ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1071

มือเจย์วางอยู่บนคีย์บอร์ดค้างชั่วครู่ ความรู้สึกรักใคร่ท่วมท้นขึ้นมาในดวงตาเขา และในที่สุดก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอบอุ่นที่คงค้างอยู่บนใบหน้า

‘จับมืออยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าเหรอ?’ นั่นแหละคือสิ่งที่เขาปรารถนา

เขารู้สึกหวั่นไหวไปกับคำสารภาพของแองเจลีนมากเสียจนอยากจะลืมทุกอย่างไปเสียแล้วรับรักจากเธออยู่รอมร่อ

แต่แรงใจที่แข็งกล้าก็ยังคงยั้งความปรารถนาของเขาไว้ได้

เพราะว่าอาการความจำเสื่อมทำให้ชีวิตของเขาไม่สมบูรณ์ เขาไม่รู้ว่าก่อนที่จะเสียความทรงจำไปนั้นตัวเขาเป็นใคร แล้วหากว่า เขามีภรรยาและลูกอยู่แล้วเล่า เขาจะรับความรักจากแองเจลีนมาง่าย ๆ ได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าเจย์ไม่ตอบอะไรเธอกลับ เซย์นก็บอกแองเจลีนพร้อมแววตาเหยียดหยาม “พี่บอกเธอแล้ว ถึงเรื่องที่เธออ่านมาจากหนังสือมันจะฟังดูดีแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะใช้ได้ผลเสมอไปนะ”

แองเจลีนเดินคอตกอย่างผิดหวังและจากไป

เมื่อเธอกลับไปที่ห้องประธาน มีมี่ก็โผล่หัวเข้ามาพร้อมสีหน้าอยากรู้อยากเห็น “ท่านประธานเซเวียร์ ยามข้างล่างโทรมาหาดิฉันค่ะ บอกว่ามาริลินมาอุ้มเด็กยืนอยู่ข้างล่างแล้วร้องขอจะพบคุณ เราควรปล่อยให้เธอเข้ามาไหมคะ?”

แองเจลีนหรี่ดวงตาสวยกระจ่างของเธอ “เธอมาทำอะไรที่นี่กัน?”

เซย์นตอบ “ก็จะมีอะไรได้ล่ะ? หล่อนก็มาตามผู้ชายไง”

แองเจลีนตบโต๊ะอย่างโกรธเกรี้ยวก่อนลุกขึ้นยืน “พาเธอเข้ามาที่ห้องประธาน อย่าให้เธอได้เจอกับเบ็น”

เซย์นจึ๊ปากและถอนหายใจ “พวกผู้หญิงนี่ใจเด็ดจริง ๆ ว่าไหม? เจย์กับมาริลินเป็นสามีภรรยากันมาก็หลายปี ถ้าเธอเข้ามาแทรกแล้วทำให้พวกเขาเลิกกันแบบนี้ มันก็มีแต่จะทำให้เธอดูเป็นตัวร้ายเท่านั้น”

แองเจลีนโมโหมากจนเธอยกกำปั้นเตรียมชกเซย์น “หุบปากไปเลย”

แต่หมัดของเธอกับค้างอยู่กลางอากาศ

เซย์นมองอย่างสงสัย “แปลกจังแฮะ ยัยนี่ไม่ซ้อมฉันมาตั้งนานแล้วนะเนี่ย”

เพราะว่าเธอไม่อัดเขา เซย์นจึงยังพูดจากวนโทสะเธอต่อไป “เธอเป็นประธานของบริษัทระดับหมื่นล้านนะ ส่วนแม่นั่นเป็นแค่ยาจกสิ้นไร้ไม้ตอก ถ้าเธอแย่งผู้ชายหล่อนมาชาวบ้านเขาก็จะเทคะแนนสงสารให้คนที่ดูอ่อนแอกว่า พอเรื่องเป็นแบบนั้น คนก็จะพูดกันว่าเธอใช้อำนาจรังแกคนที่อ่อนแอกว่า…”

แองเจลีนหยุดคิดหนัก