากที่จะอยู่ต่อไปจริงๆ เอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด จากนั้นก็ลากตัวเสิ่นทัวจากไป

รอจนกระทั่งสองพี่น้องตระกูลเสิ่นจากไปแล้ว อู๋อิ่งจึงรีบเดินมาที่ด้านนอกฉากกั้น เอ่ยอย่างเป็นกังวลว่า “นายท่าน......”

เสียนอ๋องค่อยๆหลับตาลง เอ่ยพึมพำว่า “ข้าไม่เป็นไร แค่น้ำเชื่อมนี้หวานเกินไป......หวานเกินไปแล้ว......เจ้าไปเอาน้ำอุ่นมาให้ข้าเถอะ”

อู๋อิ่งมองดูสภาพของเขา ในใจมีความรู้สึกขมขื่นที่พูดไม่ออก กลั้นความรู้สึกตื้อตันที่จมูกไปเทน้ำ

มองดูท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกหน้าต่าง เสียนอ๋องถอดหน้ากากอันเบาบางราวกับปีกจักจั่นออกจากใบหน้า ใบหน้าที่หล่อเหลาขาวซีดกว่าดวงจันทร์ที่เย็นยะเยือก

ยกน้ำอุ่นเข้ามา เขาค่อยๆดื่มลงไป ความหวานที่ปลายลิ้นจางลงไปแล้ว กลับเปลี่ยนเป็นความขมขื่นที่แผ่กระจายไปทั่วหัวใจ

อู๋อิ่งนั่งเป็นเพื่อนเขาเงียบๆเช่นนี้เป็นเวลานาน กระทั่งท้องฟ้ายิ่งมืดสนิทมากขึ้น ที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นว่า “นายท่าน ร่างกายของท่านอ่อนแอ รีบพักผ่อนเถอะ”

เสียนอ๋องพยักหน้าช้าๆ กลับเอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “รอให้ผ่านปีใหม่ไปแล้ว เจ้าเอาหนังสือหย่ากับตราประทับของข้า ไปที่ศาลต้าหลี่แทนข้าเถอะ”

อู๋อิ่งมองไปทางเขาอย่างประหลาดใจ เอ่ยเสียนร้อนใจว่า “นายท่าน ทำไมท่านต้องทำเช่นนี้ด้วย ผ่านมานานขนาดนี้แล้วแม่นางเสิ่นนางก็ไม่เคยเอ่ยเรื่องหย่ากับท่านอีกเลยนี่นา”

“ในเมื่อนางมีความคิดที่จะแต่งงานอีกครั้ง ก็เป็นเรื่องที่ต้องพูดในไม่ช้าก็เร็ว ให้นางเอ่ยขึ้นเองอีกครั้ง......ไม่สู้ปล่อยนางให้เป็นอิสระเองจะดีกว่า”

เสียนอ๋องคิด ที่สุดแล้วเขาก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะเผชิญกับหนังสือหย่าที่เสิ่นชิ่นยื่นให้ด้วยตัวเอง

เคยได้รับฉบับที่อวิ๋นหลิงเป็นตัวแทนส่งมอบให้ จนตอนนี้ยังเก็บเอาไว้ใต้กล่อง ผ่านไปนานเช่นนี้แล้ว เขาแทบจะไม่กล้าเข้าใกล้กล่องใบนั้น

แค่จ้องมองมัน ก็สามารถทำให้รู้สึกกระวนกระวายจนไม่อาจนอนหลับได้ ราวกับว่าภายในมีสัตว์ประหลาดที่สามารถกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างซ่อนอยู่

เรื่องราวมาถึงตรงนี้ เขาก็ยังคงไม่มีความกล้าจะเผชิญหน้าอยู่ดี ยิ่งไม่มีความกล้าไปส่งหนังสือหย่าที่ศาลต้าหลี่ด้วยตนเอง

แต่ว่า เขาไม่สามารถทำเหมือนเมื่อก่อนได้อีก เพื่อความเห็นแก่ตัวนั้น ได้หลีกเลี่ยงความจริงอย่างระมัดระวัง

เขาได้ทำลายอาชิ่นไปครึ่งชีวิตแล้ว ไม่สามารถทำร้ายนางไปตลอดชีวิตได้อีก......

“นายท่าน ท่านอย่าฟังคำพูดจาเหลวไหลของเสิ่นทัว ตามความเห็นของข้าน้อย ในใจของแม่นางเสิ่นยังคงมีท่านอยู่ ทุกครั้งที่ส่งคุณหนูนั่วเอ๋อร์มาพบท่าน นางจะนั่งอยู่ที่ร้านน้ำชาตรงข้ามเป็นเวลานานมาก.....”

อู๋อิ่งรีบเอ่ยขอร้องอย่างร้อนใจ กลับถูกเสียนอ๋องตัดบท “เจ้าออกไปเถอะ ข้ารู้สึกเหนื่อยแล้ว อยากจะรีบพักผ่อน”

ว่าแล้ว ก็ลุกขึ้นดับไฟทั้งสองดวง

อู๋อิ่งทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ทอดถอนใจ ถอยออกไปด้วยความรู้สึกทุกข์ใจ

ใต้แสงจันทร์ดวงเดียวกัน ไม่รู้ว่ามีคนมากมายเท่าไหร่ที่นอนไม่หลับทั้งคืน