พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 974

เฟิ่งเหมียน “...”

ต้องบอกว่านางมีความสามารถพิเศษที่จะทำให้ผู้อื่นตายได้ตลอดเวลาเลย

ทว่าเมื่อได้ยินคำอธิบายนั้นเขาก็ใจเย็น ไม่ได้โกรธขึ้งมากแล้ว

หรือจะพูดอีกแง่หนึ่งก็คือ บัดนี้เขาชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว

“ข้าไม่รู้หรอกว่ามีรอยตีนกาเพิ่มขึ้นเท่าไหร่ แต่ข้ารู้ว่าหากเจ้าเล่นแบบนี้อีก อายุข้าต้องสั้นลงหลายปีแน่”

เสวียนจีแลบลิ้น สัมผัสความห่วงใยในคำพูดเขาได้ ยิ้มแล้วขยับเข้าไปใกล้ “ไม่ร้ายแรงขนาดนั้นหรอก ข้าไม่อยากให้ท่านโกรธจนเสียสุขภาพหรอก หาไม่แล้วข้าต้องปวดใจตายแน่”

ถ้าทำให้เฟิ่งเหมียนโกรธจัด แล้วใครจะช่วยนางแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ที่นางสร้างขึ้น?

ดูผิวเผินเฟิ่งเหมียนจะคอยตำหนิติเตียนนางตลด ทว่าเสวียนจีรู้ดี ผู้ที่ยอมทนความขี้เล่นซุกซนของนางแล้วไม่คิดจะลงโทษ ผู้นั้นก็คือคนตรงหน้า

พวกอวิ๋นหลิงเป็นห่วงและปกป้องนางจริง แต่ถ้านางสร้างปัญหาเมื่อไหร่ นางก็จะโดนสั่งสอน

ทว่าเฟิ่งเหมียนไม่เหมือนกัน เขาแค่บ่น ทำหน้าบึ้งเท่านั้น แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะให้อภัย ทั้งยังช่วยนางแก้ปัญหาด้วย

เมื่อรำลึกเหตุการณ์ตอนอยู่แคว้นตงฉู่ดีๆแล้ว พบว่านางที่เจ้าคิดเจ้าแค้น ชอบสร้างความปั่นป่วน ส่งผลให้เฟิ่งเหมียนต้องมีศัตรูมากมาย ทั้งยังสูญเสียสตรีที่คลั่งไคล้ในตัวเขาไปหลายคน ล่วงเกินตระกูลใหญ่หลายจวนด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นเพราะคอยปกป้องนางตลอดเวลา ทำให้จักรพรรดิแคว้นตงฉู่ไม่สบอารมณ์ ทว่าเฟิ่งเหมียนก็ไม่เคยโทษนาง

นี่จึงเป็นสาเหตุที่รู้ว่าเฟิ่งเหมียนโกรธจริง เสวียนจีเลยรีบอธิบายและขอโทษ

เฟิ่งเหมียนได้ยินนางพูดเช่นนี้ จากสีหน้าที่กลับเป็นปกติก็เริ่มแดงระเรื่อ

“ดูทำหน้าทะลึ่งสิ เจ้าพูดแบบนี้ต่างอะไรอันธพาลที่ระรานบุตรีตระกูลสูงศักดิ์สักหน่อย?”

“ไม่เหมือนอยู่แล้ว ท่านไม่ใช่บุตรีตระกูลสูงศักดิ์”

แต่เป็นหนุ่มใหญ่บริสุทธิ์

เสวียนจีมองใบหน้าขาวแดงระเรื่อของเฟิ่งเหมียน รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเขินก็นึกสนุกขึ้นมา

พระอาทิตย์ออกทางทิศตะวันตกแล้ว นางเห็นเฟิ่งเหมียนอายเป็นด้วย

“อุ้ย นกโง่ ไยหน้าท่านถึงแดงเพียงนี้ อากาศหนาวเกินหรือไม่? ระหว่างเป็นหวัดนะ ให้ข้าจับดูหน่อย ทำไมรู้สึกร้อน ท่านเป็นไข้หรือไม่?”

เฟิ่งเหมียนฟังเสียงสัพยอกที่แกล้งตกใจ พวงแก้มทั้งสองก็ยิ่งมีอุณหภูมิสูงขึ้น

ร่างกายเขาแข็งทื่อ เบือนหน้าหลบมือเสวียนจี ก่อนจะพูดเสียงเคือง “เป็นสาวเป็นนาง ไม่รู้จักทำตัวดี ๆ ทำแต่เรื่องไม่ดีไม่งาม ยังปฏิเสธว่าไม่ใช่อันธพาลอีก เอะอะก็แตะเนื้อแตะตัวแบบนี้ไม่ใช่อันธพาลที่ไหน?”

“ได้ได้ ข้าคืออันธพาล แล้วท่านคือบุรุษดี พอใจหรือยัง?” เสวียนจีมองบน พึมพำเสียงเบา “ยังมีหน้าว่าข้าอีก ใครไม่รู้ว่าเมื่อก่อนท่านกลัวเป็นสามีข้าเพียงใด...”

เฟิ่งเหมียนประหม่า ทำตัวไม่ถูก ความรู้สึกที่โดนนางจับใบหน้ายังคงอยู่

“ตอนนั้นข้าหุนหันพลันแล่น...สรุปก็คือ เจ้าทำแบบนี้กับข้าก็แล้วไป แต่จงจำไว้ว่าอย่าทำกับใคร...”

ยังพูดไม่จบประโยค เสวียนจีก็ทำเสียงแปลก ๆ พูดแทรกเขา “โธ่ ดูท่านพูดสิ ท่านชอบให้ข้าทำแบบนี้กับท่านใช่ไหม ถึงบังคับให้ข้าทำกับท่านคนเดียว? นกโง่ ท่านเป็นโง่เผด็จการจริงๆ”

เสวียนจีอารมณ์ดียิ่ง ไยเมื่อก่อนถึงไม่รู้ว่าได้หยอกนกโง่เล่นมันสนุกมาก

ทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนสีหน้าได้อย่างง่ายดาย ง่ายกว่ายั่วโมโหเขาอีก

เสวียนจีขมวดคิ้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ชวนให้เฟิ่งเหมียนหน้าแดงเขียนสลับกัน ทำตัวไม่ถูก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน