พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 964

หลงเย่ย่อมมาเพราะเรื่องของเสิ่นทัว

ก้าวเข้าไปในตำหนัก พอเห็นอวิ๋นหลิง นางก็พูดเข้าประเด็นทันที่ “เมื่อวานเสิ่นชิ่นพาเสิ่นทัวไปพบเวินฮุ่ยเจิน สมองถูกกระตุ้น สลบไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม เมื่อเช้าเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา”

มั่นใจว่าอาการของอีกฝ่ายดีขึ้น ไม่เป็นอะไรมากแล้ว หลงเย่ก็เข้าวังบอกข่าวกับอวิ๋นหลิงทันที

อวิ๋นหลิงสีหน้าประหลาดใจ “เขาพบเวินฮุ่ยเจินแล้วมีปฏิกิริยารุนแรงเช่นนี้เชียว ก่อนหน้านี้พี่ลบความจำทั้งหมดของเขาไปแล้วมิใช่หรือ”

หลงเย่นั่งลงข้างกายนาง ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เป็นเช่นนั้นไม่ผิด แต่สมองของคนเราเดิมทีก็น่าอัศจรรย์มาก ฉันก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ที่จะรู้และทำได้ทุกสิ่ง ไม่กล้ายืนยันอาการของเขาง่ายๆ”

เพราะการศึกษาทางวิทยาศาสตร์เคยยืนยันว่า แม้จะผ่าตัดเอาส่วนหนึ่งของเปลือกสมองออกไป ก็ไม่สามารถทำให้หนูทดลองลืมเส้นทางที่จะเดินออกจากเขาวงกตได้อย่างสิ้นเชิง

ดังนั้นความจำไม่ได้จัดเก็บไว้ในตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่ง แต่แบ่งบันทึกเอาไว้ทั่วทั้งสมอง

นางบอกว่าได้”ลบ”ความทรงจำของเสิ่นทัว แต่ยากจะบอกได้ว่ายังมีบางสิ่งหลงเหลืออยู่หรือไม่

สภาพของผู้ป่วยคนนี้เดิมทีก็ซับซ้อนมาก หลังจากที่เขาสูญเสียความทรงจำไปแล้วหนึ่งครั้ง เคยถูกคนใช้พลังจิตในการล้างสมอง หลังจากนั้นก็ทำการผ่าตัดเพื่อลบความทรงจำ

แค่พูดถึงความสามารถในการเรียนรู้ของเสิ่นทัว ต้องมีเรื่องราวอีกมากมายที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในจิตใต้สำนึกของเขา มิเช่นนั้นหนึ่งปีก่อนหน้านี้เขาที่เป็นดั่งคนที่เกิดใหม่ ไม่สามารถที่จะเติบโตมาจึงจุดนี้ได้อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้

“บางสิ่งบางอย่างถ้าหากมีผลกระทบอย่างรุนแรงต่อความรู้สึกของคน บางทีอาจลืมไม่ได้ไปชั่วชีวิต เห็นได้ชัดว่าสำหรับเสิ่นทัวแล้ว เวินฮุ่ยเจินกับเสิ่นชิ่นเป็นเช่นนั้น”

อวิ๋นหลิงได้ยินเช่นนี้ ก็เล่าที่มาที่ไปของเวินฮุ่ยเจินกับเสิ่นทัวอย่างละเอียดให้นางฟัง

หลงเย่พยักหน้า ครุ่นคิดก่อนจะพูดขึ้นว่า “เรื่องราวระหว่างพวกเขาสองคน ฉันได้รับรู้มาจากเสิ่นชิ่นแล้ว”

“ฉันเดาว่านี่อาจจะเป็นสาเหตุสำคัญ เวินฮุ่ยเจินเป็นคนสุดท้ายที่เสิ่นทัวได้พบก่อนที่จะสูญเสียสติสัมปชัญญะไป อีกทั้งยังสร้างแรงกระตุ้นรุนแรงต่ออารมณ์ของเขา ดังนั้นเมื่อเจอกันอีกครั้งจึงได้เกิดผลกระทบรุนแรงเช่นนี้”

ในขณะที่เสิ่นทัวยังคงหลงเหลือสติสัมปชัญญะของความเป็นคนอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น คนที่เขาพบเป็นคนสุดท้ายคือเวินฮุ่ยเจิน

เขาเคยเป็นทหารที่ซื่อตรงและกระตือรือร้น ภายใต้ผลกระทบของยาได้ทำร้ายอีกฝ่าย หลังจากฟื้นขึ้นมา สติที่หลงเหลืออยู่ย่อมต้องทำให้รู้สึกเจ็บปวดและเสียใจอย่างมาก

เพื่อช่วยให้เวินฮุ่ยเจินหลบหนี พยายามยับยั้งความเจ็บปวดจากยาและสัญชาตญาณของร่างกาย กระชากราวกรงเหล็กจนขาด

ต้องเป็นเพราะประสบการณ์ครั้งนั้น ทำให้เวินฮุ่ยเจินทิ้งความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือนไปจากสมองของเสิ่นทัวเอาไว้

หลงเย่พยักหน้า ถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “ตอนนี้ความทรงจำเขาน้อยมาก พอเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยในความทรงจำอันลึกซึ้ง จิตใต้สำนึกจึงเลือกความทรงจำในอดีตขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุนี้จึงถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงจนสลบไป”

“จะเกิดผลกระทบอะไรที่ไม่ดีกับเขาหรือไม่”

หลงเย่เอ่ยอย่างไม่แน่ใจว่า “พูดยาก แต่ที่สามารถมั่นใจได้ก็คือตอนนี้ดูแล้วทุกอย่างปกติดี หลังจากที่เขาฟื้นแล้วก็ไม่มีท่าทีควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เพียงแต่แสดงท่าทีสนิทสนมและประหลาดใจต่อเวินฮุ่ยเจินเป็นพิเศษเท่านั้น”

อวิ๋นหลิงผ่อนลมหายใจ “เช่นนั้นก็ดี ถ้าหากเสิ่นทัวควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ละก็ เพื่อคำนึงถึงความปลอดภัย ทางกรมพิธีการต้องไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลหลวงต่อไปแน่ๆ”

ถึงเวลาเสิ่นทัวไปมีงานทำ เสิ่นชิ่นย่อมต้องแบ่งเวลาไปดูแลเขา ย่อมไม่สามารถดูแลทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวได้ครบทุกด้าน ทำให้ต้องตกอยู่ภาวะกดดันอีกครั้ง

หลงเย่กลับมีสีหน้าผ่อนคลาย จู่ๆก็ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “พวกเธอไม่จำเป็นต้องกังวลมากไป ฉันคิดว่าสำหรับเขาแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นเรื่องดี เป็นโอกาสของเขา”

“โอกาส” อวิ๋นหลิงทวนสองคำนี้ เอ่ยอย่างประหลาดใจเล็กน้อยว่า “หรือพี่จะหมายความว่า เขามีความหวังที่จะฟื้นเป็นปกติ”

หลงเย่พยักหน้า “ถูกต้อง อาการของเสิ่นทัวมีความพิเศษ ก่อนการลบความทรงจำนับว่าสูญเสียความทรงจำไปสองครั้ง ที่โชคดีก็คือ ตอนนี้มีคนที่ทิ้งความทรงจำอันลึกซึ้งไว้ให้เขาถึงสองคน ต่างก็เติมเต็มช่องว่างของความทรงจำสองช่วงที่ว่างเปล่า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน