พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 971

จากการมองของหน้ากากเงิน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเพียงชั่วอึดใจเดียว

ทว่าในสายตาเฟิ่งเหมียนเหมือนสรรพสิ่งหยุดนิ่ง

แผ่นหลังกระแทกพื้นอย่างจัง ทำให้กระดูกสันหลังปวดร้าว ส่วนดรุณีน้อยที่มือเท้าเอวแล้วเบะปากด้วยความโกรธ บัดนี้ทับบนร่างเขา

เสียงปืนที่ดังขึ้นราวกับพุ่งเข้าใส่หัวใจเฟิ่งเหมียน

เขาไม่คิดว่าในนาทีคับขันเช่นนี้ เสวียนจีจะปกป้องเขาอย่างไม่ลังเล

เฟิ่งเหมียนลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด น้ำเสียงสั่นระริกแบบไม่รู้ตัว

“เจ้า...เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เสวียนจีไม่ตอบ ร่างบอบบางทรุดตัวลงในอ้อมแขนเขา ไม่สดใสมีชีวิตชีวาเหมือนเมื่อครู่แล้ว

เฟิ่งเหมียนรู้สึกใจหายใจคว่ำ เป็นความกลัวที่ยากจะบรรยายด้วยถ้อยคำ เอื้อมมือจับไม่ให้นางล้มลง แล้วฝ่ามือพลันสัมผัสความเหนียวเหนอะ

ร่างกายเขาแข็งทื่อดุจประติมากรรม

“เสวียนจี...?”

เฟิ่งเหมียนอยากให้นางลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้าด่ากราดเขาว่าโง่เง่าเต่าตุ่น ทว่าร่างน้อยกลับไม่มีการตอบสนอง

ดวงตาสุกใสปิดแน่น ไม่เห็นแววตาซุกซน ปลิ้นปล้อนอีกต่อไป

เฟิ่งเหมียนหน้าถอดสี ดึงศีรษะดรุณีน้อยขึ้น

ภายใต้แสงจันทรากับโคมไฟ ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มไม่มีสีเลือดสักนิด พวงแก้มซีดจากความหนาว และเปรอะเปื้อนด้วยคราบเลือดหลายหยด แลดูอ่อนระทวยยิ่ง

เขายื่นนิ้วอันสั่นเทาแล้วอังจมูกนางอย่างระมัดระวัง แต่กลับพบว่าไม่มีความอุ่นที่ส่งออกมาสักนิด

เกิดเสียงโครมกลางสมองเฟิ่งเหมียน ราวกับถูกสูดเรี่ยวแรงไปหมด โอบกอดเสวียนจีแล้วนั่งทรุดกับพื้น มองใบหน้าคุ้นเคยอย่างหมดอาลัยตายอยาก

ทำไม...ทำไมถึงเป็นเยี่ยงนี้?

เสียงเข่นฆ่าที่ลานมาถึงช่วงสุดท้าย

หน้ากากเงินปล่อยลูกถีบใส่ยินถังอย่างว่องไว แต่ก็ยังคงไม่อาจหยุดการยิงอีกครั้งของเขาได้

“อ๊าก”

ยินถังโดนเตะจนล้มไปกองกับพื้น จับปืนคาบศิลาเตรียมยิงใหม่อย่างไม่ยอมแพ้ แต่กลับโดนหน้ากากเงินติดสองมือทิ้ง ก่อนจะเกิดเสียงโอดครวญด้วยความเจ็บปวดแล้วหมดสติไป

ทหารคุ้มกันคำราม เกิดเสียงดาบปะทะกัน สุดท้ายหน่วยกล้าตายสองคนก็สิ้นชีพ เลือดกระเซ็นไปทั่วแล้วล้มอยู่กับพื้นแบบไม่กระดุกกระดิกอีก

“ใต้เท้าเฉิง กำจัดโจรช่วยตัวนักโทษหมดแล้วขอรับ”

แต่เฟิ่งเหมียนเหมือนไม่เห็นภาพอันวุ่นวายนี้ ราวกับเสียงบนโลกหายสาบสูญ เงียบสงัด

บัดนี้ท้องฟ้ามืดจนไม่เห็นรอบด้าน พื้นหิมะใต้ท้าเปรียบเหมือนกระดาษเซวียนมีน้ำหมึกเป็นเลือดสดสีแดงแต่งแต้ม

