พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 996

แต่เห็นชัดว่าโม่อี้ซือไม่คิดเช่นนั้น ใบหน้านางร้องไห้ด้วยความเสียใจ ในดวงตากลับไม่อาจปกปิดความไม่พอใจและความคับแค้นใจได้เลย

“แต่ว่า...ราชวงศ์ใช้การแต่งงานของข้ามาสร้างแพต่อเรื่องต่อราว ตอนนี้ข้ากลายเป็นหญิงบาปไปเสียแล้ว หรือว่าไม่ใช่ฝีมือพวกเขา? ถ้าไม่ใช่พวกเขา แล้วข้าจะลงเอยมาอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้อย่างไร ตอนนี้ข้าไม่มีโอกาสยอมรับผิดและกลับใจเลยด้วยซ้ำ!”

ได้ยินดังนี้ องค์หญิงอี๋อันค่อยๆ ขมวดคิ้วมุ่น สีหน้าและคำพูดก็เริ่มจริงจัง

“ซือซือ อย่าวิจารณ์การกระทำของฮ่องเต้! ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีใครบังคับให้เจ้าแต่งงานกับยินถัง ตอนนั้นแม่เตือนเจ้าปากเปียกปากแฉะด้วยความหวังดีว่าแต่งงานกับคนผู้นี้ไม่ได้ แต่เจ้ายังคงยืนกรานจะแต่งเสียให้ได้ หรือว่านี่ก็เป็นความผิดของราชวงศ์ด้วย?”

โม่อี้ซือฉุกนึกได้ว่าตอนนั้นนางหวิดจะแตกหักกับองค์หญิงอี๋อันเพื่อแต่งเข้าตระกูลยิน สีหน้าก็เริ่มแข็งทื่อ

แต่ไม่นานสีหน้าของนางก็อ่อนลงและเศร้าสร้อย “ท่านแม่...ตอนนั้นซือซือไม่ดีเอง โปรดยกโทษให้ข้าที่ยังเด็กไม่รู้ความถึงอันตรายของโลกนี้ได้หรือไม่ ข้าก็ถูกคำพูดหวานหูเหล่านั้นเกลี้ยกล่อมจนหน้ามืดตาลายไปด้วย จึงทำให้ข้าไม่เคารพท่านไปเสียอย่างนั้น? จริงๆ แล้วตั้งแต่แต่งเข้าตระกูลยิน ข้ามักจะเสียใจที่ไม่ควรพูดเช่นนั้นกับท่าน อย่างไรเสียลูกสะใภ้ก็เป็นคนนอกของครอบครัวสามี ส่วนท่านต่างหากที่เป็นญาติสนิทเพียงคนเดียวที่หวังดีต่อข้าอย่างแท้จริง...”

โม่อี้ซือสังเกตสีหน้าขององค์หญิงอี๋อันอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่านางสะเทือนใจ ก็สะอื้นไห้แล้วลองเลียบเคียบถาม “อีกอย่าง ตำหนักบูรพารู้ทั้งรู้ว่าตระกูลยินมีปัญหา ก็หมายจะกำจัดให้สิ้นซาก แต่ยังคงเฝ้าดูข้ากระโดดเข้าไปในหลุมไฟ จะไม่ให้โอกาสข้าสักครั้งเลยจริงๆ หรือ”

ถึงอย่างไรก็เป็นแม่นางน้อยวัยสิบกว่าปี จะซ่อนสิ่งที่นางคิดในใจจากสายตาขององค์หญิงอี๋อันได้อย่างไร นางมองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าโม่อี้ซือยังคงมีความแค้นอยู่ในใจ

นางถอนใจในใจ คิดว่าเด็กคนนี้ยังเด็กอยู่จริงๆ บางครั้งก็ไม่รู้ความอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จึงรักษาหน้าอีกฝ่ายไว้โดยไม่วิพากษ์วิจารณ์

องค์หญิงอี๋อันพูดอย่างจริงจัง “ซือซือ เจ้าคิดเช่นนี้ไม่ได้ อย่าลืมว่าต้องทิ้งเรื่องตระกูลยินออกไปให้สิ้น การก่อกบฏของอ๋องไหวเซียงไม่ใช่เรื่องเสแสร้งแม้แต่ครึ่งเดียว ตามหลักแล้วในฐานะลูกสาวบุญธรรมของเขา เจ้าก็ควรรับโทษกลายเป็นทาสด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เสด็จพ่อได้ริบตำแหน่งท่านหญิงของเจ้า นี่เป็นของขวัญและโอกาสที่ประทานให้เจ้าแล้ว”

