พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 988

เยี่ยนอ๋องยิ้มสดใสพลางพูดว่า “ใช่แล้ว เสด็จปู่บอกว่ารอให้เสวี่ยถวนกับฮั่วถวนนอนหลับแล้ว เขาก็จะมาด้วย”

ตาแก่น้อยเคยผ่านเรื่องราวอันชินอ๋อง บวกกับอายุมากแล้ว ในใจก็ยิ่งให้ความสำคัญกับความรักในครอบครัว

ได้รับรู้สถานการณ์ของเสียนอ๋อง ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องมาดู

หลานชายคนนี้ถูกปลดออกจากตำแหน่งแล้ว ไม่สามารถฉลองวันสิ้นปีกับทุกคนในวังได้ อาศัยโอกาสนี้รวมตัวกินข้าวด้วยกัน ถือว่าพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว

เสียนอ๋องได้ยินถึงตรงนี้ เอ่ยอย่างนิ่งอึ้งว่า “เสด็จปู่ก็จะมาหรือ”

“ใช่แล้ว เสด็จปู่บอกว่าคืนนี้พวกเรากินหม้อไฟเพื่อความคึกคัก ตื่นมาแต่เช้าเพื่อไปขุดผักในโรงปลูกผักที่เขารักมาก”

การปลูกผักในโรงเรือนอวิ๋นหลิงเป็นคนสอน ในฤดูหนาวอยากจะกินผักสดนั้นไม่ง่าย ตาแก่น้อยแม้แต่หมูก็ไม่มีความสนใจจะเลี้ยงแล้ว วันๆเอาแต่ทำแปลงปลูกผัก

ไม่มีอะไรทำยังจะไปแข่งขันกับเหล่าสนมของจักรพรรดิจาวเหริน หรือไม่ก็แลกเปลี่ยนความรู้ในการปลูกผัก

หลังจากผ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงวันครบรอบสำนักศึกษา ความสัมพันธ์ระหว่างบรรดาเมียน้อยของจักรพรรดิจาวเหรินกับพระเจ้าหลวงก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว พระเจ้าหลวงรับปากเองว่า ในฤดูใบไม้ผลิปีหน้าหลังจากที่โรงเรียนอนุบาลหลวงเปิดทำการแล้ว จะอนุญาตให้พวกนางไปช่วยดูแลเด็กๆ อีกทั้งยังให้หยุดอาทิตย์ละสองวัน รับเงินเดือนปกติ

เสียนอ๋องได้ยินถึงตรงนี้ ก็ไม่รู้จะบรรยายและแสดงอารมณ์ที่อยู่ในใจออกมาอย่างไร

ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้น น้ำเสียงแหบแห้งกว่าปกติ “......ดี แต่ต้องระวังอย่าถูกติดอาการป่วยจากข้า”

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเสียนอ๋องเป็นหวัดจนน้ำเสียงแหบแห้ง อวิ๋นหลิงยังคิดว่าเขาจะร้องไห้แล้ว

เยี่ยนอ๋องเผยรอยยิ้มกว้างอย่างไม่สนใจ “พวกเราอยู่ที่โรงยาโหยวเจียนนะ อีกอย่างพี่สะใภ้สามก็อยู่ที่นี่ จะกลัวอะไร”

คนที่ก้าวเท้าไปในปรโลกข้างหนึ่งแล้วยังสามารถดึงกลับมาได้ ยังจะกลัวการเป็นหวัดอีกหรือ

อวิ๋นหลิงยิ้มพลางล้อเขาว่า “ประจบได้ไม่เลว คืนนี้ให้รางวัลเจ้าเป็นน่องไก่”

ระหว่างที่พูด สายตาก็เหลือบไปสอดส่องความเคลื่อนไหวที่ลานด้านนอก

ทั้งคนแก่ทั้งคนหนุ่มต่างก็จะมาที่โรงยา นางไม่เชื่อว่าจักรพรรดิจาวเหรินจะไม่มีการเคลื่อนไหว

เป็นดั่งที่คาด มุมหนึ่งหลังประตูใหญ่ของลานบ้านมีชายเสื้อแกว่งไปมา ราวกับมีเงาร่างลับๆล่อๆซ่อนอยู่ตรงนั้น

อวิ๋นหลิงแอบยิ้มในใจ ลุกขึ้นพูดว่า “พวกเจ้าพี่น้องค่อยๆคุยกันไปก่อน ข้าจะไปสั่งให้ห้องครัวเตรียมอาหารของคืนนี้”

ว่าแล้วก็ออกไปจากเรือนด้านข้าง เดินไปยังระเบียงที่มุ่งสู่นอกลานบ้านอย่างเงียบๆ

บนพื้นหิมะ จักรพรรดิจาวเหรินสวมชุดลำลอง เอามือไขว้หลังก้มหน้าเดินวนไปมา ขมวดคิ้วถอนหายใจและมีสีหน้ากังวล

“เสด็จพ่อ”

จักรพรรดิถูกเสียงเรียกสดใสทำเอาตกใจจนสะดุ้งโหยง รีบเปลี่ยนสีหน้าเอานิ้วมาวางไว้บนริมฝีปาก กดเสียงลงต่ำและเบาที่สุด

“ชู่ อย่าเรียกเสียงดัง เจ้านี่มันจริงๆเลย เดินราวกับเป็นผีไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย”

อวิ๋นหลิงเอ่ยอย่างรู้สึกขัน “ข้าจะเดินไม่มีเสียงได้อย่างไร พระองค์ต่างหากที่ทำตัวลับๆล่อๆ จึงถูกข้าที่เป็นคนเป็นๆทำให้ตกใจเช่นนี้”

จักรพรรดิจาวเหรินมุมปากกระตุก เอ่ยถามนางเสียงต่ำว่า “ฉางซวี่อาการเป็นอย่างไรบ้าง”

“พระองค์ก็มาถึงที่นี่แล้ว เข้าไปดูก็จะรู้เอง”

“......ถ้าหากฉางซวี่เจอข้า แม้อาการจะดีแล้วก็คงแย่ลง”

“แล้วทรงมาที่นี่ทำไม รอให้งานเลี้ยงเริ่มแล้วค่อยไปกินข้าวด้วยกันอย่างนั้นหรือ”

จักรพรรดิจาวเหรินลังเลอยู่ชั่วครู่ ส่ายหน้าพลางพูดว่า “ไม่ล่ะ ให้พระเจ้าหลวงรวมตัวกับพวกเขาก็พอ ถ้าหากข้าร่วมโต๊ะด้วย เกรงว่าเขาคงจะกินข้าวไม่ลง”

เสียนอ๋องไม่ได้เจอพระเจ้าหลวงมานาน ใบหน้าที่นิ่งเรียบยากจะควบคุมคลื่นอารมณ์เอาไว้ได้ “เสด็จปู่ ทำไมท่านจึงนำของมากมายเช่นนี้ กินไม่หมดแน่”

“กินไม่หมดก็เก็บไว้ค่อยๆกิน ในฤดูหนาวเช่นนี้ เอาของเก็บไว้ในลานบ้านก็ไม่เน่าเสีย”

พระเจ้าหลวงนั่งลง ควักกล้องยาสูบขึ้นมาอยากจะจุด จู่ๆก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เก็บกล้องยาสูบกลับไป

เสียนอ๋องรู้สึกหวั่นไหวในใจ ผักที่อยู่ในตะกร้า บางอย่างก็เห็นได้ชัดว่ายังโตไม่เต็มที่ กลับถูกขุดออกมาแล้ว

พระเจ้าหลวงจ้องมองเสียนอ๋องด้วยสายตาหนักอึ้งอย่างวิเคราะห์ พยักหน้าเบาๆ “ไม่เลว เสื้อผ้าชุดนี้ใส่แล้วดูดีเชียว ปีใหม่ก็ต้องมีชีวิตชีวา อย่าปล่อยให้ดูป่วยซม มิเช่นนั้นปีหน้าทั้งปีจะไม่ราบรื่น”

รู้ว่าเขาจะมา เสียนอ๋องก็เปลี่ยนชุดใหม่ที่สนมลี่ผินตัดเย็บให้

เดิมทีจะเตรียมไว้ให้พระโอรสหก เมื่อคืนได้ทำการเปลี่ยนขนาดให้เหมาะกับเสียนอ๋อง กลับพอดีตัวอย่างคาดไม่ถึง

“ประเดี๋ยวต้องไปไหว้บูชาที่หน้าหลุมศพของท่านแม่กับพี่ใหญ่จ้า พวกเขาเห็นเจ้ามีชีวิตที่ดีเช่นนี้ จึงจะรู้สึกวางใจ”

ดวงตาของเสียนอ๋องแดงรื้นขึ้นมา “เสด็จปู่พูดถูก ฉางซวี่จะจำเอาไว้”

ในความทรงจำ เวลาที่เขาได้อยู่กับพระเจ้าหลวงนั้นมีไม่มาก

ตอนที่เขาอายุเก้าขวบตกลงมาจากที่สูงก็กลายเป็นคนโง่ ถูกอันชินอ๋องพาออกไปรักษาตัวอยู่นอกวังหลายปี หลังจากนั้นก็แกล้งทำเป็นโง่เพื่อปกปิด

รอจนกระทั่งเขากลับมาเป็นปกติ พระเจ้าหลวงกลับตกอยู่ในโรคประหลาดซึ่งทำให้เกิดอาการสูญเสียความทรงจำ จำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ

วัยหนุ่มของเสียนอ๋องเต็มไปด้วยความแค้น รู้สึกแค่ว่าผู้คนบนโลกน่าสังเวชและสิ้นหวัง ความรักในครอบครัวบอบบาง นอกจากอันชินอ๋องแล้วเขาไม่มีใครเลย

ด้วยเหตุนี้จึงรู้สึกมาตลอดว่า ท่านปู่ที่น่าเกรงขามในความทรงจำคนนี้ก็เหมือนจักรพรรดิจาวเหริน เมินเฉย ไม่ชอบตนเอง

แต่ตอนนี้เขาเพิ่งจะเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่า เคยทำผิดมากขนาดไหน