พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 994

เซียวปี้เฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคืองแค้น “นี่คือของปล้นที่พวกเขาสะสมมานานกว่ายี่สิบปี หากตอนที่ต่อสู้กับเผ่าทูเจวียนั้นในท้องพระคลังมีเงินจำนวนนี้ สงครามก็คงจะไม่ยากลำบากและตึงเครียดขนาดนั้น”

เขาเป็นคนที่อยู่ในสนามรบมานานกว่าห้าปี รู้ว่าสมัยนั้นยากเย็นแสนเข็ญแค่ไหน

เมื่อคิดว่าเงินที่ถูกปล้นไปเหล่านี้ส่วนใหญ่ถูกตระกูลยินฉวยโอกาสช่วงเกิดสงครามยักยอกไป ในใจเขาก็เดือดดาลยิ่งนัก

อวิ๋นหลิงพูดอย่างแผ่วเบา “ตระกูลยินตัวเล็กๆ มีรากฐานที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ไม่รู้ว่าตระกูลลู่เป็นอย่างไรบ้าง ยังมีพวกหนูเหล่านั้นซ่อนตัวกัดแทะอยู่ในซอกมุมไหนอีก...”

ทั้งคู่สามีภรรยามองหน้ากันแวบหนึ่ง ความโกรธจัดในดวงตาพลันกลายเป็นประกายสีทองอย่างรวดเร็ว

หากขุนนางทุจริตในแคว้นต้าโจวทั้งหมดถูกยึดทรัพย์สินเข้าหลวง เช่นนั้นควรจะได้เงินเท่าใด

แค่จินตนาการถึงตัวเลขนั้นก็ทำให้คืนนี้เซียวปี้เฉิงเริ่มรู้สึกนอนไม่หลับเล็กน้อย

พอคิดว่าเงินที่ควรจะอยู่ในท้องพระคลัง ยามนี้ไม่รู้ว่าถูกพวกคนชั่วใช้ไปอย่างสุรุ่ยสุร่ายเท่าไรแล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกเศร้าทรมานเป็นเท่าทวีคูณ

“ช่างเถอะ ต่อไปก็ลองคิดดูว่าจะจัดการกับตระกูลลู่อย่างไรดีกว่า”

อาจหวาดกลัวกับวิธีการดุจฟ้าร้องและความเร็วดุจสายฟ้าฟาดของราชสำนัก หลายวันนี้ตระกูลยินประพฤติตัวรู้ความ ไม่ส่งเสียงอะไรเลยสักแอะ ถึงขั้นไม่กล้ายื่นมือเข้าช่วยเหลือเมื่อตระกูลยินถูกชำระบัญชี

อวิ๋นหลิงอดรู้สึกไม่ได้ว่าตาแก่ลู่ซึ่งเป็นอาลักษณ์กรมคลังนั้นดูเหมือนจะขี้ขลาดกว่าที่คิดไว้มากนัก

แต่ความคิดนี้ผุดขึ้นได้ไม่นานก็ถูกล้มเลิกไปอย่างรวดเร็ว

นางไม่นึกว่าอาลักษณ์ลู่ไม่เพียงไม่ขี้ขลาด แต่ยังใจกล้ากว่าที่คาดไว้อีกด้วย

ดังที่ได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ หลังจากงานเลี้ยงในวังในวันส่งท้ายปีเก่า จักรพรรดิจาวเหรินจะจัดงานเลี้ยงหลายคืนติดต่อกัน ต้อนรับขุนนางทุกคนในราชสำนักเป็นชุดๆ ไป

หลังจากงานเลี้ยงในวังคืนแรก อาลักษณ์ลู่ผู้นี้ก็ไปมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับจักรพรรดิจาวเหรินยังห้องตำราด้วยตนเอง

มันเป็นกล่องไม้หนักๆ ใบหนึ่ง แต่ในนั้นไม่มีเครื่องประดับเงินทอง แต่เป็นกล่องที่เต็มไปด้วยหนังสือ

