พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 980

เถ้าแก่ไม่เคยเห็นนั่วเอ๋อร์ ยิ่งไม่รู้จักหน้าตาของเสี่ยวเสี่ยวนั่ว

เสิ่นชิ่นหน้าซีดขาว มือที่ถือโคมลอยสั่นระริก มองเขาด้วยแววตาเปลี่ยนไป

“เซียวฉางซวี่...ท่านเองรึ?”

ผู้ที่คอยช่วยเหลือนางหลังออกจากจวนเสียนอ๋องมาโดยตลอดคือเซียวฉางซวี่จริงๆด้วย

ตอนนั้นนางเดาและรู้สึกถูกต้องแล้ว การรอคอยที่ยากจะบรรยายได้รับคำตอบในที่สุด แต่กลับชวนให้ปวดร้าวใจยิ่ง

สมองเสิ่นชิ่นเหมือนเกิดเสียงระเบิด มีความรู้สึกมากมายประเดประดังเข้ามา ทำให้หายใจรัวแรง

ขมขื่น โกรธขึ้ง เจ็บปวด เสียใจ กลัว...

นางโกรธสิ่งใดอยู่ เสียใจสิ่งใด แล้วกลัวอะไร?

โกรธที่ถึงขั้นนี้แล้วเขายังโกหกนางรึ? เสียใจที่เมื่อครู่เกิดอยากมาใต้ต้นไม้แห่งนี้แล้วรู้จักสถานะที่แท้จริงของเถ้าแก่รึ? หรือหลังรู้ความจริง ต่อไปทั้งสองจะไม่มีเหตุผลได้เจอหน้าและใส่ใจซึ่งกันและกันอีก?

เสิ่นชิ่นหัวใจยุ่งเหยิง น้ำตาไหลพรั่งพรูอย่างควบคุมไม่ได้ แต่กลับหัวเราะใส่เขา

“เซียวฉางซวี่ ตั้งแต่ที่รู้จักกันถึงตอนนี้ ระหว่างพวกเราอะไรเป็นจริงบ้าง?”

หกปีแล้ว ผู้ที่นางเคยร่วมเรียงเคียงหมอน มีเพียงวันที่อำลากันในจวนเสียนอ๋องเท่านั้น ที่นางจะได้เห็นธาตุแท้ของเขา

แล้วนางจะไม่รู้สึกตลกได้อย่างไร?

เสียนอ๋องหน้าซีดขาว เขาไม่คิดว่าปลอมตัวอย่างระมัดระวังสองปี จะโดนเปิดโปงโดยไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ว่าควรรับมือเช่นไร

“อาชิ่น...ข้าปิดบังข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย ข้า...”

เขารีบอธิบาย แต่พูดมาถึงครึ่งทางกลับไออย่างหนัก ไอจนหน้ามืด

เมื่อเงยหน้าอีกครั้งก็ไม่เห็นเสิ่นชิ่น ทิ้งไว้เพียงโคมลอยน้ำอันหนึ่ง

เสิ่นชิ่นเดินออกจากต้นไม้ก็กลับมายังริมน้ำอีกครั้ง ไม่นานก็เดินเข้ากลางฝูงชน

นางระงับความรู้สึกซับซ้อนภายในใจ เดินไปยังสะพานหินด้วยจิตใจยุ่งเหยิง ก่อนจะได้ยินเสียงร้องด้วยความดีใจของฝูงชน

“เริ่มแล้ว เริ่มแล้ว งานดอกไม้ไฟเริ่มแล้ว”

“พี่ชายด้านหน้าหลีกทางหน่อย ท่านบังข้าแล้ว”

“ท่านพ่ออุ้มหน่อย ยกขึ้นสูงๆเลย”

บนท้องนภามีสีสันหลากหลายแต่งแต้ม ผู้คนเบียดเสียดกันหมายจะยืนหามุมที่สามารถรับชมได้อย่างดีที่สุด ทว่าใบหน้าเสิ่นชิ่นกลับไม่มีรอยยิ้มสักนิด

นางเดินทอดน่องบนสะพานด้วยยากเย็น ไม่นานก็เดินมาถึงรั้วสะพาน

ตอนที่เตรียมจะแลกตำแหน่งกับคนด้านข้างก็ได้ยินเสียงดีใจกลายเป็นเสียงตื่นตระหนก

“แย่แล้ว ไฟไหม้ รีบดูสิ เรือไฟไหม้แล้ว”

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดีๆถึงไฟไหม้ได้?”

