พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 985

รับรู้ได้ว่าร่างกายของเสียนอ๋องฟื้นคืนความมีชีวิตชีวาอีกครั้ง อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะอุ้มลูกสาวขึ้นมาหอมแล้วหอมอีก

“ช่างเป็นแก้วตาดวงใจที่เอาใจใส่ของแม่จริงๆ เชื่อฟังกว่าพี่ชายทั้งสองคนของเจ้ามาก”

หลังจากนั้น นางก็ให้เซียวปี้เฉิงไปสั่งเด็กในโรงยาต้มยาไล่ความเย็นตามปกติมา และพาเซียงถวนไปพักผ่อนกล่อมนอนในห้องอื่นๆของเรือนด้านข้าง

ผ่านการรักษาพิเศษเมื่อครู่นี้ เสียนอ๋องไม่มีอันตรายที่ถึงแก่ชีวิตแล้ว

เพียงแต่เซียงถวนยังเด็ก ควบคุมพลังได้ไม่ลึกซึ้ง พรสวรรค์ด้านพลังจิตที่พิเศษนี้แค่ทำการซ่อมแซมอวัยวะภายในทั้งหมดของเสียนอ๋องที่ได้รับความเสียหายเท่านั้น คืนนี้เขายังคงมีไข้สูงอยู่ดี

เพียงแต่สำหรับเสียนอ๋องแล้ว นี่ไม่ใช่อาการหนักหนาสาหัสจนยากจะทานทนอีกต่อไปแล้ว

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงดูผ่อนคลายลงมากอย่างเห็นได้ชัด เขาพยักหน้าพูดว่า “หลิงเอ๋อร์ คืนนี้ต้องลำบากเจ้าอยู่ดูแลพี่รองกับเซียงถวนที่โรงยาแล้ว ข้าจะรีบนำผลของเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดไปรายงานที่ห้องตำรา”

คนของตระกูลยินแหกคุกล้มเหลว หลังจากนี้ยังมีเรื่องอีกมากมายต้องจัดการ เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานมากนัก

หลังจากที่ไปสั่งการเด็กในโรงยาที่ต้มยาเสร็จแล้ว เซียวปี้เฉิงก็ไปจากโรงยาอย่างรีบร้อนในช่วงกลางดึก

……

ตอนนี้เลยยามจื่อมาแล้ว ทั่วทั้งโรงยาเงียบสงบลงแล้ว

ในเรือนที่อยู่ข้างๆ เสวียนจีอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังกลิ้งไปมาบนเตียงด้วยใบหน้าแดงก่ำ

หลังจากแช่น้ำร้อนเสร็จ นางรู้สึกราวกับว่าผิวหนังของตนเองแทบจะลอกออกมาแล้ว ผิวทั่วร่างกายร้อนจนเป็นสีชมพู

แต่เฟิ่งเหมียนกลับคิดว่าในห้องยังอบอุ่นไม่พอ จึงทำการจุดเตาไฟเล็กๆสี่อันวางไว้รอบห้อง ย่างนางจนเหงื่อผุดออกมาจากทางหน้าผากไม่หยุด

“ถ้าท่านไม่ย่างข้าให้สุกจะไม่รามือใช่หรือไม่ ท่านอยากจะฉวยโอกาสแก้แค้นข้าใช่ไหม”

“พูดจาเหลวไหล เจ้าถูกความเย็นเข้าสู่ร่างกาย ทำเช่นนั้นจึงจะรับประกันได้ว่าพรุ่งนี้เช้าตอนตื่นมาเจ้าจะไม่มีอาการปวดหัวตัวร้อน”

เฟิ่งเหมียนพูดเสียงขรึม แล้วก็ไปเอาผ้าสะอาดมาหนึ่งผืน เป็นสัญญาณให้นางเช็ดผมให้แห้งก่อนเข้านอน

เมื่อก่อนเขาอาศัยอยู่บนภูเขาหิมะ ตอนเด็กๆเล่นหิมะจนตัวเปียก ท่านแม่จะทำเช่นนี้ให้เขา

เสวียนจีนอนแผ่อยู่บนเตียงพลางหาวขึ้นมา หางตามีน้ำตาสองสามหยด รับผ้าไปปิดหน้าตนเองเอาไว้ นอนนิ่งอย่างเบื่อหน่ายอยู่ตรงนั้นไม่เคลื่อนไหว

“ง่วงแล้ว ข้าจะนอน”

“โตจนป่านนี้แล้ว ยังไม่รู้จักเช็ดผมให้แห้งก่อนนอนอีก”

เฟิ่งเหมียนเพิ่งจะเลิกผ้าที่คลุมใบหน้าของเสวียนจีออก ก็พบว่านางเอียงหัวนอนหลับไปแล้ว คิดว่าคืนนี้คงเหนื่อยมากเกินไป

นางหนูคนนี้ปกติชอบทำเรื่องไม่ดีลับหลัง ก่อกวนไปทั่ว แต่ในทุกช่วงเวลาสำคัญ กลับไม่เคยทำเรื่องสำคัญผิดพลาด

ตอนที่นางตื่นอยู่ ราวกับมีพลังที่ใช้ไม่หมด สามารถทำให้ทั้งโลกปั่นป่วนตาลปัตรได้

แต่ถ้าหากง่วงนอนเหนื่อยล้า ถ้าได้นอนหลับแล้วแม้แต่ฟ้าผ่าก็ไม่เคลื่อนไหว ไม่แน่ว่าแบกนางไปขายตอนกลางคืนก็คงยังไม่ได้สติ

เขาพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ได้แต่เอาผ้ามาเช็ดผมให้เสวียนจีอย่างยอมรับชะตากรรม

เฟิ่งเหมียนเช็ดผมที่ดกดำอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจและอดทน ผมจุกหนึ่งพาดผ่านกระดูกไหปลาร้าเข้าไปในเสื้อ

เขาย่อมต้องเอาเล็บมือเกี่ยวผมจุกนั้นออกมา แต่สายตากลับหยุดอยู่ที่หน้าอกของอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ ราวกับคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที

ก็ไม่รู้ว่านางหนูคนนี้ทำไมจึงได้สวมใส่เสื้อผ้าที่แปลกประหลาดเช่นนั้น

ฟังที่เสวียนจีเล่า เหมือนว่าคนในโลกของพวกนางจะสวมใส่เช่นนี้เป็นปกติ

ที่แท้ คนในอีกโลกหนึ่งมีความใจกล้าเช่นนั้นเชียว

เฟิ่งเหมียนเข้าใจเหตุผลที่ว่าผิดจริยาอย่างดู แต่สายตาก็อดไม่ได้ที่กวาดมองเข้าไปข้างใน

เขารับรู้ได้อย่างลึกซึ้งว่า เมื่อเทียบกับสองปีที่แล้ว นางหนูคนนี้เติบโตขึ้นไม่น้อยจริงๆ ตอนนี้กลายเป็นสาวเต็มตัวแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน