พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 990

เขาก้มหน้าลง ค่อยๆสงบอารมณ์ที่กรูขึ้นมาในใจ กลับไม่ทันสังเกตเห็นสายตาของพระเจ้าหลวงที่มีแสงวาบผ่านไปอย่างรวดเร็ว มุมปากผุดรอยยิ้มขึ้นมา

เพราะสาเหตุจากจักรพรรดิจาวเหริน เสียนอ๋องปฏิเสธราชโองการคืนตำแหน่ง

ทุกคนต่างก็มีเหตุผลในการเลือกของตัวเอง พระเจ้าหลวงไม่ได้บังคับให้เด็กคนนี้ต้องให้อภัยและสำนึกในทุกสิ่งที่ผ่านมา ปล่อยวางอคติ ให้ความร่วมมือทุกคนในการแสดงฉากการรวมญาติที่จบอย่างสวยงาม

ขอเพียงเด็กคนนี้เข้าใจชัดเจน มองอย่างชัดเจน ข้างกายยังมีคนที่ใส่ใจและเป็นห่วงเขามากมาย เข้าใจว่าโลกนี้ไม่ได้น่าสังเวชและสิ้นหวัง ก็เพียงพอแล้ว

พระเจ้าหลวงมีใบหน้าผ่อนคลาย ฟังพวกหลานๆพูดคุยสัพเพเหระถึงเรื่องต่างๆทั่วทุกสารทิศอย่างครึ้มอกครึ้มใจ

บทสนทนาไม่รู้ว่าเบี่ยงเบนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เยี่ยนอ๋องที่เดิมทีก็ชอบพูดอย่างปากไม่มีหูรูด เอาแต่เอ่ยถึงตี้หวู่เหยาต่อหน้าทุกคน แสดงความรักระหว่างสามีภรรยาอยู่เป็นระยะ

เมื่อดื่มจนเมาแล้ว ก็เอ่ยถึงเสิ่นชิ่นอย่างไม่หลบเลี่ยง

“พี่รอง ตามความเห็นข้า ท่านควรจะคิดหาวิธี ไปตามพี่สะใภ้รองกลับมาจึงจะถูก พวกท่านเป็นอย่างนี้ต่อไปก็ไม่ใช่ทางแก้”

เสียนอ๋องนิ่งอึ้งไป ในดวงมีมีแววกลัดกลุ้มเล็กน้อยผุดขึ้นมา คำพูดของอวิ๋นหลิงวันนี้สะเทือนใจเขามาก

เขามีความคิดขึ้นมาเลือนรางแล้ว เพียงแต่ตอนนี้ยังรวบรวมความมั่นใจไม่ได้

เซียวปี้เฉิงเห็นเช่นนั้น ก็ต่อบทสนทนาอย่างเข้าใจสถานการณ์ “ใช่แล้ว ตอนนั้นพี่ใหญ่กับหรงฉานก็ทะเลาะกันรุนแรงมาก ตอนนี้ก็ยังรักกันเหมือนเดิม ต้องรู้ว่าตอนนั้นพี่ใหญ่เป็นที่ใครๆต่างก็เกลียดชัง ไม่เพียงแต่หลิงเอ๋อร์ช่วยหรงฉานทำเรื่องหย่า แม้แต่คนทั้งจวนเจิ้นกั๋วกงก็ไม่ชอบพี่ใหญ่ แต่ตอนนี้ไปไหนเจอใครก็ชมว่าลูกเคยตัวเองดี”

หลังจากที่ลูกชายของพวกเขาสองคนเสี่ยวหนีชิวเกิดมาได้ไม่กี่เดือน หรงฉานก็กลับไปอยู่ที่จวนรุ่ยอ๋องแล้ว

ตอนนั้นรุ่ยอ๋องถูกงูพิษกัด จึงฉวยโอกาสพักรักษาตัวอยู่ที่จวนเจิ้นกั๋วกง ระหว่างนั้นก็พยายามสุดความสามารถที่จะทำตัวดีต่อหน้าครอบครัวพ่อตา

ไม่เพียงแต่ลงมือลงแรงดูแลสองแม่ลูกหรงฉานด้วยตัวเอง หลังจากที่พักฟื้นเสร็จกลับมาทำงานในหน้าที่ ก็ยังไม่ลืมที่จะไปเยี่ยมจวนเจิ้นกั๋วกงทุกวันหลังจากออกเวร

แรกเริ่มเดิมทีเจิ้นกั๋วกงไม่เชิญเขาให้อยู่กินข้าวด้วยซ้ำ แต่เขาก็อาศัยข้ออ้างจะขอคำชี้แนะปัญหาเรื่องงานกับท่านพ่อตา รวมไปถึงไปเยี่ยมดูลูกชาย คิดหาหนทางเพื่อจะได้พบกับหรงฉาน

ไม่ว่าเจิ้นกั๋วกงจะรังเกียจและด่าเขาอย่างไร รุ่ยอ๋องก็แค่หน้าแดงด้วยความอาย รับฟังอย่างอดทนโดยไม่พูดไม่จาสักคำ

รุ่ยอ๋องเห็นน้องชายพูดถึงตัวเอง ก็เอ่ยอย่างกระดากอายว่า “จะว่าไปแล้วก็ต้องขอบคุณท่านพ่อตาที่ไม่รำคาญและให้การชี้แนะ ข้าจึงทำงานในกรมคลังได้อย่างราบรื่นเช่นนี้ แม้ท่านพ่อตาจะเข้มงวดไปบ้าง แต่ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาช่วยข้าเอ่ยปากเกลี้ยกล่อมฉานเอ๋อร์ ฉานเอ๋อร์ก็ไม่มีทางกลับมาใช้ชีวิตกับข้า”