ข้างในนั้นกลายเป็นข้อมูลของขุนนางทุกคนในทุกจังหวัด เมือง และมณฑลต่างๆ ของทั้งแคว้นต้าโจวอย่างละเอียด

ตำแหน่งใหญ่ไปจนถึงเจ้าเมือง ตำแหน่งเล็กไปจนถึงผู้พิพากษาประจำเทศมณฑล ใครก็ตามที่ฝ่าฝืนกฎหมายหาผลประโยชน์ส่วนตัวและยักยอกเงินจากขุนนาง ผู้ที่รังแกชาวบ้านชายหญิง สมรู้ร่วมคิดกับพวกอันธพาล เคยไปทำเรื่องอะไรไว้และเคยทำร้ายใครไปบ้างนั้นล้วนถูกเขียนไว้อย่างชัดเจน

จักรพรรดิจาวเหรินไม่คาดคิดว่าตาแก่คนนี้จะเข้ามาปล่อยท่าไม้ตาย เขาตัวสั่นทันที “ท่าน ท่าน...นี่ท่าน?”

อาลักษณ์ลู่หลุบตาลงเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงชราแหบห้าว “ฝ่าบาท ของที่พระองค์ทรงปรารถนามาตลอด ล้วนอยู่ที่นี่แล้ว”

“หลายปีที่ผ่านมานี้ ตระกูลยินได้ควบคุมกรมขุนนางไว้ทั้งหมด ปิดแผ่นฟ้าด้วยมือเดียวเป็นการส่วนตัว ก่อกรรมทำชั่วไปทั่ว แม้ว่ากระหม่อมจะไม่ยินดีร่วมทำชั่วด้วย แต่เมื่อถอนตัวลำบากก็ต้องปกป้องตัวเองจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ในที่สุดก็รอวันปลดปล่อยจนได้”

“กระหม่อมรู้ว่าได้ก่อความผิดที่เลวร้าย ยิ่งละอายใจมากขึ้นที่ได้รับความไว้วางใจจากราชสำนักและฝ่าบาท แต่ก็หวังว่าฝ่าบาทจะเห็นแก่กล่องไม้ใบนี้ แล้วอนุญาตให้กระหม่อมเกษียณกลับไปบ้านเกิด”

“กระหม่อมยินดีสละทรัพย์สมบัติทั้งหมดเพื่อช่วยเหลือผู้คนในใต้หล้า เพื่อแสดงให้เห็นถึงความภักดีและความกตัญญูของตระกูลลู่ที่มีต่อราชสำนักและฝ่าบาท”

จักรพรรดิจาวเหรินได้สติกลับมาจากอารามตกใจอย่างกะทันหัน ในที่สุดก็รู้ว่าอาลักษณ์ลู่แสดงความภักดีเพื่อเอาชีวิตรอด

จะอย่างไรก็เป็นฮ่องเต้มาหลายปีแล้ว เขาจึงไม่เชื่อคำเหลวไหลของอาลักษณ์ลู่ เขาคงเห็นว่าตระกูลยินพังภินท์ลง เขาจึงรีบยอมแพ้ก่อนที่มีดจะตกลงมาบั่นคอเขา

ต้องบอกว่าสมุดเหล่านี้ค่อนข้างหนักเอาเรื่อง

สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกล พวกขุนนางจึงมักใช้อำนาจโดยพลการ

ราชสำนักต้องการล้างบางและเปลี่ยนเลือดใหม่ทั้งหมดมาตลอด แต่การปฏิบัติไม่ใช่เรื่องง่าย ช่วงปีแรกๆ ขุนนางที่เขาส่งไปตรวจสอบข้างนอกนั้น ไม่ต้องพูดถึงการทำภารกิจให้สำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ แค่รอดชีวิตกลับมาได้ก็ยากลำบากแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน