ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1273

คาร์สันพูดสวนกลับอย่างขุ่นเคือง “เลิกทำตัวกวนประสาทได้แล้ว ฉันขอเตือนนายเลยนะให้รีบบอกข้อความที่รอนทิ้งไว้ให้เร็ว ๆ พอเสร็จเรื่องก็ไสหัวกลิ้งลงเขากลับไปซะ”

เจย์เชื่อว่าพอพวกเขาหมดประโยชน์ นายท่านยอร์กคงจะให้พวกเขาได้กลิ้งลงเขาไปจริง ๆ แน่

วันนี้เจย์ปั่นหัวสเปนเซอร์มาทั้งวัน แถมเขายังทำให้ชายที่อารมณ์ดีสามารถโมโหเดือดดาลได้ ดังนั้นเขาจึงรู้ว่านี่เป็นเวลาที่จะต้องยอมอ่อนลงให้แล้ว เขาพูดอย่างสุขุมว่า “เมื่อวานนี้เราพักที่โรงแรมฟลาวเวอร์ซิตี้ และเราก็โชคดีได้บังเอิญเจอคุณรอนเข้า”

สเปนเซอร์หรี่ตามองและเปิดโปงคำโกหกของเจย์ “รอนนี่ของเรานั้นป่วยมากแถมยังนอนติดเตียง เขาขยับตัวแทบไม่ได้แล้วนายไปบังเอิญเจอเขาบนเตียงเหรอไง?”

เจย์คิ้วกระตุกขณะคิดว่าจินตนาการของลุงเขานี่ช่างบรรเจิดเสียจริง

“เรื่องมันยาว พวกเราเพิ่งมาถึงโรงแรมฟลาวเวอร์ซิตี้เมื่อคืนแล้วก็รู้สึกหนาวเพราะอากาศเย็นเฉียบของที่นี่ ดังนั้นเราเลยคิดว่าจะดื่มเหล้าให้ร่างกายอบอุ่นหน่อย ใครจะไปคิดว่าเพื่อนของผมคนนี้จะคออ่อนปานนั้น? แค่กินเข้าไปไม่กี่อึกก็เมาปลิ้นจนคุมตัวเองไม่ได้ แหกปากร้องตะโกนจนรบกวนคนที่พักห้องข้างล่าง-”

สเปนเซอร์โบกมืออย่างหมดความอดทน “ฉันไม่อยากรู้เรื่องตั้งแต่แรกหรอก แค่บอกมาง่าย ๆ ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกับรอนนี่กันแน่?”

“ตายแล้ว” เจย์พูดออกมาอย่างไม่มีพิธีรีตอง

สเปนเซอร์อึ้งงันไปจริง ๆ คำตอบนั้นเรียบง่ายและตรงไปตรงมาจริง ๆ

“เขาตายได้ยังไง?”

“เพราะอาการป่วยหรือไม่ก็ฆาตกรรม” เจย์พูดต่ออย่างรวบรัด

สเปนเซอร์ร้อนใจจนด่าตวาดออกมา “ช่วยพูดให้มันเป็นประโยคยาว ๆ หน่อยได้ไหมวะ?”

เจย์พูดยาวขึ้นอย่างที่เขาขอ “อาการป่วยหรือไม่ก็ฆาตกรรม ยังต้องรอตัดสิน”

สเปนเซอร์รู้สึกพูดไม่ออก “ถ้างั้นเราจะเอาอย่างที่นายถนัดแล้วกัน บอกรายละเอียดว่านายเจอกับรอนนี่ของฉันได้ยังไงจนถึงตอนที่เขาตาย”

เจย์พูดต่อ “คนรับใช้ของเขาขึ้นมาเคาะห้องเราตอนกลางคืนขอให้เบาเสียงลงหน่อยเพราะมันรบกวนการพักผ่อนของนายท่านเขา”

สเปนเซอร์จ้องเจย์เขม็งอย่างอยากจะฆ่าฟัน “นายรบกวนการพักผ่อนของรอนนี่กลางดึกเหรอ? ฉันจะกลับมาจัดการนายเรื่องนี้ทีหลัง”