พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 972

เฟิ่งเหมียนอึ้งอยู่กับที่ เอาแต่จ้องหน้านาง น้ำตาที่จะหล่นลงไปค้างอยู่ที่หางตา

“เจ้าไม่ตาย...แล้วไม่บาดเจ็บด้วย?”

“ใช่ เลือดบนตัวข้าเป็นของคนอื่น” เสวียนจีพยักหน้าเหมือนเด็กแสนดี “ยินถังยิงไม่แม่นหรอก ต่อให้เขาโชคดียิงโดนข้า แต่ข้าใส่เกราะเกล็ดไว้”

ว่าแล้วนางก็ดึงคอเสื้อตัวเอง เผยเกราะเกล็ดด้านในออกมา เกิดเสียงระยิบระยับใต้แสงจันทร์

เฟิ่งเหมียนมองคอระหงส์ของนาง ริมฝีปากซีดเล็กน้อยกระตุกหลายครั้ง

เกิดเสียงดังในสมองเขากะทันหัน เมื่อสติกลับมา เขาก็เห็นแววตาแปลก ๆ ของคนรอบด้าน

เขาเสียภาพลักษณ์ต่อหน้าคนมากมาย...เขาร้องไห้แล้ว

เป็นครั้งแรกในชีวิต เฟิ่งเหมียนรู้สึกทรมานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

มีความโกรธขึ้ง กลัว ดีใจ เศร้าใจ และหน้าแตก...

หลากหลายความรู้สึกผสมปนเปด้วยกัน เขาแทบอยากจะหายตัวไปจากที่นี่ หรือไม่ก็สูญเสียความทรงจำไปซะเลย

เสวียนจีไม่เห็นเฟิ่งเหมียนพูด กังวลว่าตัวเองเล่นเกินงามจนทำให้เขาตกใจ

“ท่านวางใจได้ ข้าไม่เป็นไรจริงๆ ไม่เชื่อท่านลองจับดูสิ ไม่เป็นไรเลยจริงๆ”

นางจับมือเฟิ่งเหมียนมากดหน้าอกตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าไม่เป็นไรจริง

แต่กลับเห็นเฟิ่งเหมียนหน้าแดงเขียวสลับกัน ชักมือกลับในบัดดล แต่ไม่ใช่เพราะเขินอาย

นัยน์ตาเขามีเพลิงโทสะที่ไม่เคยมีมาก่อน ปล่อยตัวเสวียนจีออกแรงๆ แล้วรีบลุกขึ้นยืน

“โอ๊ย”

เสวียนจีอยู่ในอ้อมแขนเฟิ่งเหมียน เมื่ออีกฝ่ายปล่อยมือนางก็ต้องหล่นลงพื้น ก่อนจะกลิ้งไปหลายตลบ

นางหน้าคว่ำลงจนหิมะเข้าปาก เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็เห็นเฟิ่งเหมียนเดินไปยังหน้าประตูใหญ่ ก่อนจะสะดุ้งโหยง

ฉิบหายแล้ว เล่นเกินลิมิต

ดูเหมือนครั้งนี้เฟิ่งเหมียนจะโกรธจริงแล้ว

ท่วมกลางฝูงชน หน้ากากเงินเป็นคนแรกที่ตอบสนอง รีบสาวเท้าเดินไปหาเสวียนจี

เสวียนจีอยากไล่ตามเฟิ่งเหมียน แต่เพิ่งลุกขึ้น ก็โดนหน้ากากเงินโอบกอด

เขาโก่งคอร้องไห้ “ตกใจหมดเลย ถ้าเจ้าตายจริงข้าจะทำเช่นไร ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปข้าจะอธิบายกับพวกพระชายาเช่นไร ข้าสิบคนก็ชดใช้เจ้าคนหนึ่งไม่ได้”

หน้ากากเงินกอดเสวียนจีแล้วงึมงำ ถ้าเกิดอุบัติเหตุตอนเสวียนจีร่วมต่อสู้กับเขา งั้นเขาก็ต้องโทษตัวเองจนต้องฆ่าตัวตายแน่

ถ้าไม่มีเขา ครอบครัวใหญ่อย่างสำนักทิงเสวี่ยก็ต้องกระจัดกระจายไปสิ

ถึงเวลานั้นชีวิตแต่งงานของเจ้าสำนักกับฮูหยินก็ต้องเจอวิกฤต！

“ไอ้คนบ้า ไม่มีหัวใจ ทำไมถึงล้อเล่นแบบนี้ เจ้าไม่มีหัวใจใช่ไหม ไม่คิดว่าทุกคนจะรู้สึกเช่นไรหรือ?”

