พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 98

เซียวปี้เฉิงมองใบหน้านี้แล้วก็เกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้น

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด เมื่อเห็นใบหน้าอันคุ้นเคยนี้แล้วก็เกิดความรู้สึกผิดหวังและเฉยชายิ่ง

“ไม่ต้องแกล้งทำแล้ว เจ้ากับข้าพูดเปิดอกกันเถิด”

ฉู่อวิ๋นหานกุมเสื้อไว้แน่น พยายามรักษาสีหน้าของตัวเองให้ดูดีเข้าไว้ “พี่ปี้เฉิง ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านกล่าว ไยตอนนี้ท่านถึง...”

เซียวปี้เฉิงแทรกนางพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉย “ฟังไม่เข้าใจ เช่นนั้นท่านอ๋องข้าก็จะพูดให้ละเอียดกว่านี้”

เซียวปี้เฉิงไม่เคยแทนตัวเองว่าท่านอ๋องข้ากับนางมาก่อน เมื่อเห็นเขาเย็นชาใส่ ฉู่อวิ๋นหานก็รู้สึกว่าต้องมีลางร้ายเกิดขึ้นแน่

“ท่านอ๋องข้ารู้เรื่องงานเลี้ยงคืนหยวนเซียวแล้ว”

ฉู่อวิ๋นหานขดตา

“เจ้าอยากแต่งงานกับรุ่ยอ๋องไม่ใช่หรือ? เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เจ้าถึงกับวางใส่ข้า สุดท้ายก็ให้อวิ๋นหลิงแต่งกับข้าตามแผนที่เจ้าวางไว้”

เมื่อฉู่อวิ๋นหานโดนไขความลับสุดยอด ใบหน้าก็ซีดเผือด หัวใจเต้นตัวแรง

เมื่อเห็นแววตาอันน่าเกรงขามของเซียวปี้เฉิงแล้ว นางก็เกือบหายใจไม่ออก กระวนกระวายจนใจเหงื่อซึม ทว่ายังคงหน้าด้านหน้าทน แสร้งทำเป็นทุกข์ใจ

“พี่ปี้เฉิง ไยท่านถึงคิดว่าข้าเป็นคนแบบนั้น ข้าจริงใจต่อท่านนะ”

รอยยิ้มแห่งความแดกดันบนใบหน้าเซียวปี้เฉิงเข้มข้นยิ่งขึ้น “จริงใจ?”

แต่เสียใจที่ไม่ได้เป็นพระชายารุ่ยอ๋องและเห็นดวงตาเขาดีขึ้นเท่านั้นเอง

ฉู่อวิ๋นหานขบฟัน เล็บมือจิบกลางฝ่ามือ ไม่กล้าสบตาเขา ละสายตาไปทางอื่นอย่างละอายใจ

“หานเอ๋อร์สาบานต่อฟ้าดินว่าไม่เคยทำเรื่องเช่นนั้น พี่สาวพูดจาเหลวไหลกับท่านใช่ไหม? หลักฐานละ นางจะปรักปรำข้าเช่นนี้ไม่ได้”

เรื่องงานเลี้ยงคืนหยวนเซียว นางกับฮูหยินเหลียนวางแผนด้วยกัน เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้วก็ได้ทำลายทั้งพยานคนและพยานวัตถุเรียบร้อย ไม่มีร่องรอยและเบาะแสทิ้งไว้สักนิด

เซียวปี้เฉิงหลุบตาลง อ่านความคิดจากใบหน้าไม่ออก “เรื่องงานเลี้ยงคืนหยวนเซียวไม่มีหลักฐานจริงๆ แต่ตอนที่เจ้าเอาหลักฐานปลอมใส่แจกันดอกไม้ในเรือสำราญ หรือข้าดูผิดไป?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าที่พยายามรักษาสีหน้าของฉู่อวิ๋นหานก็ล้มเหลว นางมองเซียวปี้เฉิงด้วยความตะลึงงัน ใบหน้าเผยความเหลือเชื่อเต็มประดา

“ตอนนั้นท่านก็มองเห็นแล้วหรือ?”

เซียวปี้เฉิงยกคางขึ้นเล็กน้อย มองนางอย่างเย็นชา ไม่ได้พูดอะไร แต่ฉู่อวิ๋นหานกลับรู้คำตอบแล้ว

สมองของนางเกิดเสียงโครมคราม เกือบเป็นลมหมดสติไปแล้ว

มิน่าล่ะตอนที่อยู่บนเรือสำราญ เซียวปี้เฉิงจึงปล่อยให้อวิ๋นหลิงหยามเหยียดนาง ที่แท้ก็รู้ความจริงแต่แรกแล้ว

“เจ้าคิดว่าทำลายชื่อเสียงของหรงฉานแล้วโยนความผิดให้อวิ๋นหลิงสำเร็จ เจ้าก็จะได้รับผลประโยชน์ เป็นพระชายารุ่ยอ๋องหรือ...แต่เสียดาย...เดินหมากผิดไปหนึ่งตัวก็จะพ่ายแพ้ทั้งกระดานหมากหมด”

ฉู่อวิ๋นหานมองเขาด้วยความอึ้ง ความรักใคร่ผสมปนเปกับความตกตะลึงและหวาดกลัวบนใบหน้า แลดูบูดเบี้ยวยิ่ง

เซียวปี้เฉิงเห็นสภาพนางแล้วก็เหนื่อยใจ ไม่อยากจะคุยต่อ

“นับจากวันนี้เป็นต้นไป เจ้ากับข้าก็ต่างคนต่างอยู่ ตัดเยื่อใยให้หมด ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก มิตรภาพที่ยาวนานก็จบสิ้น ณ บัดนี้”

เขาหมุนกาย น้ำเสียงเย็นยะเยือกดั่งเหล็กที่ฝังใต้หิมะพันปี แต่ก็ยังเจือพลังสังหารไว้ร่วมด้วย

“แต่ถ้าเจ้าคิดไม่ดีไม่ร้ายกับอวิ๋นหลิงอีก ข้าจะไม่ออมมือเหมือนครั้งนี้อีก”

เมื่อทิ้งประโยคนี้ไว้แล้ว เซียวปี้เฉิงก็เดินออกจากสวนดอกไม้โดยไม่เหลียวหลังมอง

“พี่ปี้เฉิง”

เสียงร่ำไห้ของฉู่อวิ๋นหานแหวกกลางอากาศ นางอยากไล่ตาม แต่ขากลับอ่อนยวบ ไร้เรี่ยวแรง ก้าวไปได้สองก้าวก็ขาทรุดไปนั่งกับพื้นแล้ว

เมื่อเห็นแผ่นหลังหายลับไปจากสายตา นางก็เปล่งเสียงร้องไห้ออกมา เสียงร่ำไห้เต็มไปด้วยความเสียใจกับการกระทำและความเคียดแค้น