พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 991

อวิ๋นหลิงได้ฟังเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะใช้แขนกระทุ้งเซียวปี้เฉิง เกือบจะทำให้เขาพ่นเหล้าที่เพิ่งจะดื่มเข้าไปออกมา

“เอาแต่ออกความเห็นที่ไม่เข้าท่า คิดว่าทุกคนต่างก็หน้าด้านเหมือนชื่อของท่านหรืออย่างไร”

เจ้าโง่คนนี้ก็รู้จักแค่วิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น

พวกรุ่ยอ๋องอดไม่ได้ที่จะหัวเราะในลำคอ เห็นได้ชัดว่านึกถึงตอนที่เหล่าขุนนางทั้งราชสำนักตกใจที่เห็นเซียวปี้เฉิงแกล้งตายอยู่ที่หน้าประตูตำหนักทองหลวง

สีหน้าของเสียนอ๋องเหมือนอยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก แต่เมื่อคิดว่าเซียวปี้เฉิงพูดเพราะหวังดี ที่สุดก็ไม่ได้ว่าอะไร

กลับเป็นอ๋องโม่ที่ให้คำแนะนำอย่างเป็นประโยชน์ “แม้จะเป็นสามีภรรยากันแล้ว ตามปกติโคลงกลอนที่อ่อนหวานและภาพวาดที่สวยงามจะขาดไม่ได้ หลายปีที่ผ่านมาพี่สะใภ้รองเอาแต่ยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องในจวน ต้องมีเรื่องมากมายที่อยากทำแต่ไม่มีเวลาทำ รวมไปถึงสถานที่ที่อยากไปแต่ก็ไม่มีโอกาสได้ไปกระมัง หากมีเวลาว่าง ก็พาคนที่รักล่องเรือในทะเลสาบ ใช้หิมะต้มน้ำชา ก็ถือได้ว่ามีความสุนทรีย์เช่นกัน”

แม้จะแต่งงานกับจื่อเถานานแล้ว อ๋องโม่ก็มักจะชอบเขียนกลอนรักให้นางเสมอ

ทั้งสองออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก เขาจะเขียนบทความและวาดรูปไว้เป็นที่ระลึก แม้แต่เรื่องจิปาถะทั่วไปในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวทุกข์สุขกังวลใจและความสุขที่คาดไม่ถึง ก็ต้องเขียนเป็นบทกลอนเพื่อบันทึกเอาไว้สองสามบท

ทุกครั้งที่ออกไปทำงานสามวันห้าวัน ขากลับต้องเตรียมของขวัญเล็กๆน้อยๆเสมอ แน่นอนว่าจื่อเถาเองก็มักจะทำของเล่นไม้ที่มีความประณีตมอบให้เขา

ตอนนี้ชั้นวางที่ทำจากไม้จันทน์ในห้องหนังสือก็ไม่พอวางแล้ว ยังมีการสร้างเรือนเล็กๆที่มีความงดงามขึ้นมาต่างหาก เป็นสถานที่ที่สองสามีภรรยาจะใช้ชื่นชมและสนทนาถึงงานศิลปะที่ทำจากไม้

เสียนอ๋องได้ยินเช่นนี้ความคิดก็จมดิ่งไปในอดีต

ตอนที่เขารู้จักกับเสิ่นชิ่น อีกฝ่ายเป็นหญิงสาวที่ร่าเริงสดใส เหมือนกับผู้หญิงทั่วไปในแคว้นต้าโจว ใฝ่ฝันถึงยุทธภพที่อยู่ในนิยาย อยากจะเป็นหญิงผู้กล้า

นางเองก็มีความเป็นนักสู้อยู่หลายส่วนจริงๆ ชื่นชอบการขี่ม้าไปในที่ที่ผู้คนคึกคัก เห็นความอยุติธรรมจะยื่นมือช่วย จึงมีโอกาสให้พวกเขาได้เจอกัน

ตอนที่จีบเสิ่นชิ่น พวกเขามักจะปีนเขาเที่ยวชมธรรมชาติ ให้ม้าดื่มน้ำในลำธารข้างป่าดอกท้อ แต่ว่าตั้งแต่นางแต่งงานเข้าจวนเสียนอ๋อง ช่วงเวลาที่สนุกเพลิดเพลินไร้กังวลก็ผ่านไปอย่างไม่หวนคืน