เสวียนจีเห็นเฟิ่งเหมียนเดินไกลออกไปเรื่อย ๆ ก่อนจะหายลับไปจากสายตา นางก็อนาทรร้อนใจ ผลักหน้ากากเงินลงพื้นแล้วยกเท้าวิ่งตามไป

“แม่นาง...แม่นางหยวนเป่า”

ใต้เท้าเฉิงแห่งศาลต้าหลี่ตะโกนเรียก ทว่าร่างอรชรราวกับกระต่ายหายลับไปอย่างรวดเร็ว

ใต้เท้าเฉิงกับทหารคุ้มกันที่เห็นฉากละครรักก็อึ้งอยู่กับที่

เมื่อละสายตา ใต้เท้าเฉิงก็ทำได้เพียงเดินไปข้างหน้ากากเงิน “คุณชายหน้ากากเงิน ท่านว่าจะจัดการโจรกบฏตระกูลยินเช่นไรดี?”

“โธ่ เจ้าอยากเฉยเมยกับข้าสิ เมื่อก่อนก็เคยล้อเล่นแบบนี้ไม่ใช่รึ? ข้าไม่คิดว่าครั้งนี้จะทำให้ท่านร้องไห้ ข้าก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน”

เฟิ่งเหมียนกำหมัดใต้แขนเสื้อแน่นขึ้น สีหน้าเย็นเยือกยิ่งขึ้น

เขาเดินบนหิมะแล้วท่องบทสวดสงบใจ เพื่อไม่ให้ตนสนใจเสวียนจี แต่กลับพบว่าจิตใจตัวเองยุ่งเหยิง ไม่ใจสงบสติอารมณ์ได้

เมื่อก่อนสามารถท่องได้อย่างลื่นไหล แต่บัดนี้กลับจำไม่ได้สักคำ

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ บังคับให้ตัวเองสงบจิต ตั้งใจนึกบทสวดเพื่อปรับอารมณ์

เสวียนจีแลบลิ้น คิดว่าเมื่อครู่เขาคงรู้สึกขายหน้า จึงเปลี่ยนมาใช้น้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้าผิดแล้ว ข้าขอสาบานต่อฟ้าว่าข้าสำนึกผิดแล้ว ไม่ควรเอาชีวิตมาล้อเล่น ข้าก็แค่อยากเล่น ท่านอย่าโกรธสิ ดีไหม?”

“ฮือๆๆ..ท่านเป็นคนใจกว้าง เมตตา จิตใจดี ให้อภัยคนต่ำช้า ไร้ยางอาย ไม่รู้จักกาลเทศะ อายุน้อยไม่รู้ความ ทั้งยังโง่ ขี้เหร่อย่างข้าด้วยน่ะ?”

“เป็นความผิดข้าเอง ข้ามันไอ้หัวทึบ ไม่รู้จักคิด คือควายดีๆ”

“นักพรตเฟิ่งเหมียนพูดอะไรหน่อยสิ ท่านมองข้าหน่อย ข้าตั้งใจขอโทษกับท่านจริงๆนะ”

“ขอโทษ ซอรี่ ข้าผิดไปแล้ว”

เสวียนจีพูดโดยมีควันออกจากปาก ใช้ภาษาจีน ภาษาชายต่างชาติบอกว่าขอโทษไม่หยุด แต่อีกฝ่ายยังคงเฉยชา ไม่มีการตอบสนองใด ๆ

นางขบฟัน ใช้ภาษาที่ร่ำเรียนมาทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นภาษารัสเซีย ภาษาฝรั่งเศจ และภาษาสเปน

จากเสียงพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด เฟิ่งเหมียนที่เพิ่งนึกบทสวดสงบจิตได้ก็ต้องลืมอีกครั้ง

ในที่สุดเขาก็หยุดเดินเพราะทนไม่ไหวอีกต่อไป