ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1270

หลังจากลังเลอยู่ชั่วขณะ เขาก็สั่งคนของเขาว่า “ให้พวกเขาเข้ามา”

ชายหนุ่มสองสามคนเดินเข้ามา และพูดอย่างไม่เป็นมิตรว่า “ไปได้”

เจย์หลิ่วตาให้เกรย์สันและเซย์น

ที่จริงแล้วตอนนี้เซย์นกลัวมากจนพูดไม่ออก แต่ละก้าวของเขาไม่มั่นคงและโจเซฟีนจำต้องพยุงเขาไว้

เจย์และแองเจลีนเดินตามมาข้างหลังและหลังจากที่เข้ามาในตัวอาคารแล้ว ความอบอุ่นในห้องก็ทำให้คิ้วที่ขมวดแน่นของเจย์ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

สเปนเซอร์นั้นนั่งรออยู่ตรงส่วนที่สูงที่สุดของห้องโถงรับแขก เก้าอี้ของเขาหุ้มด้วยหนังเสือ ดวงตาเหยี่ยวจ้องเจย์และคนที่เหลือ

“ทีนี้บอกได้หรือยังว่าข้อความที่รอนนี่ขอให้ส่งมาให้ฉันคืออะไร?”

เจย์จ้องสเปนเซอร์ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูไม่พอใจ “นี่คือมารยาทในการรับแขกของคุณเหรอ? ช่วยหาอะไรร้อน ๆ ให้เราดื่มก่อนไม่ได้–”

“ฉันคิดว่าแกคงอยากโดนอัดสินะ” คาร์สันกระโดดออกมา

สเปนเซอร์สะกดกลั้นโทสะในใจไว้และบอกคาร์สันอย่างหมดความอดทน “เทชาร้อนมา”

ตอนนั้นโคลที่กำลังห่อเหี่ยวก็นอนทิ้งตัวอยู่บนเก้าอี้ปรับได้ของพ่อเขา

คาร์สันส่งถ้วยชาร้อนให้เจย์และคนอื่น ๆ เจย์ลองชิมดูก่อนที่จะเอาให้แองเจลีน

หลังจากที่ดื่มชาเสร็จเจย์ก็อ้าปากพูดอีกครั้ง “ผมได้ยินมาว่าเนื้อวัวและเนื้อแกะอบของป้อมตระกูลยอร์กนี่เด็ดสุดยอด ผมสงสัยว่าจะมีโอกาสได้ชิมไหมวันนี้?”

สเปนเซอร์กำเก้าอี้แน่นจนเล็บแทบจิกลงไป

ไอ้เจ้าเด็กเหลือขอตัวเหม็นนี่ขอมากเกินไปแล้ว

แต่ว่าเจย์ก็ดูไม่ยอมที่จะหลุดปากบอกอะไรออกมานอกจากว่าพวกเขาจะได้รับการดูแลที่ดี