พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 986

อวิ๋นหลิงมองเสียนอ๋องอย่างวิเคราะห์ตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นเขาอารมณ์สงบนิ่ง ในสายตาก็ไร้แววเย็นชาทุกข์ทน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ เดิมทีข้ายังกังวลอยู่บ้าง หลังจากที่ท่านเปิดเผยตัวตนของเถ้าแก่ต่อหน้าอาชิ่น จะรู้สึกท้อแท้ใจหรือไม่ เพราะข้าไม่อยากให้ความพยายามของตัวเอง แลกมาซึ่งการช่วยเหลือซากศพที่เดินได้ ตอนนี้ดูแล้วเป็นข้าที่คิดมากเกินไป”

พูดจบ นางก็เทชาสมุนไพรร้อนๆถ้วยหนึ่งให้อีกฝ่าย

เสียนอ๋องรับถ้วยชา กระตุกมุมปาก เอ่ยเสียงเบาว่า “ข้ายังไม่ตายจริงๆ และไม่สามารถตายได้”

“ข้ายังไม่ได้หย่ากับอาชิ่น ถ้าหากข้าตายไปแล้ว นางก็ต้องขึ้นชื่อว่าเป็นหม้ายตลอดชีวิต ยังต้องไว้อาลัยให้ข้าอีกสามปี ตอนที่ข้ามีชีวิตอยู่ก็ทำร้ายนางจนต้องตกต่ำถึงเพียงนี้ ตายไปแล้วจะถ่วงเวลานางอีกได้อย่างไร......”

สามีภรรยาที่หย่ากันปกติ ทั้งสองฝ่ายสามารถแต่งงานใหม่ได้ตลอดเวลา

แต่ถ้าหากเป็นแม่หม้ายที่สามีตาย เช่นนั้นก็ต้องรอสามปีจึงจะสามารถแต่งงานใหม่ได้

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ดังนั้น ตอนนี้ท่านตัดสินใจจะหย่ากับอาชิ่นแล้วอย่างนั้นหรือ”

เสียนอ๋องนิ่งเงียบไป ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าจะพยักหน้าเบาๆ

อวิ๋นหลิงยิ้มและลุกขึ้น “เห็นทีในที่สุดท่านก็คิดตก รู้ว่าควรจะทำอย่างไรแล้ว”

นอกหน้าต่าง ในลานบ้านมีควันลอยคลุ้งขึ้นมา เป็นห้องครัวที่เริ่มก่อไฟเตรียมอาหารเช้าแล้ว นางยืนอยู่ที่ประตูกำชับให้เด็กในโรงยาไปต้มโจ๊กขิงสดและใบชิโสะมา

เสียนอ๋องเอนร่างพิงอยู่กับหัวเตียงครึ่งท่อน ดื่มชาสมุนไพรร้อนอย่างเงียบๆ สายตาเหม่อลอยมองตามนกที่บินอยู่บนท้องฟ้า

ดวงอาทิตย์ในฤดูหนาวสาดส่องมาบนใบหน้าที่สง่างามเกิดเป็นประกายอ่อนๆขึ้นมา ราวกับวินาทีต่อไปเขาก็จะเป็นเหมือนหิมะที่ตกอยู่นอกหน้าต่าง หลอมละลายอยู่ในแสงแดด

ผ่านไปนานมาก ก่อนที่เขาจะค่อยๆเอ่ยปากขึ้นมา น้ำเสียงทุ้มต่ำ “ข้าเคยได้ยินข่าวลือในยุทธภพ ในเหมียวเจียงมีหนอนพิษกู่ที่พิเศษมากมาย มีหนอนพิษกู่ความรักชนิดหนึ่งที่ใช้แล้วจะทำให้อีกฝ่ายหลงรักอย่างสุดจิตสุดใจ และมีหนอนพิษกู่ลืมรักที่สามารถทำให้คนหลุดพ้นจากความเจ็บปวดได้”

“ว่ากันว่าขอเพียงใช้เลือดของคนที่รักเป็นตัวช่วย หลังจากที่วางหนอนพิษกู่เจ็ดๆสี่สิบเก้าวัน รอให้หนอนพิษกู่เติบโตแล้วก็จะทำให้ลืมความรัก คนที่วางหนอนพิษกู่ก็จะจำอีกฝ่ายไม่ได้เช่นกัน”

“น้องสะใภ้สาม หนอนพิษกู่ที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้มีอยู่จริงหรือไม่”

อวิ๋นหลิงได้ยินเช่นนี้ ริมฝีปากก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ “ทำไม ท่านอยากจะฝังหนอนพิษกู่ลืมรักหรือ”

เสียนอ๋องเม้มปากเล็กน้อย หลุบตาลงเห็นสีหน้าไม่ชัดเจน “ถ้าหากอาชิ่นไม่อาจข้ามผ่านสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจไปได้ เช่นนั้นไม่ว่าข้าจะตายหรือมีชีวิต ล้วนจะนำมาซึ่งความเจ็บปวดให้นางอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แทนที่จะเป็นเช่นนั้นข้ายินดีให้นางลืมข้าจะดีกว่า”

เมื่อคืนตอนที่สลบอยู่ อวิ๋นหลิงได้ทำการฝังเข็มในจุดฝังเข็มให้หัวใจแข็งแรง ตอนนั้นจิตใต้สำนึกเขาเลือนราง แต่ก็มีสติสัมปชัญญะอยู่เล็กน้อย

เสิ่นชิ่นพูดรำพันมากมายอยู่ข้างเตียง เขาฟังไม่ชัดเจน จำได้เพียงประโยคเดียว......ข้าก็แค่ไม่อาจข้ามผ่านอุปสรรคที่อยู่ในใจได้

เขาไม่มีทางวางหนอนพิษกู่ลืมรักให้ตัวเอง กระทั่งยังอยากจะจดจำนางไปทุกชาติภพ

แต่ว่า เขาหวังว่าเสิ่นชิ่นจะสามารถลืมเขา ไม่ต้องเจ็บปวดอะไรอีก

อวิ๋นหลิงถอนหายใจออกมายาวๆ บ่นว่า “เฮ้อ เมื่อครู่ข้ายังคิดว่าในที่สุดท่านก็คิดตกแล้ว ที่แท้ก็ยังไม่เข้าใจ ให้ข้าดีใจไปเปล่าๆ”

“ไม่......ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะหย่าเพื่อปล่อยให้นางเป็นอิสระ”

อวิ๋นหลิงกลอกตาอยู่ในใจ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านเข้าใจอะไรกันเล่า”

“ท่านรู้จริงๆหรือว่าเสิ่นชิ่นสนใจเรื่องอะไร ทำไมนางจึงไม่สามารถข้ามผ่านอุปสรรคในใจไปได้เสียที ท่านเคยคิดอย่างจริงจังหรือไม่”

เสียนอ๋องนิ่งอึ้งไป ดวงตาที่ดำขลับเต็มไปด้วยแววทำตัวไม่ถูก “ข้า.....”

“เรื่องของตระกูลเสิ่นนางคิดตกแล้ว ไม่สามารถโทษแค่ท่านคนเดียว ลูกที่ล้มจนแท้งไป นางก็ยอมรับความจริงแล้วว่าเป็นแค่อุบัติเหตุ”

......คนที่ข้ารักและแต่งงานด้วยล้วนเป็นเซียวฉางซวี่ เขาได้ตายไปแล้วจากการกบฏในราชวังครั้งนี้ ข้าไม่ใช่ภรรยาของท่าน

ไม่ช้า ดวงตาคู่นี้ก็ทับซ้อนกับแววตาแห่งความเอื้ออารีและรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยน้ำตา

......เซียวฉางซวี่ ตั้งแต่พวกเรารู้จักกันจนถึงตอนนี้ หลายปีมานี้ท่านอยู่ต่อหน้าข้า มีเวลาไหนบ้างที่เป็นความจริง

เสียนอ๋องนั่งอยู่บนเตียงด้วยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ริมฝีปากสั่นเทา แต่พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

ไม่เพียงแต่เสิ่นชิ่น

แม้แต่นั่วเอ๋อร์ที่อายุยังน้อย ก็มักจะพูดว่า “ท่านพ่อไม่เหมือนท่านพ่อแล้ว”

ความเงียบเข้าครอบคลุมภายในห้องชั่วขณะ อวิ๋นหลิงเก็บสายตา “ท่านควรจะหย่ากับอาชิ่นตั้งนานแล้ว ถ้าหากรักนางจริงไม่อาจตัดใจได้ เช่นนั้นก็คิดหาวิธีให้นางแต่งงานกับท่านอีกครั้งอย่างเต็มใจ แต่งกับเซียวฉางซวี่ตัวจริง”

“สิ่งที่ควรพูดข้าก็พูดไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว ท่านก็จัดการตามที่ควรแล้วกัน”

พูดจบ อวิ๋นหลิงก็ไม่คิดจะอยู่ที่เรือนด้านข้างต่อ หมุนตัวไปทานอาหารเช้าทันที

เฮ้อ มาคิดดูแล้วนางก็อายุยังน้อย ทั้งต้องเลี้ยงลูกทั้งต้องทำงานก็แล้วไปเถอะ ยังต้องหาเวลาคอยแก้ไขปัญหาความรักให้กับคนรอบข้างอยู่เป็นประจำ

เป็นพระชายารัชทายาทนี่มันยากจริงๆ

มาคิดดูดีๆ นางก็แค่คนที่เคยมีความรักครั้งเดียว แต่ตอนนี้กลับถูกบีบให้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรัก

อวิ๋นหลิงแอบครุ่นคิดอยู่ในใจ ตนเองก็มีพรสวรรค์ด้านนี้จริงๆ ถ้าหากอยู่ในยุคปัจจุบัน อย่างน้อยก็เป็นถึงที่ปรึกษาเรื่องความรักระดับเหรียญทอง