ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1259

เซย์นลืมตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ

“นี่คุณพูดจริงเหรอเนี่ย? เธอเป็นน้องสาวของผมนะให้ตายสิ ผมเห็นเธอใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงชั้นในมาแล้วตอนที่เธอเป็นเด็ก แล้วผมจะไปมีความคิดแบบนั้นกับน้องสาวตัวเองได้ยังไงกัน?”

เซย์นรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัว และหน้าเขาก็บิดเบี้ยวเหมือนกินของขม ๆ มา เขาตะคอกว่า “คุณมันก็แค่ร้ายกาจเท่านั้นแหละ”

เจย์หมดความอดทนที่มีต่อเซย์นแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเย็นชาขณะที่เสียงก็เข้มเต็มไปด้วยอำนาจ

“ถ้าฉันปล่อยให้นายเป็นบ้าต่อไปเมื่อคืนนี้ วันนี้คนที่ตายก็คงเป็นพวกเราไม่ใช่นายท่านห้องข้างล่างหรอก”

เซย์นหน้าเปลี่ยนสีทันทีเมื่อได้ยินว่ามีคนอื่นตาย

เจย์คำรามใส่เขา “จำไว้นะ ถ้านายยังทำตัวดึงดูดความสนใจที่นี่อีก นายก็ตายแน่ ดังนั้นต่อไปนี้นายห้ามดื่มอีก ทุกคนทำตัวเอิกเกริกมากเมื่อคืน”

พอเจย์บอกว่าเขาทำตัวเอิกเกริก เซย์นก็ไม่พอใจและบอกว่า “ผมทำตัวเอิกเกริกตอนไหนกัน?”

เจย์จ้องเซย์น “เมื่อคืนนายทำเหมือนโรงแรมนี้เป็นคาราโอเกะ นายเอารองเท้าสกปรก ๆ ของตัวเองมาทำเป็นไมค์แล้วก็แหกปากร้องโหยหวนเหมือนพวกแม่มดร้องเรียกปีศาจ นายยังกล้าบอกว่าไม่ได้ทำตัวเอิกเกริกอีกเหรอ?”

เซย์น “...”

เสียงเขานั้นทั้งไพเราะและก็สามารถทำให้สาว ๆ เคลิบเคลิ้มได้ ทำไมเจย์ถึงได้อธิบายท่าทางเขาออกมาได้เลวร้ายขนาดนี้?

“แล้วฉันทำตัวเอิกเกริกยังไงเหรอ?” โจเซฟินถามอย่างไม่พอใจ

เจย์ตอบ “เธอนอนกรนเสียงดังอย่างกับหมู”

“แล้วฉันล่ะ?” แองเจลีนถามอย่างสงสัย

เจย์มองแองเจลีนแล้วแววตาเขาก็มีความหมดปัญญา แต่ก็ประคบประหงม “เธอก็… เธอก็โอเค”

เขาต้องประคบประหงมเธอไม่ว่าอย่างไร

แต่ว่าไม่นานเขาก็ต้องเสียใจ

หลังจากที่จูบลาแองเจลีน เจยก็เดินออกจากประตูไป

ในห้องที่อยู่ด้านล่าง ตอนนี้มีคนกลุ่มใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู นอกจากตำรวจและนิติเวชแล้ว คนอื่นต่างก็เป็นแขกของโรงแรม

มีคนมากมายแออัดกันอยู่ตรงประตูแคบ ๆ จนเจย์รู้สึกหวาดกลัวที่แคบขึ้นมา เขาจึงยืนอยู่ไกล ๆ และมองดูความวุ่นวายตรงหน้า

ตอนนัั้นเองคนของโรงแรมก็เดินเข้ามาหาเขาและกระซิบว่า “น่าเสียดาย เขาเป็นชายที่สุดยอดมากแต่ว่าเขามีโรคร้ายแรงและก็เสียชีวิตไปแบบนั้น นิติเวชบอกว่า เขาตายเพราะอาการป่วยแต่บอดี้การ์ดบอกว่าเจ้านายของเขาถูกฆ่าตาย”

เจย์นิ่วหน้า เป็นโรคและโดนฆ่าเหรอ?

หากว่ามีคนอยากฆ่าคนที่ป่วยอยู่ แน่นอนว่าต้องไม่ได้ทำเพราะว่าอยากให้คนนั้นต้องตายไปแค่นั้นแน่

ขณะที่เจย์คิดบางอย่างได้ สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึม

ตอนนั้นเองเขาไม่สนเรื่องอาการกลัวที่แคบแล้วและค่อย ๆ เดินไปที่ห้องนั้น