เลือดสดอุ่น ๆ สาดใส่พื้น ซึมเข้าไปกับหิมะที่ปกคลุมหนาหลายชั้น กลายเป็นหิมะแดงในพริบตา

เฟิ่งเหมียนหายใจรัวแรงราวกับกลับไปหลายเดือนก่อน ในคืนที่ยืนมองทะเลลึกกลางสายฝนโหมกระหน่ำ

เขาได้รับข่าวว่าเฉินอ๋องจับตัวเสวียนจีขึ้นเรือ แล้วเรือดันระเบิดกลางทะเล ไม่มีผู้รอดชีวิตสักราย

เขายืนบนฝั่งแล้วมองทะเลลึกสุดลูกหูลูกตา รู้สึกว่าทะเลลึกสามเหมือนกลืนกินวิญญาณคน

จวบจนถึงตอนนี้เฟิ่งเหมียนยังไม่เข้าใจ ความเจ็บปวดราวกับหัวใจฉีกขาดเป็นเพราะอะไร ไยเขาถึงข่มตานอนไม่หลับทุกคืน

บัดนี้เขาเห็นเสวียนจีล้มตัวในอ้อมแขนเขาแล้วขาดอากาศหายใจกับตา

จึงรู้สึกเสียสมบัติล้ำค่ายากจะประเมิน หัวใจแตกร้าวเป็นสองส่วน เจ็บปวดรวดร้าวยิ่ง

ความสุขุมเยือกเย็นและเย็นชาที่มีมาตลอดหลายปี บัดนี้พังทลายลง เป็นครั้งแรกที่เฟิ่งเหมียนสัมผัสถึงความเศร้าถึงจุดสูงสุด

ที่แท้มันเหมือนความเจ็บปวดเข้ากระดูก อยากจะโก่งคอร้อง แต่กลับอยู่ในสภาพสิ้นหวังจนไม่มีแรงเปล่งเสียง

“ใต้เท้าเฟิ่งเหมียน ทหารคุ้มกันบกพร่องในหน้าที่ ทำให้ท่านเสียขวัญแล้ว พวกท่านสองคนไม่เป็นไรใช่ไหม แม่นางจินเป็นอะไรไป นางบาดเจ็บรึ?”

ถ้าไม่เคยฝึกแสร้งตายในองค์กร บัดนี้นางคงเก็บสีหน้าเจ็บไม่ไหวแล้ว

เสวียนจีคิดในใจว่าจะแสร้งตายต่ออีกสักพักดีไหม ทำให้ตาเฒ่าเฟิ่งเหมียนตกใจไปเลย ใครใช้ให้เขาทรมานนางในรถกัน

แค้นนี้นางยังจำได้ดี

ระหว่งที่คิดนางก็สัมผัสว่ามีของเหลวอุ่น ๆ หล่นใส่หน้า

“ข้าผิดเอง...”

บุรุษยังคงพึมพำไม่หยุด น้ำเสียงสะอื้นอย่างเด่นชัด

เสวียนจีชะงักงัน ไม่อยากจะเชื่อ

เฟิ่งเหมียนถึงกับร้องไห้เชียวรึ?

รู้จักกันมานานเพียงนี้ นางใช้สารพัดวิธีเพื่อให้เฟิ่งเหมียนเปลี่ยนสีหน้า แต่ก็สามารถยั่วโมโหเขาได้เพียงบางครั้งเท่านั้น

บุรุษที่แม้แต่รอยยิ้มยังไม่มี ขาดความรู้สึก แต่กลับร้องไห้เพราะนาง?

เสวียนจีตกใจ จากนั้นก็รู้สึกใจหาย

แย่แล้ว นางซนเกินเหตุหรือไม่ เล่นจนไม่มีขอบเขต?

เสวียนจีรู้สึกตัวว่าเล่นกับความรู้สึกอีกฝ่ายจนเกินไปก็รีบลืมตาแล้วกระแอมเสียงสองครั้ง

“แค่ก ๆ อืม คือว่าข้าไม่เป็นไรเลย...ฮ่าๆๆ ยินถังมันโง่ เขาไม่เคยใช้ปืนมาก่อน ยิงไม่โดนข้าหรอก”

เสวียนจีพูดพร้อมกับมองใบหน้าหล่ออันคุ้นเคย

นัยน์ตาหลงอันโดดเด่น บัดนี้ฉายรอยยิ้มร่าเริงของนาง

นางหัวเราะหน้าเจื่อน “คิก...คิก...”