เช่นเดียวกับเนี่ยนเอ๋อร์ลูกสาวแท้ๆ ของนาง ภายหลังก็ถูกรับตัวกลับไปในวัง ก็จะไม่ได้รับรางวัลหรือตำแหน่งอย่างง่ายดายอีกต่อไป

โม่อี้ซือพูดไม่ออก นางรู้ว่าองค์หญิงอี๋อันจะไม่ขอร้องแทนนาง นางก็บิดแขนเสื้ออย่างเป็นกังวล

นางโผเข้ากอดองค์หญิงอี๋อัน ลองพยายามพูดให้เห็นใจ “แต่ข้าไม่อยากจากท่านแม่ไปจริงๆ พ่อแม่บังเกิดเกล้าของข้าเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว และไม่มีญาติที่ไหน หมดจากท่านแล้วข้าจะไปอยู่ที่ไหนได้”

ต่อให้จะไม่สามารถกลับคืนสู่ตำแหน่งท่านหญิง แต่นางก็ไม่ต้องการจะเสียชีวิตในวังไป แม้ว่าจะต้องขออนุญาตให้นางรั้งอยู่ในตำหนักโยวซินก็ตาม

องค์หญิงอี๋อันลำบากใจ ถึงอย่างไรก็เป็นเด็กที่เลี้ยงดูมาหลายปี พ่อแม่ก็เป็นข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์คู่หนึ่งที่ยอมเสียชีวิตเพื่อนาง แม้ว่าจะถูกโม่อี้ซือทำให้เสียใจมาก่อน แต่นางก็อดใจอ่อนไม่ได้

“เสด็จพ่อกำลังกริ้วอยู่ แม่จะเข้าไปยุ่มย่ามกับเขาในเวลานี้ไม่ได้ รอให้เดือนอ้ายผ่านพ้นไป แม่จะไปตามหาเขาด้วยตนเอง แต่จะขออนุญาตได้หรือไม่นั้นก็รับประกันไม่ได้”

จักรพรรดิจาวเหรินค่อนข้างใจกว้าง ไม่มีความคิดจะให้โม่อี้ซือเก็บข้าวของออกไปตั้งแต่พรุ่งนี้เสียเมื่อไหร่

เขาอนุญาตให้อีกฝ่ายอยู่ในวังจนถึงสิ้นปีเป็นพิเศษ และยังให้เวลาองค์หญิงอี๋อันไปจัดการอีกฝ่ายอย่างเหมาะสม นี่คือจุดสิ้นสุดความเมตตากรุณาของเขาแล้ว

“สิ่งที่แม่รับประกันได้คือถึงเจ้าจะออกจากวังไปแล้วก็กลับมาเยี่ยมได้บ่อยๆ เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องอาชีพการงาน เมื่อถึงเวลาแม่จะหาเรือนเล็กๆ สักแห่งให้เจ้าอยู่ในเมืองหลวง พร้อมกับบ่าวรับใช้สองสามคนจนกว่าเจ้าจะได้พบสามีใหม่ที่ดีอีกครั้ง”

ครั้งนี้ องค์หญิงอี๋อันจะควบคุมการเลือกสามีของโม่อี้ซืออย่างเคร่งครัด

ชาติกำเนิดและรูปโฉมภายนอกไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด สิ่งสำคัญที่สุดคือสามารถทำให้หญิงสาวเช่นนางที่ไม่มีทั้งพ่อและพี่ชายได้อยู่ในครอบครัวของสามีได้อย่างมีความสุข

หลังจากจัดการชีวิตที่เหลือของโม่อี้ซือแล้ว นางก็ถือว่าไม่ติดค้างพ่อแม่ของเด็กคนนี้ที่เสียชีวิตไปแล้ว

โม่อี้ซือฟังแล้วก็สูดหายใจเข้า ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนขององค์หญิงอี๋อันแล้วยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนกล่าวอย่างซาบซึ้งใจว่า “ข้ารู้ว่าท่านแม่เป็นคนที่ดีที่สุดในโลก!”

