ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1186

เขาผลักเซย์นให้พ้นทางและพุ่งตัวขึ้นไปชั้นบนเสมือนอยู่ในบ้านตัวเอง

เซย์นพยายามเข้าไปขวางแต่คุณนายเซเวียร์ก็ส่ายหน้าให้เซย์นและบอกว่า “ปล่อยให้เขาไปเถอะ น้องสาวของลูกป่วยเพราะรัก และต้องรักษาด้วยความรัก เขาเป็นยาถอนพิษของน้อง”

เซย์นกระทืบเท้าด้วยความขัดใจ “ยาถอนพิษเหรอ? ผมว่าเป็นยาพิษมากกว่า”

ที่ชั้นบน

เจย์ไปที่ห้องนอนของแองเจลีนและเปิดประตูห้องเข้าไปด้วยความหวาดหวั่น

แองเจลีนนอนขดตัวอยู่บนเตียง ผมสีดำเงางามของเธอยุ่งเหยิงและปรกใบหน้าซีดขาวของเธอไว้ มันยิ่งทำให้หน้าของเธอดูยิ่งซีดเซียวละผอมบางยิ่งขึ้น

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เผยให้เห็นตาดำสนิทคู่สวยของเธอ ตาของเธอลึกโหลทำให้เธอยิ่งดูผอม แววตาเธอเหม่อลอยและหม่นหมอง

เมื่อเข้ามาในห้อง เจย์ก็ปิดประตูอย่างแผ่วเบา

เขาเดินลากขาที่หนักอึ้งไปที่เตียง

จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ คุกเข่าลงแล้วโน้มตัวไปข้างหน้า ก่อนนอนลงบนเตียงและจ้องมองไปที่ใบหน้างดงามของแองเจลีน น้ำตาเขาไหลอย่างห้ามไม่ได้

นี่คือสาวน้อยที่เขาหลงรักตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

เขานั้นไม่ได้มีเป้าหมายหรือแรงผลักดันในชีวิตอะไรนักหนา แต่มีเพียงข้อเดียวเท่านั้นก็คือการหาเงินเยอะ ๆ เพื่อให้เธอได้อยู่อย่างสบายไร้กังวล

แต่ว่าเขากลับเป็นคนที่ทำร้ายเธออย่างแสนสาหัสในที่สุด

เขายื่นมือออกไปและใช้นิ้วมือลูบผมของเธอก่อนที่จะใช้สัมผัสใบหน้าของเธอ

แองเจลีนงอตัวราวกับว่าเธอรับรู้ได้ถึงการสัมผัสของเขา แต่เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอื่น

“แองเจลีน เจย์บี้จะพาเธอกลับบ้าน ตกลงไหม?” เจย์กระซิบแผ่วเบา

ขนตายาวเป็นแพของแองเจลีนหลุบลงเล็กน้อย เธอดูเหมือนจะโต้ตอบกับเขา

ก่อนที่เขาจะผละไป เจย์เล็มใบหูเธอเบา ๆ

แองเจลีนเขินอายจนหัวใจเธอเต้นตูมตามในอก

เจย์รินน้ำให้เธอแล้วตรวจดูอุณหภูมิของน้ำก่อนที่จะช่วยเธอลุกขึ้น จากนั้นเขาก็ใช้ช้อนป้อนน้ำเธอ

เมื่อเธอดื่มน้ำเสร็จ เจย์ก็ใช้ผ้าห่มขนสัตว์สีขาวห่อหุ้มร่างเธอเอาไว้ เขาอุ้มเธอขึ้นอย่างนุ่มนวลแล้วบอกว่า “กลับบ้านกันเถอะ แองเจลีน”

แองเจลีนยกมือขึ้นกอดรอบคอเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

เมื่อประตูห้องนอนเปิดออก เซย์นก็ยื่นหน้าเข้ามาในห้องอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

สีหน้าเจย์เปลี่ยนเป็นทะมึนทันใดและเขาจ้องเซย์นอย่างไม่สบอารมณ์

เซย์นพูดท่าทางเป็นงานเป็นการ “ผมต้องคอยจับตาดูคุณไว้เผื่อว่าคุณจะทำน้องสาวผมใจสลายอีก”