ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1140

เมื่อตั้งสติได้ เจย์ก็เงยหน้าขึ้น ชั่วขณะนั้นแววตาเหยี่ยวของเขาก็ฉายแววจริงจังขุ่นเคือง “บอกทุกเรื่องที่คุณรู้มาให้หมด ซิดนีย์”

ซิดนีย์เช็ดน้ำตาแล้วพร้อมมีสีหน้าว่างเปล่า “บอกคุณไปตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร? เธอไม่มีทางได้กลับมาอีกแล้ว”

“บอกผมมา” เจย์คำรามดั่งสิงโตที่เพิ่งตื่นจากการจำศีล

ซิดนีย์ตัวสั่นพร้อมกล่าว “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ฉันรู้ก็คือว่าแองเจลีนปรากฏตัวขึ้นทันทีที่พี่สาวของฉันหายไป แองเจลีนเป็นลูกสาวสุดที่รักของตระกูลเซเวียร์ ขณะที่พี่สาวของฉันเป็นแค่ลูกนอกสมรสของตระกูลลอยล์ อย่างเธอจะไปแข่งกับแองเจลีนได้ยังไงกัน? ทุกคนก็รู้กันทั้งนั้นว่าพี่สาวของฉันต้องแพ้ แต่เราก็ใสซื่อเกินไปที่คิดว่าแองเจลีนจะใจดีมีเมตตามากพอที่อย่างน้อยจะปล่อยให้พี่สาวของฉันได้กลับมาบ้าน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าพี่สาวจะหายตัวไปแบบนั้น”

พอพูดมาถึงตอนนี้ซิดนีย์ก็ดูเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอถามเจย์ทั้งน้ำตาว่า “คุณได้ปกป้องลูกเมียของคุณเต็มที่หมดหัวใจหรือเปล่าเจย์? ช่างมันเถอะ ฉันจะโทษคุณไปทำไมกันเพราะคุณเองก็ปกป้องตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ”

พอพูดจบซิดนีย์ก็หันหลังแล้วเดินจากไปโดยไม่บอกกล่าว

เจย์กำรูปไว้ในมือแน่น จนนิ้วมือขึ้นเป็นข้อขาว

“คุณพ่อคะ” เซ็ตตี้น้อยจู่ ๆ ก็วิ่งเข้ามาหา

เสียงเล็ก ๆ นั้นดึงเจย์กลับเข้ามาสู่โลกของความเป็นจริง เขาเก็บรูปไว้ในกระเป๋าเสื้อและปกปิดสีหน้าโกรธเกรี้ยวไว้ก่อนจะหันไปหาเซ็ตตี้พร้อมฝืนยิ้ม

“กลับบ้านกันเถอะ”

“ค่ะ”

ซิดนีย์ซ่อนอยู่หลังเสาหินไม่ไกลออกไปนัก พร้อมแววตาเย้ยหยันชั่วร้าย

จู่ ๆ แนนซี่ก็โผล่ออกมาแล้วตบไหล่ของซิดนีย์พร้อมบอก “ทำได้ดีมาก ซิดนีย์”

ซิดนีย์ตอบ “เฮอะ นี่มันถึงเวลาที่เราจะแก้แค้นนายท่านอาเรสที่ทำลายตระกูลลอยล์เพื่อแองเจลีนตอนนั้น”

แนนซี่บอก “ไม่ต้องห่วง เมื่อไหร่ที่ตระกูลเบลได้หวนคืนสู่ความรุ่งเรืองเหมือนยุคก่อน เราก็จะช่วยให้ตระกูลลอยล์ได้กลับมาผงาดเช่นกัน”