เมื่อก่อนเจิ้นกั๋วกงรังเกียจที่รุ่ยอ๋องไม่มีความเจริญก้าวหน้า ตอนที่วิพากษ์วิจารณ์ก็ไม่ไว้หน้าเลยสักนิด แต่หลังจากที่เห็นรุ่ยอ๋องค่อยๆดีขึ้น จึงค่อยๆเปลี่ยนมุมมอง

ตอนนั้นเขาสังเกตเห็นแล้วว่าในใจของลูกสาวยังมีรุ่ยอ๋องอยู่ เพียงแค่ยังคงโกรธและสะกดกลั้นเอาไว้ไม่เอ่ยปาก จึงได้พูดเกลี้ยกล่อมนางให้โอกาสรุ่ยอ๋องอีกครั้ง นี่จึงเป็นที่มาของเรื่องที่หรงฉานกลับจวน

อ๋องโม่เอ่ยอย่างอยากรู้ว่า “แล้วตอนนี้พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้คืนดีกันแล้วหรือ”

รุ่ยอ๋องพยักหน้า ลังเลชั่วครู่แล้วก็ส่ายหน้า “หลังจากที่ฉานเอ๋อร์กลับไปที่จวน ข้ารู้ว่านางยังคงเจ็บปวดกับเรื่องที่ผ่านมา ยากจะเชื่อมั่นข้าได้อย่างเต็มที่ ดังนั้นข้าจึงได้ให้สัญญากับนางด้วยตัวเอง”

“สัญญาว่าภายในหนึ่งปี ข้าจะทำให้นางเห็นถึงความจริงใจและการกระทำของข้า ในเวลาหนึ่งปีถือว่าเป็นบททดสอบที่นางให้ข้า ถ้าหากข้าไม่ทำเรื่องที่ทำให้นางเจ็บช้ำน้ำใจหรือไม่พอใจ ก็จะกลับมาคืนดีกัน”

รุ่ยอ๋องมองไปทางเสียนอ๋อง เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “แค่ยอมรับผิดนั้นยังไม่เพียงพอ ที่สำคัญที่สุดคือการใช้การกระทำในการเปลี่ยนแปลง ให้คนที่เคยถูกทำร้ายเห็นถึงความจริงใจ ฟื้นความเชื่อมั่นที่มีต่อเจ้ากลับมาอีกครั้ง”

อวิ๋นหลิงมองเขาด้วยสายตาชื่นชม จากนั้นก็เอ่ยขึ้นช้าๆว่า “ยอมรับอดีต เผชิญหน้ากับปัจจุบัน มั่นใจในอนาคต เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง”

เยี่ยนอ๋องได้ฟังถึงตรงนี้ ก็ตบโต๊ะเสียงดัง สะอึกเหล้าก่อนจะพูดว่า “พี่สะใภ้สามพูดถูก ผู้หญิงที่เรารักโกรธ เช่นนั้นก็ไปง้อนางตามนาง เหยาเหยาเฉลี่ยแล้วห้าวันจะโกรธข้าสามครั้ง ถ้าพี่รองไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ก็สามารถถามข้าได้เสมอ”

ด้านนี้เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างแน่นอน

“เอาเป็นว่า ถ้าหากทั้งสองคนทะเลาะกันแล้วอยากคืนดี ไม่ว่าจะเวลาไหนเรื่องอะไร นางต้องเป็นฝ่ายถูกเสมอ ข้าต้องเป็นคนผิดเสมอ นางผิดก็ถือว่าถูก ข้าถูกก็ถือว่าผิด......”

“เวลาเช่นนี้อย่างถือสามากมายขนาดนั้น รอให้นางหายโกรธ เลิกน้อยใจ ไม่เสียใจแล้ว ค่อยนั่งลงคุยกันด้วยเหตุผลก็พอ เหยาเหยาที่หยิ่งและเอาแต่ใจยังพูดรู้เรื่อง ผู้หญิงที่ใจกว้างเข้าใจเหตุผลอย่างพี่สะใภ้รองยิ่งไม่ต้องพูดถึง”

เยี่ยนอ๋องหัวเราะแหะๆ พูดเสริมว่า “อ๋อใช่แล้ว ตอนยอมรับผิดอย่าลืมเตรียมของขวัญด้วย ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับอัญมณีหรือว่าดอกไม้ของว่าง อีกฝ่ายเห็นแล้วความโกรธก็หายไปกึ่งหนึ่ง”

เซียวปี้เฉิงพยายามช่วยเสนอเคล็ดลับ “ถูกต้อง ในเวลาเช่นนี้ก็ต้องหน้าด้านหน่อย ไม่ต้องพะวงมากเกินไป ก่อนหน้านี้พี่ใหญ่ก็ไปกินข้าวหาเรื่องด่าที่จวนเจิ้นกั๋วกงทุกวัน จึงพาหรงฉานกลับมาที่จวนได้มิใช่หรือ”

“ถ้าหากเสิ่นชิ่นยังไม่ยอมพบท่าน เช่นนั้นก็คุกเข่าอยู่ตรงประตูบ้านนาง ข้ากล้ารับประกันว่าวิธีนี้ต้องได้ผลแน่ ไม่เชื่อก็ลองถามน้องห้าดู เขาเคยทดลองด้วยตัวเองแล้ว”

อ๋องโม่ “......”

แม้ว่าเรื่องเก่าๆจะยากแก่การเอ่ยปากพูดถึง แต่เขาสามารถแต่งงานกับเถาเอ๋อร์ได้ ขั้นตอนนี้ถือว่าสำคัญจริงๆ