พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 982

น้ำทะเลสาบจันทร์จรัสแสงเย็นมาก

ทว่าสำหรับผู้ที่รักการออกกำลังกาย ชอบว่ายน้ำเป็นชีวิตจิตใจ ทั้งยังผ่านการต่อสู้นับครั้งไม่ถ้วน สิ่งแวดล้อมเช่นนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคำว่า ย่ำแย่ สักนิด

เสวียนจีคิดว่าตัวเองเป็นผู้กล้าชอบเสี่ยง

นางชอบลองอะไรใหม่ ๆ ความใคร่รู้และความกล้าสายนี้ ไม่เพียงแต่ทำให้เห็นสิ่งประดิษฐ์ประหลาดเท่านั้น

พวกบันจี้จัมพ์ กระโดดร่ม ดำน้ำ กระดานโต้คลื่น ขับรถลุยป่า ปีนเขา สเก็ตน้ำแข็ง การเล่นที่เสี่ยงอันตรายทั้งหลายนี้ นางล้วนสนใจและชื่นชอบ

ก่อนสิ้นใจภพที่แล้ว เสวียนจีเพิ่งไปแข่งการดำน้ำที่ขั้วโลกใต้มา เป็นผู้เข้าแข่งขันอายุน้อยสุดในประวัติศาสตร์

ถึงแม้จะไม่มีอุปกรณ์สำหรับดำน้ำโดยเฉพาะ แต่การดำน้ำระยะสั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเสวียนจี

แล้วอุณหภูมิขั้วโลกใต้ก็เย็นกว่าน้ำทะเลสาบจันทร์จรัสแสงเป็นไหน ๆ

ในบรรดาพี่น้องของนาง นอกจากหลงเย่ที่สุขภาพไม่ค่อยดีแล้ว คนอื่นล้วนฝึกซ้อมร่างกายในน้ำทะเลช่วยฤดูหนาวเสมอ ส่วนมากอุณหภูมิน้ำจะต่ำกว่าสิบองศา

เสวียนจีลงน้ำก็เหมือนปลาที่รู้อุณหภูมิน้ำ รู้ว่าอุณหภูมิของน้ำทะเลสาบแห่งนี้ประมาณเจ็ดองศาก็ไม่เกิดความกังวลใด ๆ

คืนในฤดูหนาว อุณหภูมิน้ำสูงกว่าอุณหภูมิกลางอากาศด้วยซ้ำ นางไม่รู้สึกหนาวสักนิด

ร่างกายคล่องแคล่วของนางประหนึ่งโลมาในมหาสมุทร ว่ายไปหาเสียนอ๋องให้เร็วที่สุด แล้วช่วยอีกฝ่ายพ้นเหนือน้ำ

“ทางนั้น อยู่ตรงโน้น”

“โห...ใครว่ายน้ำเก่งขนาดนี้?”

พวกเขาสองคนว่ายขึ้นเหนือน้ำ ทหารลาดตระเวนก็เห็นแล้วรีบเข้ามา

นับจากตอนที่กระโดดลงน้ำจวบจนช่วยเสียนอ๋องสำเร็จ เสวียนจีใช้เวลาเพียงหนึ่งนาทีกับยี่สิบสามวินาที

ความเร็วนี้ชวนให้เหล่าทหารตกตะลึง ยิ่งพวกเขาเห็นคนช่วยเป็นดรุณีน้อยยิ่งตกใจอ้างปากค้าง

“เร็ว สัญญาณชีพของเขายังมี พาเขาขึ้นฝั่ง ปั้มหัวใจกับช่วยหายใจ เป็นไหม?”

เสวียนจีสั่งการด้วยความกลุ้มใจ เร่งให้คนบนเรือพาคนตกน้ำขึ้นฝั่ง

“เป็น เป็น พวกข้าเคยฝึก แม่นางรีบขึ้นเรือมา อย่าแช่อยู่ในน้ำเลย...”