ถึงปากจะพูดเช่นนี้ แต่หัวใจของนางก็จมดิ่งลง เอาเล็บเกาฝ่ามืออย่างแรงไม่หยุด

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ต้องหาทางรั้งอยู่ข้างกายองค์หญิงอี๋อันให้จงได้

หากถูกส่งออกจากวังไปจริงๆ เมื่อสาวน้อยเนี่ยนเอ๋อร์กลับมา นางจะถูกลืมเลือนไปไม่ช้าก็เร็ว ถึงเวลานั้นนางจะไม่มีใครคอยหนุนหลังอยู่ในเมืองหลวงนี้เลย!

เซียวปี้เฉิงเดาได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้สึกว่าสุดวิสัยที่จะช่วยได้จริงๆ แต่ก็ยังต้องทำเพื่อรักษาหน้าไว้ “ท่านว่ามาเถิด ถ้าลูกทำได้ จะทำให้ดีที่สุด”

“ช่วงนี้ข้าไปรับหลี่กุ้ยเฟยที่จวนเสนาบดีหลี่กลับบ้าน แต่ก็ถูกปฏิเสธทุกครั้งไป ไม่ว่าจะไปหาเสนาบดีขวาหลี่หรือเจ้าเด็กอวี้จือนั่น ก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

ตอนนี้หลี่กุ้ยเฟยร้ายกาจยิ่งนัก ว่ากันว่านางเพิ่งกลับบ้านพ่อแม่ไปไม่กี่วันก็สร้างความปั่นป่วนไม่น้อย

พอรู้ว่านางเป็นฝ่ายจะออกจากวังไปเป็นคนธรรมดาสามัญ ไม่ต้องพูดถึงเสนาบดีขวาหลี่ที่โมโหควันออกหู ผู้คนทั้งตระกูลหลี่ก็ตกใจไปตามๆ กัน

บัดนี้เสนาบดีขวาหลี่เป็นวัยไม้ใกล้ฝั่งแล้ว เกษียณก่อนกำหนดโดยได้รับค่าจ้าง ตระกูลหลี่หวังจะพึ่งพระสนมในวังผู้นี้เพื่อไต่เต้าต่อไป

ผลประโยชน์สัมพันธ์กัน ไม่มีทางจะสงบสติอารมณ์ได้

ตอนแรกเขาพยายามหว่านล้อมหลี่กุ้ยเฟยด้วยคำพูดรื่นหู ชักชวนนางด้วยอารมณ์และเหตุผล แต่เมื่อเห็นว่าโน้มน้าวใจไม่ได้ผล เขาก็เริ่มลองใช้หลักศีลธรรมผูกมัด

หลี่กุ้ยเฟยก็ไม่ใช่เล่นๆ เช่นกัน สตรีที่ทำให้จักรพรรดิจาวเหรินปวดหัวมานานกว่ายี่สิบปีจะรับมือง่ายดายได้อย่างไร

ระหว่างที่ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้า กลุ่มคนในตระกูลหลี่ก็เริ่มกล่าวหาว่านางด้วยความโกรธอย่างอดไม่ได้ ถึงขั้นจะปิดเรือนบังคับให้นางกลับวังเสียด้วยซ้ำ

แต่ทว่าเยียนอ๋อง เด็กเจ้าอารมณ์กลับรีบวิ่งออกไปปกป้องมารดา เขาในฐานะคนรุ่นเยาว์จะลงไม้ลงมือกับผู้ใหญ่ไม่ได้ จึงทุบตีลูกพี่ลูกน้องในบ้านคนอื่นๆ จนจมูกช้ำหน้าบวม ทำให้พวกเขาต้องร้องไห้หาพ่อแม่

“นี่คือท่านแม่ข้า ไม่ใช่บันไดที่ตระกูลหลี่ของพวกเจ้าจะใช้ปีนป่ายไปหาความมั่งคั่ง! นางคิดเช่นไรก็ทำเช่นนั้น ดีใจอย่างไรก็ดีใจอย่างนั้น ใครหน้าไหนก็อย่าคิดจะแตะผมนางแม้แต่ปลายก้อย ไม่เช่นนั้นข้าจะพาคนไปหาเรื่องบ้านเจ้าทุกวัน ใครกล้าก้าวออกจากบ้าน ก็ดูว่าหมัดข้าจะแรงพอให้ผ่านไปได้หรือไม่!”

เขาทิ้งท้ายคำพูดที่ดุดันนี้ไว้ ก่อนพาหลี่กุ้ยเฟยเดินจากไป