พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 99

แต่อวิ๋นหลิงกลับจำฝังใจ โชคดีที่นางไม่ได้ไปจวนเจิ้นกั๋วกงทันทีที่ได้รับคำแนะนำ

พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของรุ่ยอ๋องผู้โง่เขลา จวนเจิ้นกั๋วกงแต่งบุตรีออกเรือนย่อมต้องเข้าร่วมงานแน่

วันแต่งงานรุ่ยอ๋อง ข้ารับใช้ในจวนที่ชื่อเฉียวเย่เตรียมรถม้าไว้หลายคัน

เยี่ยเจ๋อเฟิงใส่ชุดตัวใหม่เอี่ยมสีน้ำเงิน คาดกระบี่ไว้ที่เอวแล้วนั่งบนหลังอาชา ท่าทางสง่างามยิ่ง สะกดสายตาผู้คนได้ดี

เมื่อขึ้นรถม้ายังคงได้ยินการพูดคุยถึงเรื่องสิริมงคล

เพราะเป็นโอรสคนโตของจักรพรรดิจ้าวเหริน งานแต่งงานของรุ่ยอ๋องจึงอลังการงานสร้าง จักรพรรดิจ้าวเหรินสั่งให้จัดงานเลี้ยงอย่างต่อเนื่องสามวัน ประชาชนสามารถไปหยิบกินดื่มตามใจชอบ

อวิ๋นหลิงรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย “ครั้งนี้เสด็จพ่อลงทุนจริงๆ ทั้งๆที่เป็นโอรสเหมือนกัน แต่เวลาแต่งงานกันทำไมถึงแตกต่างกันราวฟ้ากับดินเลย?”

โต๊ะที่จัดเตรียมไว้ต้อนรับแขกที่มาเยือนทุกท่านและตลอดเวลาเช่นนี้ ทั้งยังจะเลี้ยงติดต่อกันสามวันอีก ไม่รู้ว่าต้องฆ่าสุกรไปกี่ตัว พวกไก่เป็ดต้องจบชีวิตไปเท่าไหร่

ตอนที่นางรักษาพระอาการของพระเจ้าหลวงได้ นางได้ลูกหมูเป็นรางวัลเพียงสองตัวเท่านั้น

หลังจากที่พระเจ้าหลวงกลับไปอยู่ในพระราชวังต่อ ก็ได้ยกให้ข้ารับใช้ดูแลเรือนเกษตรแทน และรู้ว่าลูกหมูของนางทั้งสองตัวจะหิวตายไหม?

เมื่อได้ยินอวิ๋นหลิงพูดเยี่ยงนี้ เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกไม่ดี เขาตัดสินใจเด็ดขาดว่า “อวิ๋นหลิง วันหน้าข้าจะชดเชยพิธีแต่งงานอันสมบูรณ์แบบให้กับเจ้า”

เขากับอวิ๋นหลิงแต่งงานอย่างเร่งด่วนและไม่เป็นที่ยินดีของทุกคน จึงได้จัดงานแบบเรียบง่าย ประกอบกับฉู่อวิ๋นหลิงไม่ยอมให้ความร่วมมือ พวกเขาไม่เคยได้ทำพิธีคารวะฟ้าดินด้วยซ้ำ...

ถ้าพูดตามตรงก็คือเขากับอวิ๋นหลิงไม่เคยได้ร่วมพิธีมงคลสมรสกันเลย

“หากเจ้าชอบแบบนี้ วันหน้าข้าจะจัดให้เจ้าใหม่”

อวิ๋นหลิงได้ยินก็เอาเคาะกะโหลกเซียวปี้เฉิงเหลือเกิน พูดด้วยน้ำเสียงที่เห็นอีกฝ่ายไม่ได้เรื่องว่า “ท่านโง่หรือไร ใช้เงินเชิญคนอื่นกินฟรีๆแบบนี้ทำไมกัน คิดว่ารวยจนไม่มีที่เก็บเงินแล้วหรือ?”

เซียวปี้เฉิงเอามือเกาหัว แววตาสับสนเล็กน้อย เมื่อครู่เขาเห็นอวิ๋นหลิงทำหน้าอิจฉาไม่ใช่หรือ?

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฝึกพลังจิตด้วยกันบ่อยๆหรือไม่ อวิ๋นหลิงอ่านความคิดของเซียวปี้เฉิงได้ภายในหนึ่งวินาที

นางทำตาขาวใส่แล้วอธิบาย “ข้าไม่ได้อิจฉาที่เสด็จพ่อจัดงานใหญ่โตให้รุ่ยอ๋อง แต่ข้าอิจฉาทุกคนที่ได้กินอาหารอร่อยๆฟรีๆสามวัน”

ด้านนอกรถม้า องครักษ์คุ้มกันเยี่ยเจ๋อเฟิงได้ยินประโยคนี้ มุมปากก็กระตุก

“อย่าได้ดูแคลนไปนะ ฝีมือปลายจวักของพ่อครัวในหลวงวังใช้ได้เลย ถึงจะไม่ดีเท่าข้าก็เถอะ”

เมื่อได้ยินอวิ๋นหลิงกล่าวจบ เซียวปี้เฉิงก็ลูบคาง พูดด้วยความตั้งใจว่า “งั้นเดี๋ยวให้ข้ารับใช้ในจวนมากินอาหารพวกนี้ด้วย ได้ยินสามวันติดต่อกันเช่นนี้สามารถลดค่าใช้จ่ายภายในจวนได้เยอะเลย”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าอย่างพอใจ “สมองไวดีนี่”

เยี่ยเจ๋อเฟิง “...”

แย่แล้ว ท่านอ๋องโดนชี้นำในทางที่ผิดเสียแล้ว

ระหว่างทางไปยังจวนรุ่ยอ๋อง อวิ๋นหลิงแหวกม่านรถม้าออกแล้วชมภาพบนถนนอย่างรื่นรมย์ใจ

เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินพิธีแต่งงานแนวโบราณเช่นนี้ จึงอดอุทานไม่ได้ “ที่แท้สินเจ้าสาวยาวเป็นสิบลี้ในตำนานเป็นเช่นนี้เอง”

ขบวนส่งตัวเจ้าสาวหรงฉานของจวนเจิ้นกั๋วกงนั้นเกือบเต็มถนนจูเชี่ยของเมืองหลวงเลยทีเดียว

เซียวปี้เฉิงได้ยินก็อดพูดด้วยความสงสัยไม่ได้ “ปีศาจสาว ที่ของพวกเจ้าแต่งงานกันอย่างไร?”

“ที่ของพวกข้า?” อวิ๋นหลิงครุ่นคิดแล้วตอบเสียงเบา “มีพิธีแต่งงานทุกรูปแบบ อยากได้แบบไหนก็จัดแบบนั้น”