หลังอวิ๋นหลิงเปิดสำนักศึกษาชิงอี้ ทางด้านสาขาการแพทย์ อู๋อันกงมักจะสอนวิธีรักษาโรคของยุคใหม่

โดยเฉพาะการตกน้ำที่เกิดขึ้นเป็นประจำนี้ รุ่ยอ๋องเคยสอนวิธีช่วยคนตกน้ำแก่ประชาชนหลายครั้ง

ค่ายทหารที่เซียวปี้เฉิงปฏิรูปแล้ว จึงกลายเป็นหนึ่งในทักษะที่ทหารทุกคนต้องเป็น

พวกทหารลาดตระเวนอยากดึงเสวียนจีขึ้นมา แต่นางกลับปฏิเสธ

“ไม่เป็นไร ข้าจะไปใส่เสื้อทางโน้น ประเดี๋ยวศิษย์พี่ข้าจะกังวลใจ”

ขืนนางนั่งเรือด้วยการแต่งกายนี้ ไม่ใช่แค่เฟิ่งเหมียน คนอื่น ๆ ก็ต้องตาค้างแน่

แม้เสวียนจีจะไม่ใส่ใจ แต่นางก็ไม่อยากทำร้ายดวงตาประชาชนอันบริสุทธิ์ของยุคโบราณนี้

ตัวนางอยู่ใต้น้ำ เผยเพียงหัวอันเปียกปอน เพราะเป็นตอนกลางคืน จึงไม่มีใครเห็นนางสวมเพียงเสื้อเกาะอกกับกางเกงขาสั้น

กล่าวจบเสวียนจีก็ก้มหน้าลงน้ำ แล้วว่ายไปไกล

“แม่นางผู้นี้เก่งชะมัด”

เสวียนจีใส่รองเท้าเสร็จก็จูงมือเฟิ่งเหมียนเดินไปหาทหารลาดตระเวน

เกิดเรื่องใหญ่ปานนี้ ประชาชนที่อยู่ทะเลสาบจันทร์จรัสแสงโดนทหารไล่กลับหมดแล้ว รอบ ๆ จึงไม่ค่อยมีคน ไม่ได้คึกคักเหมือนเมื่อครู่แล้ว

ผู้กระโดดหนีเพลิงไหม้บนเรือก็ถูกช่วยจนหมด บางคนแม้จะยังรู้สึกตัว แต่ก็นั่งรถไม้ตัวสั่นเทิ้มกลับไป

มีไม่กี่คนที่สำลักน้ำจนหมดสติ ทหารกำลังเร่งช่วย

“ปัดโธ่ ข้าให้คนไปส่งข่าวแล้ว คนส่งข่าวไม่ใส่ใจแน่ๆเลย ถ้ารู้แต่แรกควรไปกำชับพวกเขาด้วยตัวเอง...”

เสียงกังวลใจของกงจื่อโยวดังขึ้น

หลงเย่มองสองสามีภรรยาเสียนอ๋องหมดสติ พลางขมวดคิ้วแน่นเป็นปม นางคาดการณ์ไว้แล้วว่าหน่วยกล้าตายของตระกูลยินไม่น่ากลัว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันต่างหากที่ชวนให้ปวดหัวกว่า

นางส่งทหารไปรักษาความปลอดภัยตามงานดอกไม้ไฟ งานวัดและการล่องเรือแล้ว แต่ก็ยังเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้

คืนนี้มีเด็กหาย มีคนโดนปล้นกันหลายคน ทางด้านศาลต้าหลี่คงจะปวดหัวกับตรุษจีนนี้มากเป็นแน่

“หญิงชั่ว พี่เขย” เสวียนจีเร่งฝีเท้าเดินเข้ามา “คนตกน้ำเป็นอย่างไรบ้าง อันตรายไหม?”

หลงเย่เห็นนางก็โล่งอก รีบกล่าวว่า “เสิ่นชิ่นไม่เป็นไร เจ้าช่วยได้ทัน เสียนอ๋องจึงยังมีสัญญาณชีพ แต่หายใจอ่อนมาก อาการน่าเป็นห่วง”

“ข้าส่งคนไปบอกตระกูลเสิ่นแล้ว เจ้ารีบส่งพวกเขาไปโรงยาของน้องสาม เกิดอุบัติหลายที่ ข้าต้องไปจัดการก่อน เจ้าดูแลที่นี่เองนะ”

เสวียนจีพยักหน้า หลังจากทหารลาดตระเวนแบกเสียนอ๋องกับภรรยาขึ้นรถไม้แล้ว นางก็จูงมือเฟิ่งเหมียนกระโดดขึ้นรถไม้อีกคัน

ทะเลสาบจันทร์จรัสแสงเงียบสงัด ดอกไม้ไฟบนท้องฟ้าเลือนหาย หลังเกิดความวุ่นวายทั่วทั้งเมืองหลวงก็เงียบลง

แต่ความวุ่นวายค่ำคืนนี้ยังไม่จบสิ้น