ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 811

เมื่อแองเจลีนเห็นชื่อเจย์บนหมายเลขผู้โทรเข้า เธอดูราวกับว่าเธอถือระเบิดอยู่ในมือ จากนั้นเธอก็รีบยัดโทรศัพท์ลงในมือของร็อบบี้น้อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อร็อบบี้น้อยสังเกตว่าเป็นสายเข้ามาจากพ่อ เขาก็ปัดรับสายด้วยความดีใจ “คุณพ่อ!” เสียงของเขาฟังดูร่าเริงและไพเราะมาก

เจย์อึ้งเล็กน้อย เขาแน่ใจว่าเขากดหมายเลขของแองเจลีนถูกแล้ว แต่ทำไมเป็นร็อบบี้น้อยที่รับสายแทน?

เธอตั้งใจปฏิเสธสายของเขาหรือโทรศัพท์ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เธอกันแน่?

“ลูกกำลังทำอะไรอยู่?” เจย์ทำได้เพียงแต่ทักทายร็อบบี้น้อยด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง

ร็อบบี้น้อยซึ่งเป็นคนช่างพูด พ่อของเขาสามารถถามคำถามเขาได้หนึ่งคำถามและเขาสามารถตอบได้เป็นสิบคำตอบ “เรากำลังทำอาหารเย็นกับแม่อยู่ครับ เราจะทำอาหารเย็นสำหรับ 10 คนในคืนนี้ ดังนั้นนี่จะเป็นงานที่ค่อนข้างหนักหน่อย ผมคุยกับคุณพ่อนานเกินไปไม่ได้นะ”

ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเจย์เปลี่ยนเป็นมืดมนกว่าเขม่าควันทันที “หืม? ลูกจะให้ทำอาหารให้ถึง 10 คนเลยเหรอ?”

เห็นได้ชัดว่าเสียงของเขากลายเป็นอึมครึม เขาดูไม่พอใจอย่างมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

เจย์พูดด้วยสีหน้างุนงงว่า “อืม เด็กดีของพ่อ เซ็ตตี้น้อย”

เซ็ตตี้น้อยทำหน้าบึ้ง “คุณพ่อ คุณดูไม่มีความสุขที่เห็นหน้าหนู”

ตอนนั้นเองที่เจย์ตระหนักได้ว่าเขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้อยู่

เขารู้สึกผิดหวังเพราะเขาไม่เห็นแองเจลีน และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมีสีหน้าบึ้งตึงเมื่อเห็นใบหน้าของเซ็ตตี้น้อย

เจย์แสดงรอยยิ้มออกมา “พ่อคิดถึงทุกคนจังเลย”

เจนสันและพ่อสามารถอ่านความคิดของกันและกันได้เสมอ เจนสันเดาเหตุผลที่แท้จริงได้เลยว่าทำไมพ่อถึงโทรมา หลังจากที่ได้สังเกตเห็นปฏิกิริยาผิดปกติของเขาในตอนนี้

เจนสันเดินไปทักทายเจย์ด้วยท่าทางเย็นชา “สวัสดีครับคุณพ่อ”