ยากมากที่โต๊ะอาหารจะเงียบลงหลายวินาที เหล่าพี่น้องต่างก็ออกความคิดเห็นจบแล้ว ต่างก็หันไปมองพระโอรสหกที่ไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเดียว

พระโอรสหกใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที เอ่ยอย่างเขินอายว่า “ข้า.....ข้าไม่มีประสบการณ์อะไร ไม่สามารถให้ความคิดเห็นที่ดีได้”

“แต่เสด็จแม่เคยพูดเหมือนกับพี่ใหญ่ ถ้าหากทำผิดก็ต้องขอโทษอีกฝ่ายอย่างจริงจัง อีกฝ่ายจะให้อภัยหรือไม่ก็เป็นเรื่องของอีกฝ่าย ไม่สามารถคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่ให้อภัยตัวเอง แล้วไม่ยอมรับผิด”

พูดจบ เขาก็มองไปทางเสียนอ๋องอย่างกระดากอาย

เสียนอ๋องริมฝีปากโค้งขึ้น เอ่ยเสียงเบาว่า “ของคุณทุกท่านที่ช่วยให้คำแนะนำ ว่าควรจะทำอย่างไร ข้ามีแผนการในใจแล้ว”

ที่แท้สองสามีภรรยาเยี่ยนอ๋องที่ดูแล้วรักกันมาก ปกติแล้วก็มักจะทะเลาะกันเป็นประจำ สองสามีภรรยาอ๋องโม่ที่ดูเรียบง่าย โดยส่วนตัวแล้วกลับมีความรักที่หวานชื่นมาก รักกันอย่างดูดดื่ม

และไม่รู้ว่าแตกต่างกันตรงไหน ความขมขื่นอย่างไร้ที่สิ้นสุดที่เขาต้องแบกรับเอาไว้คนเดียว เมื่อพูดออกมาจากปากของทุกคน แทบจะกลายเป็นความกลัดกลุ้มที่ปกติมาก

พระเจ้าหลวงหรี่ตาลงและฟังบทสนทนา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจ นอนหลับไปบนเก้าอี้อย่างสบายใจ

น้ำแกงในหม้อไฟทั้งสามช่องเย็นลงอย่างไม่รู้ตัว ไม่เดือดพล่านอีกแล้ว ผ่านมื้ออาหารไป ความอบอุ่นในใจยังคงอยู่

เสียนอ๋องรู้สึกเหมือนในใจมีประกายไฟถูกจุดขึ้นมา อบอุ่นจนแม้แต่ร่างกายยังรู้สึกถึงพลังบางอย่างแผ่ซ่านปกคลุมไปทั่ว นำความกล้าที่บอบบางกระจัดกระจายมารวมไว้ด้วยกัน

หลังจากกินดื่มกันจนอิ่มแล้ว ต่างก็แยกย้ายจากงานเลี้ยง เขากลับรู้สึกมีสติแจ่มชัดมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“อู๋อิ่ง เจ้าช่วยข้าไปเอากล่องที่อยู่ในช่องลับใต้เตียงในบ้านเก่ามา”

“ขอรับ”

อู๋อิ่งรับคำ ภายใต้ความมืดยามค่ำคืนใช้เวลาไปกลับไม่นาน ส่งมอบกล่องโบราณที่มีกุญแจใบนั้นให้กับเสียนอ๋องด้วยสองมือ

สายตาของเสียนอ๋องจ้องมองกล่องใบนั้นเขม็ง ครั้งนี้กลับไม่มีความรู้สึกกลัวและหลีกหนีเหมือนแต่ก่อน กลับมีความรู้สึกคาดหวังอย่างอธิบายไม่ถูกผุดขึ้นมาใหม่

เขาเปิดกล่อง ข้างในมีเพียงกระดาษบางๆที่เริ่มเก่าจนเหลืองใบหนึ่ง นั่นเป็นหนังสือหย่าของเสิ่นชิ่นกับเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน