พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 999

“หลิงเอ๋อร์ เจ้าๆๆ...นี่เจ้าอยากให้เสด็จพ่อสละราชบัลลังก์มาตั้งนานแล้วใช่หรือไม่”

นี่เป็นเพียงการเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ หากจักรพรรดิจาวเหรินแสดงสีหน้าผิดปกติขึ้นอีก หลี่กุ้ยเฟยจะเริ่มวุ่นวายทันที หากข่าวแพร่ไปถึงหูพระเจ้าหลวง เซียวปี้เฉิงจะรู้สึกว่าบัลลังก์ของบิดาบังเกิดเกล้าของเขานั้นจบลงแล้วจริงๆ

พูดตามตรง เขารู้สึกว่าถ้าได้เป็นรัชทายาทต่อไปอีกสักสองสามปีก็คงจะดีทีเดียว ถึงอย่างไรจักรพรรดิจาวเหรินอยู่ในตำแหน่งก็ยังสามารถจัดการงานได้

หากอีกฝ่ายสละราชสมบัติจริงๆ ก็ปล่อยไปตามยถากรรมแล้วกัน ถึงเวลานั้นเรื่องต่างๆ ของวังหลังในราชวงศ์ก่อนก็จะตกอยู่บนบ่าของพวกเขาสามีภรรยา นั่นจะเป็นชีวิตที่ยากลำบากโดยแท้

อวิ๋นหลิงโบกมือ พับแขนเสื้อแล้วนั่งดื่มชาแทะเมล็ดแตง “เขาจะไม่ยอมสละราชสมบัติอย่างขี้ขลาดตาขาวเช่นนี้ เขาเป็นผู้ที่รักหน้าจะตาย ในเวลาสุดท้ายเขาเลือกจะยอมก้มหน้าประนีประนอมกับหลี่กุ้ยเฟยมากกว่าจะถูกบันทึกไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์ให้ผู้คนหัวเราะเยาะไปหลายร้อยปีหรอก”

หลังจากเซียวปี้เฉิงเข้าใจข่าวคราวทั้งหมดแล้ว เขาก็ขบคิดอย่างรวดเร็ว “นี่เจ้ากำลังช่วยหลี่กุ้ยเฟยต่อสู้เพื่อสิทธิแยกกันอยู่ใช่หรือไม่”

พวกเขาล้วนรู้ดีว่านี่คือผลลัพธ์ที่เป็นประโยชน์ที่สุดสำหรับทุกฝ่าย แต่จักรพรรดิจาวเหรินจะไม่ยินยอม

“ใช่แล้ว ชาวฮั่นมักชอบรอมชอม เช่น ถ้าบอกว่าบ้านมืดเกินไปแล้วต้องเปิดหน้าต่างที่นี่ ทุกคนจะไม่ยอมแน่นอน แต่ถ้าบอกว่าจะรื้อหลังคาออก พวกเขาจะเต็มใจเปิดหน้าต่าง”

อวิ๋นหลิงนอนลงบนเก้าอี้โยก หรี่ตาอย่างสบายๆ

“เรื่องของหลี่กุ้ยเฟยก็ใช้หลักการเดียวกันนี้ ถ้าข้าแนะนำให้เสด็จพ่อแยกกันอยู่ เขาจะไม่เห็นด้วยแน่นอน แต่ถ้าหลี่กุ้ยเฟยตั้งใจแน่วแน่ว่าจะเป็นคนธรรมดาสามัญ เช่นนั้นเขาก็จะยินยอมแยกกันอยู่”

นางหลอกจักรพรรดิจาวเหรินให้พูดคำเหล่านั้น จะไปกระตุ้นโทสะของหลี่กุ้ยเฟยเป็นครั้งที่สอง หากแม่นางหลีอยู่ใกล้ๆ จะเป็นตัวเร่งให้เกิดไฟบรรลัยกัลป์แผดเผา ตาแก่จักรพรรดิจะดับไฟนี้ไม่ได้

เซียวปี้เฉิงขบคิดที่นางพูดอย่างรอบคอบก่อนพูดอย่างอดไม่ได้ว่า “ใครเป็นผู้พูดคำนี้ นี่มันพูดจี้ใจดำชัดๆ”

“คุณหลู่ซวิ่น เป็นนักคิดนักเขียนวรรณกรรมผู้ยิ่งใหญ่ของประเทศพวกเราในอีกโลกหนึ่ง”

“ไม่คิดว่าเจ้าจะชอบอ่านงานประเภทนี้ด้วย”

อย่างไรเสียตอนอยู่ที่แคว้นต้าโจว เขาก็เคยเห็นอวิ๋นหลิงอ่านตำราแพทย์และหนังสือผู้ใหญ่เท่านั้น

“...อ่า มันเป็นข้อความที่ท่องอยู่ใน DNA ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนชั้นประถมหรือนักศึกษาก็หนีข้อความนี้ไม่พ้น”

อวิ๋นหลิงถอนหายใจเบาๆ ในใจ ทั้งสองก็คุยเรื่องสมัยใหม่กันเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาที่หัวข้อหลัก

เซียวปี้เฉิงพูดอย่างนึกสงสัย “จริงสิ เหตุใดจู่ๆ เจ้าถึงอยากช่วยหลี่กุ้ยเฟย”

“เป็นการลงทุนให้แม่นางหลีและเสี่ยวกู้ หากกอดแข้งกอดขาทองคำก้อนนี้ไว้ ต่อไปก็จะเจริญรุ่งเรือง เมื่อเห็นว่าอู๋จีและเมิ่งชูกำลังจะแต่งงานกัน เสี่ยวกู้ยังไม่มีภรรยาด้วยซ้ำ ข้าในฐานะเป็นอาจารย์ก็ต้องเป็นห่วงเขาอยู่บ้าง”

ร้านของหวานในครั้งนี้ ความจริงแม่นางหลีเป็นคนต้นคิดอยากทำกับหลี่กุ้ยเฟย

ในระยะแรกของโครงการรีสอร์ต มาตรฐานการลงทุนของหลงเย่นั้นสูงยิ่งนัก นอกจากการควบคุมคุณภาพที่ออกจะเพี้ยนๆ แล้ว ยังต้องใช้เงินทุนมหาศาลที่เพียงพออีกด้วย

ดูเหมือนนางจะอ่อนโยนและคุยง่าย แต่เมื่อพูดถึงเรื่องงาน ไม่ใช่แค่อาศัยความสัมพันธ์ก็จะชักชวนให้ใช้เส้นสายได้ง่ายๆ เสียที่ไหนกันล่ะ

กิจการของแม่นางหลีในสำนักศึกษาชิงอี้ดำเนินไปด้วยดี เลี้ยงดูสองแม่ลูกได้อย่างเหลือเฟือ และนางยังเก็บสะสมเงินได้มากอีกด้วย

ทว่าหลี่กุ้ยเฟยจริงจังกับเรื่องนี้ นางจำรสชาติเต้าหู้อัลมอนด์ของแม่นางหลีได้ ก็เลยอยากใช้เงินไปซื้อสูตรลับของหวานของอีกฝ่าย

อวิ๋นหลิงกล่าวยิ้มๆ “เมื่อแม่นางหลีเห็นว่าหลี่กุ้ยเฟยมาเยือนถึงที่ด้วยตนเอง ย่อมไม่ปล่อยโอกาสทองนี้หลุดมือไป จึงเสนอจะเปิดร้านของหวานตระกูลหลีกับนาง ทั้งยังชักชวนหลี่กุ้ยเฟยไม่ให้เปลี่ยนชื่อร้านได้จริงๆ จากนั้นทั้งสองก็เริ่มตระเตรียมร้าน”

สองสามวันก่อนเซียวปี้เฉิงกำลังยุ่งอยู่กับราชสำนัก จึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นอกเมืองหลวง เมื่อได้ยินก็อดถอนหายใจไม่ได้ “แม่นางหลีไม่ธรรมดาจริงๆ มิน่าที่ให้กำเนิดลูกชายอย่างกู้ฮั่นม่อ”

เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง ลำพังที่นางไม่กล้าหลบเลี่ยงความสัมพันธ์กับจักรพรรดิจาวเหริน ซ้ำยังเป็นฝ่ายเสนอตัวทำการค้ากับหลี่กุ้ยเฟยเอง ความกล้าหาญประเภทนี้จึงไม่ธรรมดา

หากเป็นคนอื่น คงถูกระแวงสงสัยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ทันแน่

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอารมณ์รุนแรงของหลี่กุ้ยเฟย นางได้เห็นอีกฝ่ายทุบตีจักรพรรดิจาวเหรินด้วยตาของตนเองมาแล้ว นางก็ไม่กลัวว่าจะเผลอไปยั่วโทสะของอีกฝ่ายเข้า

บัดนี้ได้รู้ถึงปณิธานของแม่นางหลี นึกถึงความเพียรพยายามทั้งหมดของนางแล้ว เซียวปี้เฉิงก็ชื่นชมนางยิ่งนัก

“ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วว่าเหตุใดพวกเจ้าจึงมักพูดว่า ‘ชีวิตของผู้หญิงในโลกนี้ไม่ได้มีไว้สำหรับสามีและลูกๆ เท่านั้น พวกนางยังยืนหยัดด้วยขาตนเองได้อีกด้วย’ ”

เขาเคยคิดว่าแม่นางหลีเป็นผู้หญิงอ่อนแอ แต่เข้มแข็งในฐานะแม่

ตอนนี้ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ใช่คนที่มองว่าลูกชายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่นางศรัทธาจึงสนับสนุนมาจนถึงป่านนี้ แต่เป็นเพราะนางมีอุดมการณ์และความพากเพียรของตัวเอง

ช่วงหลายปีมานี้แม่นางหลีไม่ได้แต่งงานใหม่ ไม่เพียงเพราะความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับสามีผู้ล่วงลับ แต่ยังเป็นเพราะความรักและการแสวงหาชีวิตของนางเองด้วย