พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 997

เยียนอ๋องได้รับมรดกบางอย่างจากหลี่กุ้ยเฟย เขาไม่อ่อนโยนและใจกว้างเท่าจักรพรรดิจาวเหริน เวลาฉุนเฉียวจะไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น เรียกว่าขิงก็รา ข่าก็แรงพอๆ กัน

ที่สำคัญเขาได้แต่งงานกับชายาที่ชาติตระกูลเพียบพร้อม ตี้หวู่เหยามีกลุ่มองครักษ์ส่วนตัวของแคว้นตงฉู่จำนวนหลายสิบคนในเมืองหลวง หลังจากล้อมรอบตระกูลหลี่อย่างดุเดือด ทุกคนก็ตกตะลึงจนไม่กล้าทำอะไรกับเขา ก็ได้แต่มองให้เขาพาหลี่กุ้ยเฟยเดินออกไปตาปริบๆ

อวิ๋นหลิงได้ยินแล้วก็อดรู้สึกยินดีกับหลี่กุ้ยเฟยไม่ได้ ลูกชายคนเดียวคนนี้ไม่ได้เลี้ยงมาอย่างเสียเปล่า!

จักรพรรดิจาวเหรินรู้สึกไม่มีความสุข เขาก้มหน้า ลูบเคราแล้วจ้องมองตาเป๋ง “อวี้จือทำไม่เข้าท่าเอาเสียเลย ทำให้จวนเยียนอ๋องแน่นหนาดูเหมือนถังเหล็ก ข้าอยากเข้าไปสักครั้งก็ดูยากลำบากนัก เขาถึงขั้นวางกับดักหนูไว้ใต้กำแพง เจ้าบอกข้าที เขาทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร หรือจะให้ข้าแอบข้ามกำแพงเข้าไป เห็นว่าข้าเป็นตัวอะไรกันหรือ”

เซียวปี้เฉิงกระแอมเบาๆ สองครา กลั้นยิ้มแล้วพูดว่า “แค่กๆ เสด็จพ่อใจเย็นๆ...ใจเย็นๆ อวี้จืออาจไม่ได้คิดขัดขวางท่านหรอก”

จักรพรรดิจาวเหรินแค่นเสียงหึสองที รู้สึกมีน้ำโหจนเจ็บหน้าอก “ไม่ได้ขัดขวางข้า แต่ไม่ยอมให้ข้าพบหลี่กุ้ยเฟย ไม่รู้ว่าพวกเขาซ่อนนางเอาไว้ที่ไหน”

“ที่ข้ามาหาพวกเจ้าวันนี้ ก็เพราะอยากให้พวกเจ้าช่วยตะล่อมแม่ของอวี้จือ ให้หลี่กุ้ยเฟยกลับวัง ในบรรดาพี่น้องทั้งหลายเจ้ากับเด็กนั่นสนิทกันที่สุด เขาจะฟังเจ้าเสมอ ขอเพียงหลี่กุ้ยเฟยยอมกลับวัง ข้าจะคืนตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยให้นางดังเดิม”

เซียวปี้เฉิงฟังแล้วก็พูดด้วยสีหน้าเหยเก “เสด็จพ่อ ท่านทำให้ลูกอึดอัดใจเหลือเกิน...ด้วยท่าทีของอวี้จือ ลูกจะช่วยตะล่อมให้ได้อย่างไร เรื่องของเสด็จแม่หลี่ ถึงเป็นวัวสิบตัวก็ดึงอวี้จือกลับมาไม่ได้ ต่อให้ลูกไปตะล่อมเองก็เถอะ ก็จะส่งผลต่อความเป็นพี่น้องเอาได้”

“อีกอย่าง ต่อให้ลูกไปโน้มน้าวอวี้จือได้ แต่เสด็จแม่หลี่ก็อาจไม่ยินดีร่วมมือ เสด็จปู่ต้องการให้ท่านทำให้หลี่กุ้ยเฟยคลายโทสะลง และเต็มใจล้มเลิกความคิดจะออกจากวัง ลูกเองก็สุดวิสัยจะช่วยเรื่องนี้จริงๆ”

เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ความสัมพันธ์กับหลี่กุ้ยเฟยนั้นช่างละเอียดอ่อนยิ่งนัก

ก่อนหน้านี้ทั้งคู่สามีภรรยาเคยขัดแย้งกับหลี่กุ้ยเฟยมาไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แม้ว่าบัดนี้ท่าทีของทั้งสองฝ่ายจะปรองดองกันดี แต่นี่ก็เป็นคนละเรื่องกับความสนิทสนมกัน

จักรพรรดิจาวเหรินรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขาแค่อยากลองดู แต่ไม่กล้าคาดหวังมากเกินไป เขาก็อดมองอวิ๋นหลิงด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยไม่ได้

“ยามปกติไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เด็กสาวอย่างเจ้าจะมีความคิดมากที่สุด เจ้าก็เคยเข้าไปแทรกแซงการแต่งงานของพี่น้องพวกเขาด้วย แม้แต่เรื่องระหว่างเจ้ารองกับภรรยาก็คลี่คลายลงแล้ว เจ้าน่าจะช่วยข้า คิดหาวิธีแก้ปัญหาได้กระมัง”

อวิ๋นหลิงได้ยินเช่นนี้ก็กลอกตาในใจอย่างเงียบๆ แม้ว่านางจะมีความคิด แต่ก็ไม่อยากช่วยจักรพรรดิจาวเหริน

แต่บนใบหน้า นางยังคงคลี่ยิ้มเอ่ยว่า “เสด็จพ่อ ถ้าจะให้ข้าพูด ท่านกับหลี่กุ้ยเฟยถอยกันคนละก้าวจะดีกว่า”

“ขอเพียงท่านรักษาสถานะตำแหน่งสนมของนางไว้ ยอมแยกกันอยู่กับนางทั้งในและนอกวัง ให้นางเข้าวังมาร่วมงานเลี้ยงและถวายเครื่องสักการบูชาในเทศกาลต่างๆ เรื่องนี้ก็จะคลี่คลายลง เป็นเรื่องที่น่ายินดีมิใช่หรือ”

ความจริงหลี่กุ้ยเฟยรู้ทุกอย่างในใจดี หากเป็นไปได้ นางก็ไม่อยากให้การกระทำของนางส่งผลกระทบต่อเยียนอ๋องและนำปัญหามาให้เขา

พูดตามตรง ความคิดที่แข็งแกร่งที่สุดของหลี่กุ้ยเฟยคือการอยู่ห่างจากจักรพรรดิจาวเหริน หากทั้งสองไม่ได้พบกัน ก็จะไม่รังเกียจกัน

วิธีดีที่สุดคือการหย่ากัน ทว่านับตั้งแต่สมัยโบราณมา ฮ่องเต้ไม่มีการหย่ากับสนม ดังนั้นนางก็ได้แต่เลือกวิธีที่เข้มแข็งและเอาชนะตัวเองให้ได้มากที่สุด นั่นคือลดระดับเป็นคนธรรมดาสามัญ

จักรพรรดิจาวเหรินฟังแล้วก็ทำหน้าบูดบึ้งส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ไม่ได้ๆ วิธีเช่นนี้ทำได้ที่ไหนกัน ผู้คนเห็นเข้าจะเรียกว่าอะไร ต่อไปเมื่อถูกบันทึกไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์ คนรุ่นต่อๆ ไปจะหัวเราะเยาะข้าที่ไม่เอาไหน!”

วิธีการเช่นนี้เป็นการเสียหน้าจริงๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน