แองเจลีนชำเลืองมองเขาก่อนที่จะลากมาริลินอย่างไม่เบามือไปที่กำแพงซึ่งมีกฎของโรงพยาบาลหลายข้อติดไว้
“เธออ่านออกไหม?” แองเจลีนถามเสียงแข็ง
มาริลินตัวสั่นไปทั้งร่างเพราะรังสีและพลังของผู้หญิงตรงหน้า “ก็อ่านออกบ้าง”
“กฎโรงพยาบาลข้อที่ห้า อ่านซิ”
มาริลินอ่านตะกุกตะกัก “ระหว่าง… ระหว่างการพักรักษาตัวในโรงพยาบาล คนไข้ไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลโดยไม่ได้รับอนุญาต โรงพยาบาลจะไม่รับผิดชอบหากมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับคนไข้ที่ออกจากโรงพยาบาลโดยฝ่าผืนคำแนะนำของแพทย์”
“เข้าใจไหมว่าหมายความว่ายังไง?” แองเจลีนคำราม
มาริลินหดคอ เธอกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
เจย์หรี่ตาเรียวดุจเหนี่ยวของเขา ต้องมีสาเหตุบางอย่างที่แองเจลีนทำแบบนี้
แองเจลีนลากมาริลินมาหาเจย์ อาจจะเพราะว่าเธอยังโกรธเขาอยู่ดังนั้นจึงยังรักษาระยะห่างกับเขา
“เมื่อคืนภรรยานายแอบพาเด็กออกจากโรงพยาบาลไปตอนดีสาม ก่อนจะลนลานกลับมาโรงพยาบาลด้วยท่าทางตื่นตระหนกในชั่วโมงต่อมาพร้อมเด็กที่ดูอาการหนักเพื่อมาหาหมอ ซึ่งเป็นจังหวะที่หมอไปห้องน้ำพอดี นั่นและที่เธอโวยวายว่าหมอละเลยหน้าที่”
ตอนท้ายเธอเสริมอย่างโมโหว่า “ถ้านายไม่เชื่อที่ฉันบอก ก็เชิญเข้าไปห้องควบคุมดูเทปกล้องวงจรปิดเอาเองได้เลย”
เจย์จ้องมาริลินอย่างไม่อยากเชื่อและตะคอกเธออย่างโมโห “คุณพาลูกออกจากโรงพยาบาลไปกลางดึกทำไมกัน?”
มาริลินอึกอัก “ก็ไทเกอร์บอกว่าเบื่อ ฉันเลยพาเขาไปสูดอากาศข้างนอก”
เจย์โมโหมากจนหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก
“หึ” เขาแค่นเสียงอย่างอ่อนแรง
แองเจลีนตวาด “ไปเลยแล้วก็เอาลูกคุณออกจากโรงพยาบาลไปซะ แกรนด์เอเซียคงรักษาลูกคุณไม่ได้แล้ว”
มาริลินทรุดลงกองกับพื้น เธอคว้ามือแองเจลีนแน่นพร้อมอ้อนวอน “ฉันผิดเองค่ะ ประธานเซเวียร์ อย่าไล่ไทเกอร์ไปเลยนะคะ ฉันขอร้อง”
มาริลินจับขาแองเจลีนพร้อมโขกศีรษะกับพื้น
เธอโขกศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างแรง ไม่นานหน้าผากเธอก็แตกจนเลือดออก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!