เสิ่นชิ่นได้ยินก็รีบหันไปมองด้านข้าง เห็นหางเรือใหญ่กลางทะเลสาบมีเพลิงไหม้ลุกโชน

เปลวไฟประหนึ่งงูเลื้อย แผดเผาจากท้ายเรือมากลางเรือ แล้วไปถึงหัวเรืออย่างรวดเร็ว เร็วจนนางก็จับความไม่ชอบมาพากลไม่ได้ เริ่มกับมีตัวก่อไฟ

ไม่นานก็เกิดเสียงตกน้ำติดต่อกัน คนบนเรือกระโดดลงน้ำเพื่อเอาชีวิตรอด

ทั่วทั้งทะเลสาบจันทร์จรัสแสงโดนไฟจุดประกาย เกิดความอลหม่านรอบทิศ มีคนร้องขอความช่วยเหลือ ผู้ที่ยืนบนบกก็เบียดเข้ามาเพื่อมองให้ชัดเจนมากขึ้น

“โอ๊ย อย่าเบียดสิ อย่าเบียด หลีกหน่อย”

ระหว่างที่รู้สึกใกล้ขาดอากาศหายใจ เสิ่นชิ่นก็ได้ยินเสียงน้ำอีกครั้ง

มีคนตกน้ำอีกแล้วรึ?

แต่เสียดาย ตัวนางเองก็จะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว...

ความรับรู้ที่เหลืออันน้อยนิดของเสิ่นชิ่น ทำให้สัมผัสร่างกายอุ่น ๆ ของคนคนหนึ่งเข้ามาใกล้ จับริมฝีมือนางอย่างอ่อนโยน ก่อนจะส่งลมหายใจมาให้นาง

ความรู้สึกคุ้นชินนี้เหมือนเคยสัมผัสที่ไหนมาก่อน อ่อนโยน ชวนให้อาลัยอาวรณ์ยิ่ง

เมื่อความทรมานของการขาดอากาศหายใจคลี่คลาย เสิ่นชิ่นก็เริ่มรู้สึกตัว ลืมตาเพื่อมองใบหน้าผู้ที่มาช่วยนาง

ในทะเลสาบอันมืดมน การมองเห็นเลือนราง เห็นแสงโคมไฟที่สะท้อนอยู่ตามผิวน้ำ

จากนั้นหัวใจของนางต้องเต้นรัวแรง ร่างกายสั่นสะท้าน ไม่รู้ว่าอากาศหนาวเป็นเหตุ หรือได้เจอกับคนในความทรงจำกันแน่

มีมือทรงพลังข้างหนึ่งโอบเอวเสิ่นชิ่นแล้วพาขึ้นเหนือน้ำ นางสูดอากาศหนาวเหน็บเข้าปอด ถึงรู้ว่าหลุดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชแล้ว

“อาชิ่น...อดทนไว้ ข้าจะพาเจ้าขึ้นฝั่ง”

เสียนอ๋องหายใจเหนื่อย เพิ่งพูดจบก็ไอหนักปานหัวใจฉีกขาด

เสิ่นชิ่นพิงซอกคอของเขา เห็นเขาไอหนักแทบหน้าอกแทบระเบิด แต่ก็ยังคงอุ้มนางไว้มั่น ทั้งยังพยายามถอดเสื้อกันหนาวตัวหนาที่ซึมน้ำของนางทิ้ง

นางเห็นแล้วพลันกล่าวด้วยความตกใจระคนความกรุ่นโกรธ “ท่านจะกระโดดลงมาทำไม อยากตายหรือไร?”

นางรู้ว่าสุขภาพของเสียนอ๋องเป็นอย่างไรกว่าใคร ๆ ตอนที่เฟิงอิ๋งอิ๋งก่อเรื่องใหญ่ในจวนจินอ๋อง เขาช่วยนางบังกระบี่ อาการสาหัส ต้องรักษาตัวครึ่งปีถึงจะเดินได้

ตอนนี้เขาเป็นไข้แล้วยังกระโดดลงน้ำอีก ไม่อยากมีชีวิตต่อแล้วหรือไร?

เสียนอ๋องถอดเสื้อกันหนาวออก สวมเพียงเสื้อบาง ๆ แล้วกระโดดลงน้ำ เขาฝืนยิ้ม “หากข้าตายไป...เจ้าก็ไม่ต้องปวดหัวเรื่องหย่ากับข้าแล้ว...ต่อไป...เจ้าอยากแต่งกับใครก็แต่งได้แล้ว...”