พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 981

เสิ่นชิ่นรู้สึกแสบตา น้ำตาเกือบไหลออกมา

“ถ้าท่านตายแล้วข้าจะหย่าได้อย่างไร? เซียวฉางซวี่ อย่ามากเกินไปนะ ถ้าอยากคืนอิสระให้ข้าก็เอาหนังสือหย่าไปศาลต้าหลี่กับข้า ตอนท่านมีชีวิตอยู่ข้าก็ไม่สงบสุข ตายไปแล้วยังจะให้ข้าเป็นแม่หม้ายอีกรึ ข้าเสิ่นชิ่นไม่ได้ติดค้างท่านนะ”

เสียนอ๋องได้ยินก็โอบกอดนางแน่นกว่าเดิม กล่าวเสียงแผ่วเบาว่า “อาชิ่น...เจ้าพูดเยี่ยงนี้ ข้าเข้าใจว่าท่านไม่อยากหย่ากับข้าได้หรือไม่...”

เสิ่นชิ่นขนตาสั่นระริก แสบจมูก สุดท้ายน้ำตาก็ไหลพรากอย่างห้ามไม่ได้ น้ำตาอุ่น ๆ กับน้ำทะเลสาบเย็นเฉียบผสมเข้าด้วยกัน ทำให้ใบหน้าหนาวสั่นได้ไออุ่นเล็กน้อย

นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อยากพูด ทว่ากลับถูกเสียนอ๋องแทรกก่อน “อาชิ่น ยังไม่ต้องพูด เก็บแรงไว้ พวกเราว่ายขึ้นฝั่งด้วยกัน”

เสิ่นชิ่นรู้ว่าเขาต้องพยายามสุดแรง รีบปรับลมหายใจ ตั้งสติ

นางตกจากกลางสะพานหิน จึงห่างจากชายฝั่งพอสมควร บัดนี้นางกับเสียนอ๋องว่ายไปยังฝั่ง แต่กลับโดนกระแสน้ำพัดไปไกล

เสียนอ๋องดึงมือนางอ้อมลำคอไปวางไหล่อีกข้างของตน หัวโผล่เหนือน้ำ ราวกับมีกำลังมหาศาล ไม่ปล่อยให้นางจมดิ่งลงน้ำ

เสิ่นชิ่นรู้สึกอุณหภูมิร่างกายค่อย ๆ ลดลง ร้อนรุ่มกลุ้มใจยิ่ง ความหวาดกลัวถาโถมเข้าใส่

อยู่ในน้ำทะเลสาบอันเย็นยะเยือกนานเพียงใด ชีวิตของเสียนอ๋องก็ยิ่งอันตรายเท่านั้น

“ท่านใต้เท้า ที่นี่มีคนตกน้ำ รีบมาช่วยที”

“ทางนี้ ดูทางนี้”

ประชาชนบนสะพานหินโก่งคอร้องสุดเสียง สุดท้ายทหารลาดตระเวนก็ได้ยินสมใจ เรือเล็กกลางทะเลสาบลำหนึ่งเริ่มกลับหัวพายมาใกล้สะพานหิน

เสิ่นชิ่นเห็นความหวังตรงหน้า สีหน้าเปล่งประกาย ทว่าเวลาเดียวกันกลับรู้สึกร่างกายตกลงไป ต้องสำลักน้ำกะทันหัน

นางถึงรู้ว่าเสียนอ๋องแบกนางขึ้นไว้บนไหล่ น้ำทะเลสาบแทบจะบดบังการมองเห็นของเขา

“ฉางซวี่”

เสิ่นชิ่นรีบเขาด้วยน้ำเสียงกระวนกระวายใจ

เสียนอ๋องโผล่เหนือน้ำ พูดด้วยน้ำเสียงเบาบาง “อาชิ่น...ไม่ต้องกลัว ข้าว่ายน้ำเก่ง”

“ท่านปล่อยข้า ข้ายังมีแรงว่าย”

เสิ่นชิ่นพูดเสียงอ่อนเปรี้ยงเพลียแรง พยายามลงจากไหล่เขา ทว่ากลับไร้แรงเคลื่อนไหว

ส่วนเสียนอ๋องไม่รู้เอาแรงจากไหน โอบเอวนางไว้แน่น จนนางดิ้นไม่ได้

“ท่านปล่อยสิ รีบปล่อยเดี๋ยวนี้”

เสียนอ๋องราวกับไม่ได้ยิน ภาพตรงหน้าชัดบ้าง มืดบ้าง เสียงริมฝั่งก็รู้สึกเบาลงเรื่อย ๆ เหลือเพียงกระแสน้ำเชี่ยวกราก

กระแสน้ำที่มาจากรอบทิศดูดแรงที่เหลืออันน้อยนิดของเขาจนหมด อุณหภูมิน้ำที่หนาวเข้ากระดูกส่งความเจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์กาย ก่อนจะหมดความรู้สึก ด้านชาไปเลย

ประหนึ่งมีวัตถุน้ำหนักพันกิโลกรัมทับถมร่างกาย ใต้เท้ายังมีน้ำวนมหึมาดึงไม่หยุด ราวกับจะดึงเขาลงขุมนรกก็ไม่ปาน

เขารู้สึกเหนื่อยล้าเต็มทน ทว่าสัญชาตญาณบอกว่าหยุดไม่ได้ เขาจึงโบกมือแหวกว่ายสุดชีวิต

สุดท้ายก็มีเสียงดังขึ้นใกล้ตัว “เจ้า...รีบจับไม้นี้ไว้”

เรือกู้ภัยของทหารลาดตระเวนมาแถวสะพานหินอย่างรวดเร็ว และได้ยื่นไม้ไผ่ส่งให้กับผู้ที่ตกน้ำที่มีระยะห่างห้าเมตร

“ฉางซวี่...ฉางซวี่อดทนไว้นะ พวกเราจะรอดแล้ว” เสิ่นชิ่นพูดด้วยน้ำตา

เสียนอ๋องราวกับได้รับคำตอบ ร่างกายผ่อนคลายแล้วจมลงน้ำ

“ฉางซวี่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน