พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 985

รับรู้ได้ว่าร่างกายของเสียนอ๋องฟื้นคืนความมีชีวิตชีวาอีกครั้ง อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะอุ้มลูกสาวขึ้นมาหอมแล้วหอมอีก

“ช่างเป็นแก้วตาดวงใจที่เอาใจใส่ของแม่จริงๆ เชื่อฟังกว่าพี่ชายทั้งสองคนของเจ้ามาก”

หลังจากนั้น นางก็ให้เซียวปี้เฉิงไปสั่งเด็กในโรงยาต้มยาไล่ความเย็นตามปกติมา และพาเซียงถวนไปพักผ่อนกล่อมนอนในห้องอื่นๆของเรือนด้านข้าง

ผ่านการรักษาพิเศษเมื่อครู่นี้ เสียนอ๋องไม่มีอันตรายที่ถึงแก่ชีวิตแล้ว

เพียงแต่เซียงถวนยังเด็ก ควบคุมพลังได้ไม่ลึกซึ้ง พรสวรรค์ด้านพลังจิตที่พิเศษนี้แค่ทำการซ่อมแซมอวัยวะภายในทั้งหมดของเสียนอ๋องที่ได้รับความเสียหายเท่านั้น คืนนี้เขายังคงมีไข้สูงอยู่ดี

เพียงแต่สำหรับเสียนอ๋องแล้ว นี่ไม่ใช่อาการหนักหนาสาหัสจนยากจะทานทนอีกต่อไปแล้ว

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงดูผ่อนคลายลงมากอย่างเห็นได้ชัด เขาพยักหน้าพูดว่า “หลิงเอ๋อร์ คืนนี้ต้องลำบากเจ้าอยู่ดูแลพี่รองกับเซียงถวนที่โรงยาแล้ว ข้าจะรีบนำผลของเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดไปรายงานที่ห้องตำรา”

คนของตระกูลยินแหกคุกล้มเหลว หลังจากนี้ยังมีเรื่องอีกมากมายต้องจัดการ เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานมากนัก

หลังจากที่ไปสั่งการเด็กในโรงยาที่ต้มยาเสร็จแล้ว เซียวปี้เฉิงก็ไปจากโรงยาอย่างรีบร้อนในช่วงกลางดึก

……

ตอนนี้เลยยามจื่อมาแล้ว ทั่วทั้งโรงยาเงียบสงบลงแล้ว

ในเรือนที่อยู่ข้างๆ เสวียนจีอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังกลิ้งไปมาบนเตียงด้วยใบหน้าแดงก่ำ

หลังจากแช่น้ำร้อนเสร็จ นางรู้สึกราวกับว่าผิวหนังของตนเองแทบจะลอกออกมาแล้ว ผิวทั่วร่างกายร้อนจนเป็นสีชมพู

แต่เฟิ่งเหมียนกลับคิดว่าในห้องยังอบอุ่นไม่พอ จึงทำการจุดเตาไฟเล็กๆสี่อันวางไว้รอบห้อง ย่างนางจนเหงื่อผุดออกมาจากทางหน้าผากไม่หยุด

“ถ้าท่านไม่ย่างข้าให้สุกจะไม่รามือใช่หรือไม่ ท่านอยากจะฉวยโอกาสแก้แค้นข้าใช่ไหม”

“พูดจาเหลวไหล เจ้าถูกความเย็นเข้าสู่ร่างกาย ทำเช่นนั้นจึงจะรับประกันได้ว่าพรุ่งนี้เช้าตอนตื่นมาเจ้าจะไม่มีอาการปวดหัวตัวร้อน”

เฟิ่งเหมียนพูดเสียงขรึม แล้วก็ไปเอาผ้าสะอาดมาหนึ่งผืน เป็นสัญญาณให้นางเช็ดผมให้แห้งก่อนเข้านอน

เมื่อก่อนเขาอาศัยอยู่บนภูเขาหิมะ ตอนเด็กๆเล่นหิมะจนตัวเปียก ท่านแม่จะทำเช่นนี้ให้เขา

เสวียนจีนอนแผ่อยู่บนเตียงพลางหาวขึ้นมา หางตามีน้ำตาสองสามหยด รับผ้าไปปิดหน้าตนเองเอาไว้ นอนนิ่งอย่างเบื่อหน่ายอยู่ตรงนั้นไม่เคลื่อนไหว

“ง่วงแล้ว ข้าจะนอน”

“โตจนป่านนี้แล้ว ยังไม่รู้จักเช็ดผมให้แห้งก่อนนอนอีก”

เฟิ่งเหมียนเพิ่งจะเลิกผ้าที่คลุมใบหน้าของเสวียนจีออก ก็พบว่านางเอียงหัวนอนหลับไปแล้ว คิดว่าคืนนี้คงเหนื่อยมากเกินไป

นางหนูคนนี้ปกติชอบทำเรื่องไม่ดีลับหลัง ก่อกวนไปทั่ว แต่ในทุกช่วงเวลาสำคัญ กลับไม่เคยทำเรื่องสำคัญผิดพลาด

ตอนที่นางตื่นอยู่ ราวกับมีพลังที่ใช้ไม่หมด สามารถทำให้ทั้งโลกปั่นป่วนตาลปัตรได้

แต่ถ้าหากง่วงนอนเหนื่อยล้า ถ้าได้นอนหลับแล้วแม้แต่ฟ้าผ่าก็ไม่เคลื่อนไหว ไม่แน่ว่าแบกนางไปขายตอนกลางคืนก็คงยังไม่ได้สติ

เขาพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ได้แต่เอาผ้ามาเช็ดผมให้เสวียนจีอย่างยอมรับชะตากรรม

เฟิ่งเหมียนเช็ดผมที่ดกดำอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจและอดทน ผมจุกหนึ่งพาดผ่านกระดูกไหปลาร้าเข้าไปในเสื้อ

เขาย่อมต้องเอาเล็บมือเกี่ยวผมจุกนั้นออกมา แต่สายตากลับหยุดอยู่ที่หน้าอกของอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ ราวกับคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที

ก็ไม่รู้ว่านางหนูคนนี้ทำไมจึงได้สวมใส่เสื้อผ้าที่แปลกประหลาดเช่นนั้น

ฟังที่เสวียนจีเล่า เหมือนว่าคนในโลกของพวกนางจะสวมใส่เช่นนี้เป็นปกติ

ที่แท้ คนในอีกโลกหนึ่งมีความใจกล้าเช่นนั้นเชียว

เฟิ่งเหมียนเข้าใจเหตุผลที่ว่าผิดจริยาอย่างดู แต่สายตาก็อดไม่ได้ที่กวาดมองเข้าไปข้างใน

เขารับรู้ได้อย่างลึกซึ้งว่า เมื่อเทียบกับสองปีที่แล้ว นางหนูคนนี้เติบโตขึ้นไม่น้อยจริงๆ ตอนนี้กลายเป็นสาวเต็มตัวแล้ว

เสิ่นชิ่นนอนไม่หลับทั้งคืน มาเยี่ยมที่เรือนด้านข้างอยู่หลายครั้ง ตอนนี้สีหน้าอิดโรยมาก

ได้ยินเช่นนี้ ความหนักใจของนางที่สุดก็ผ่อนคลายลง แล้วถามว่า “แล้วทำไมเขายังไม่ฟื้น”

อวิ๋นหลิงนิ่งไปชั่วครู่ เอ่ยเสียงอบอุ่นว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง รอให้ไข้ลดเขาก็จะฟื้น ว่าแต่เจ้าเมื่อคืนก็ตกลงไปในน้ำ แล้วยังไม่พักผ่อนดีๆ ถ้าเป็นอะไรไป พวกพี่เสิ่นต้องเป็นห่วงแน่ๆ”

เสิ่นชิ่นถอนหายใจเบาๆ สถานการณ์เมื่อคืนนี้ จะให้นางนอนหลับอย่างสบายใจได้อย่างไร

กระทั่งตอนนี้ นางเพิ่งจะรู้สึกผ่อนคลายลง ร่างกายเหนื่อยล้ามาก แต่เมื่อคิดได้ว่าที่บ้านตระกูลเสิ่นยังมีคนเป็นห่วงตนเองอยู่ เสิ่นชิ่นก็ไม่สนอะไร เอ่ยขอตัวกับอวิ๋นหลิงก่อน

“ข้าขอตัวกลับก่อน พวกพี่ชายจะได้สบายใจ ช่วงค่ำค่อยมาใหม่”

รอจนกระทั่งเสิ่นชิ่นเดินหายไปจากสายตา อวิ๋นหลิงค่อยเก็บสายตากลับมา หันไปมองทางเสียนอ๋อง

“อาชิ่นไปแล้ว ในเมื่อท่านตื่นแล้วก็ไม่ต้องแสร้งหลับแล้ว”

เสียนอ๋องที่อยู่บนเตียงขนตากะพริบเบาๆ ค่อยๆลืมตาที่ดำขลับขึ้นมา มองนางอย่างไร้สุ้มเสียง

ในเรือนด้านข้าง เงียบงันไปชั่วขณะ

มองดูอวิ๋นหลิงที่อยู่ข้างฉากกั้น เสียนอ๋องรู้สึกสับสนวุ่นวายมาก อารมณ์ผสมปนเปกันไปหมด ไม่ใช่เพียงเพราะอีกฝ่ายช่วยชีวิตตัวเองเอาไว้ตั้งหลายครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเผชิญเหตุการณ์เมื่อคืนด้วยตนเอง

แม้ว่าเขาจะหลับสนิททั้งคืน แต่ชั่วขณะที่พลังจิตเข้าสู่ร่างกาย จิตใต้สำนึกได้ถูกความเจ็บปวดที่แปลกประหลาดทิ่มแทงจนฟื้นขึ้นมาแล้ว

เพียงแต่ความเจ็บปวดนี้กินเวลาไม่นาน ไม่ช้าก็ถูกพลังที่อ่อนโยนรักษาเยียวยาจนหายดี

เขาเคลื่อนไหวไม่ได้ แต่จิตสำนึกกลับแจ่มชัดมากขึ้น สามารถได้ยินเสียงของโลกภายนอก เขาสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายที่ทรุดโทรมกำลังดีขึ้น

เกิดการคาดเดา สงสัยและอยากสืบหาความจริงขึ้นมาในใจ ที่สุดแล้วเสียนอ๋องก็ไม่ได้ถามอะไร

เขาเปล่งเสียงแหบแห้งออกมาว่า”......ขอบคุณที่ช่วยชีวิต”