พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 984

อวิ๋นหลิงเบือนหน้าไปเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนห่วงใยว่า “อาชิ่น เจ้าฟื้นแล้วหรือ”

“รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่ ทางห้องครัวได้ต้มแกงไล่ความเย็นไว้แล้ว เจ้าดื่มให้มากหน่อย ระหว่างอย่าให้ติดไข้หวัด ทางด้านเรือนเสิ่นไม่ต้องกังวล อู๋อิ่งได้กลับไปดูแลพวกเขาให้แล้ว”

“ข้าไม่เป็นไร”

เสิ่นชิ่นยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินไปข้างเตียง สายตาจับจ้องไปที่ร่างของเสียนอ๋องเขม็ง

มองดูใบหน้าขาวซีดของคนคนนั้น ดวงตาปิดสนิท ยังมีเข็มเงินมากมายปักอยู่ทั่วร่างกาย อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ เกือบจะร้องไห้ออกมา

“เขาล่ะ จะเป็นอย่างไร”

อวิ๋นหลิงไม่ปิดบัง พูดตามความจริงว่า “จมน้ำไม่ได้น่ากลัว เพียงแต่ความเย็นที่กระทบร่างกายหลังจากนั้นทำให้เกิดไข้สูงส่งผลให้อาการค่อนข้างน่าเป็นห่วง แค่สามารถประคองอาการให้ผ่านพ้นสองสามวันนี้ไปได้ หลังจากนั้นทุกอย่างจะดีขึ้น ข้าจะพยายามรักษาชีวิตของเขาเอาไว้ให้ได้”

อย่างโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบและการหายใจล้มเหลวเป็นต้น สำหรับผู้ป่วยที่มีภูมิคุ้มกันต่ำ ล้วนไม่สามารถละเลยได้

ได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเสิ่นชิ่นราวกับตกลงไปในหุบเหวลึก จ้องมองคนบนเตียงนิ่งๆ

แม้แต่อวิ๋นหลิงยังบอกว่าค่อนข้างน่าเป็นห่วง และไม่ได้รับประกันว่าเขาจะไม่เป็นอะไร......

ทันใดนั้นนางก็ตกลงสู่ห้วงแห่งความตื่นตระหนกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เมื่อนานมาแล้ว นางเคยคิดจะอยู่ให้ห่างจากอีกฝ่าย ไม่เจอกับเขาอีก มีเพียงเรื่องที่ไม่เคยคิดคือการจากลาชั่วนิรันดร

ครั้งที่แล้ว เขาก็ถูกฟันเพราะนาง ดีที่สุดท้ายก็ปลอดภัย แล้วครั้งนี้เล่า

เสิ่นชิ่นคิดไม่ถึงว่า ตนเองยังต้องหวนนึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นที่ไม่อยากจะจดจำอีกครั้ง

จู่ๆนางก็เผยรอยยิ้มขมขื่นออกมา “เมื่อก่อนข้ามักจะคิดในใจเสมอ การรู้จักเขาเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความทุกข์ในชีวิตข้า......แต่ตอนนี้มาคิดดูแล้ว ความเจ็บปวดและทรมานที่ข้านำมาให้เขาก็ไม่น้อย”

“บางที พวกเราสองคนไม่ควรจะรู้จักกันเลยในชาตินี้”

เสิ่นชิ่นเอ่ยขึ้น พลางยื่นมือไปลูบใบหน้าของเสียนอ๋องเบาๆอย่างอดไม่ได้ ราวกับพยายามมอบความอบอุ่นให้เขาบ้าง

อวิ๋นหลิงมองนางเงียบๆ ถามขึ้นว่า “อาชิ่น เรื่องมาถึงป่านนี้แล้วเจ้ายังเกลียดเขาอยู่หรือไม่”

“เกลียด” น้ำเสียงของเสิ่นชิ่นแฝงแววเย้ยหยันตนเองอยู่หลายส่วน “ที่จริงข้ารู้ดี เรื่องบางเรื่องข้าก็ไม่มีสิทธิ์เกลียดเขา”

“ตระกูลเสิ่นต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แม้จะมีเขาเป็นสาเหตุ แต่ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเพราะท่านพ่อหลงใหลในอำนาจ เกิดความโลภอยากจะอาศัยอิทธิพลของคนอื่น”

“การแย่งชิงตำแหน่งผู้สืบทอดบัลลังก์เดิมก็ชนะเป็นจ้าวแพ้เป็นโจรอยู่แล้ว ท่านพ่อเลือกข้าง ย่อมต้องคำนึงถึงผลของการพ่ายแพ้”

“ท่านพี่เคยมีความดีความชอบด้านทหาร แต่ลูกหลานของขุนนางกบฏไม่คู่ควรที่จะได้รับการแต่งตั้งเป็นขุนนาง เป็นเพราะเขาปฏิเสธความเมตตาของฝ่าบาทที่จะคืนตำแหน่งให้ จึงแลกมาซึ่งชีวิตของพวกเราพี่น้องในวันนี้ เหล่านี้ข้าล้วนรู้ดี......”

ตอนที่เสียนอ๋องแสร้งทำเป็นคล้อยตามเฟิงอิ๋งอิ๋ง ได้ค้นพบความลับมากมาย จึงใช้นามแฝงในการบอกกล่าวกับเซียวปี้เฉิง จึงทำให้ราชสำนักกำจัดอิทธิพลลับของเหมียวเจียงจนสิ้นซากอย่างง่ายดาย

จักรพรรดิจาวเหรินรู้สึกผิดต่อเสียนอ๋อง เดิมทีอยากจะใช้เรื่องนี้คืนตำแหน่งให้กับเขา แต่ถูกเสียนอ๋องปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

รางวัลนี้ ย่อมเปลี่ยนเป็นรูปแบบอื่น ตอบแทนมาที่ตัวของพี่น้องเสิ่นชิ่น

“ข้าก็รู้ดีว่า ระหว่างเขากับซ่งเชว่อวี่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน เด็กคนนั้น ที่สุดก็ต้องโทษข้าที่ไม่ระวังตัวเองจนทำให้แท้งเขาไป เป็นข้ากับเขาที่ไม่มีวาสนาแม่ลูกต่อกัน......”

เสิ่นชิ่นพูดถึงตรงนี้ สายตาหม่นหมองลง ฝ่ามือจับไปที่หน้าท้องด้วยสัญชาตญาณ ใบหน้ามีแววเศร้าโศกวาบผ่าน

“เขาช่วยชีวิตข้าเอาไว้สองครั้ง สิ่งที่ติดค้างข้าล้วนชดใช้หมดแล้ว แต่ข้าก็ไม่อาจข้ามผ่านอุปสรรคที่อยู่ในใจได้”

“ที่ผ่านมาการรู้จักกับเขาเป็นแค่แผนการร้ายเท่านั้น ที่ข้าคิดว่าเป็นรักเดียว เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในแผนการของเขา แม้กระทั่งเวลานี้ เขาก็ยังคงหลอกข้าอยู่”

ตอนนั้นนางไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น อดทนต่อสายตาของคนอื่นที่มองมาอย่างประหลาดและเยาะเย้ย แต่งงานกับ”ท่านอ๋องโง่”อย่างไม่ลังเล

นางคิดอย่างดื้อรั้นว่า ถึงแม้เขาจะโง่ ก็มีความจริงใจที่หาได้ยากยิ่ง

แต่ที่สุดแล้ว ในส่วนลึกของความรักอันเร่าร้อนที่มีอยู่เต็มหัวใจของนาง เขามีความจริงใจแค่ไหน

ในสถานการณ์ที่ทั้งสามคนใช้พลังจิตพร้อมกัน มักจะเป็นสิ่งที่ง่ายและมั่นคงที่สุด และถูกเรียกว่าเป็นทฤษฎีเหล็กสามเหลี่ยมในการรักษาด้วยพลังจิต

เดิมทีนางอยากจะทดลองดูสักครั้ง กลับคิดไม่ถึงว่าเซียงถวนจะให้ความร่วมเมื่ออย่างไม่น่าเชื่อ

ในขณะที่พลังจิตของอวิ๋นหลิงสัมผัสกับพลังที่เพิ่งกำเนิดขึ้นแต่มีความแข็งแกร่งนั้น นางก็มีความรู้สึกราวกับวิญญาณถูกชะล้าง

พลังสายนี้สงบและเชื่องมาก ไม่มีพลังในการโจมตีเลยสักนิด

ราวกับลอยล่องอยู่บนท้องทะเลแห่งความอ่อนโยน

ภายใต้การใช้พลังจิตร่วมกัน อวิ๋นหลิงเข้าสู่สมาธิอันจดจ่ออย่างรวดเร็ว รวบรวมพลังจนเกิดเป็น”เข็มเงิน”เล่มเล็กราวกับเส้นผม ทั้งยังเปล่งประกายสีขาวออกมา

บนเตียง เสียนอ๋องหลับตาแน่น เขาอยู่ในโลกที่มืดมิดไร้แสงสว่าง

เขาราวกับอยู่ใต้ทะเลสาบที่มืดมน ความมืดที่มองไม่เห็นทำให้เขากดดันจนแทบจะหายใจไม่ออก

ในหูได้ยินเสียงที่คุ้นเคยในความทรงจำดังขึ้นมาอย่างเลือนราง ทำให้เขาพยายามตอบโต้อย่างสุดความสามารถ แต่ก็ลืมตาขึ้นมาไม่ได้ และเปล่งเสียงไม่ได้เช่นกัน

กระทั่งประกายแสงที่อบอุ่นสายหนึ่งสลายความมืดออกไปอย่างกะทันหัน ราวกับพระอาทิตย์ส่องแสงอีกครั้ง แผ่นดินที่แห้งแล้งกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

……

“ฮือ......อา”

อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงถูกเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยปลุกให้ตื่น

เซียงถวนดูดริมฝีปากตัวเอง ดวงตากลมโตไม่มีน้ำตา หลังจากที่ดึงดูดสายตาของผู้ใหญ่ได้แล้ว ก็หยุดร้องงอแง

“อาอา”

นางร้องขึ้นมาราวกับแมวตัวเล็กๆ บอกพ่อแม่ว่าตนเองหิวแล้ว