ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1275

คาร์สันวิ่งผ่านหลายป้อมก่อนจะเจอโคลอยู่ที่ป้อม 48 โคลถือขวดเหล้าไว้ในมือและห้อมล้อมไปด้วยบรรดาสาวสวย

“โคลลี่ เมื่อไรคุณจะมาแต่งงานกับฉันล่ะคะ?”

โคลนั้นมึนนิดหน่อย “พอราชินีอันดับหนึ่งของฉันเข้าประตูมาเมื่อไร ฉันจะแต่งกับพวกเธอทุกคนเลย”

พวกสาว ๆ หัวเราะคิกคักไม่หยุด ในความคิดของพวกเธอนั้นการได้แต่งงานกับนายน้อยหนุ่มที่อ่อนโยนและหล่อเหลาถือเป็นเรื่องดี

พวกเธอไม่สนว่าจะได้แต่งงานเป็นภรรยาหลวงหรือไม่ เพราะว่านายน้อยจะต้องดูแลภรรยาของเขาทุกคนอย่างดีและรักใคร่แน่ ดังนั้นพวกเธอจึงไม่สนใจเรื่องสถานภาพอะไรทั้งนั้น

โคลนอนเหยียดอยู่บนม้านั่งไม้ยาว มองไปที่ท้องฟ้ากว้าง ประกายในตาเขามืดหม่นลง

บางทีชาตินี้เขาคงไม่ได้แต่งภรรยาหลวงหรอกมั้ง?

นี่มันก็สามปีแล้ว แองเจลีนคงต้องเกลียดเขามากไม่อย่างนั้นเธอไม่มีทางเมินเขานานขนาดนี้แน่

“พอภรรยาหลวงฉันเข้ามาในชีวิต พวกเธอสาว ๆ ต้องต้อนรับเธอแล้วก็ดูแลเธอให้ฉันอย่างดีด้วย” จู่ ๆ โคลก็พูดขึ้นมา

ตราบใดที่แองเจลีนพอใจเขาก็จะทำทุกอย่างที่ทำได้ให้เธอ

บรรดาสาว ๆ ต่างก็อึ้งไปขณะที่พวกเธอแกล้งชกโคลขำ ๆ “คุณนี่ใจร้ายจัง”

คาร์สันเดินเข้ามาแล้วแหย่สาว ๆ ว่า “รู้ว่าเขาใจร้ายแล้วพวกเธอจะคอยป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวเขาทำไมกัน? ฉันเองก็เป็นคาร์ซี่ให้พวกเธอได้นะ ทำไมพวกเธอไม่ลองมารักฉันดูบ้างล่ะ?”

สาว ๆ ต่างก็กลอกตาและแค่นเสียงใส่ “เชอะ”

คาร์สันเศร้าจนพูดไม่ออก

แม้ว่านายน้อยจะมีคุณสมบัติเลอเลิศแต่เขาก็แค่คนคนหนึ่ง ทำไมพวกสาว ๆ ถึงได้มองแต่นายน้อยกันนะ? การเป็นเมียน้อยของนายน้อยนี่มันดีกว่าการเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของชายอื่นเหรอ?

เป็นครั้งแรกที่คาร์สันตั้งคำถามกับระบบการแต่งงานในหุบเขานี้

“หยุดดื่มเถอะครับนายน้อย” คาร์สันหยิบขวดเหล้าออกจากมือโคลและโยนทิ้งบนพื้น

โคลมองเขาอย่างฉุนเฉียว “เก็บขึ้นมา ฉันอยากดื่มอีก”

คาร์สันแย้ง “หยุดเถอะครับนายน้อย ตอนนี้ที่ป้อมตระกูลยอร์กสู้กันใหญ่แล้ว”

“สเปนเซอร์ ยอร์กก็อยู่ แล้วนายจะกลัวอะไร?”

“คราวนี้มันไม่เหมือนกันครับ นักท่องเที่ยวทั้งหกคนนั่นจริง ๆ เป็นปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ ขนาดนายท่านยังเอาชนะชายคนนั้นไม่ได้เลย”

โคลมองคาร์สันอย่างสงสัย

แน่นอนว่าเขาไม่เชื่อเรื่องที่ว่าพ่อเขาไม่สามารถจะเอาชนะนักท่องเที่ยวพวกนั้นได้

แต่เขาก็แปลกใจเรื่องที่ว่านักท่องเที่ยวนั่นเป็นศิลปะป้องกันตัวด้วย

เป็นเรื่องต้องห้ามเด็ดขาดสำหรับคนที่จะเข้ามาในป้อมตระกูลยอร์กที่จะมีศิลปะการป้องกันตัวพิเศษติดตัวมา

“งั้นไปดูกันหน่อยดีไหม?” โคลลุกจากม้านั่งขึ้นยืนและตัวสั่นเล็กน้อย

คาร์อดถอนใจไม่ได้เมื่อเห็นสภาพตอนนี้ของนายน้อย

ที่ป้อมตระกูลยอร์ก

หลังจากที่สเปนเซอร์และเจย์ต่อปากต่อคำกันไปหลายยก สเปนเซอร์ก็รู้สึกพ่ายแพ้ต่อฝีปากคมกริบของเจย์

ขณะที่สเปนเซอร์กำลังโมโหเจย์จนเดือด โคลก็โผล่มาพอดี

สเปนเซอร์กอดโคลทั้งน้ำตา “เจ้าลูกตัวเหม็น ทำไมแกถึงเพิ่งมา? พ่อของแกจะโดนไอ้หนุ่มตัวเหม็นนั่นบีบคอตายอยู่แล้ว”

โคลมองคนของป้อมยอร์กที่นอนร้องโอดโอยกันอยู่บนพื้น

“ใครเป็นคนทำ?” คาร์สันถาม

ทุกคนต่างก็ชี้ไปที่เกรย์สัน

โคลมองเกรย์สันหัวจรดเท้า และสุดท้ายสายตาเขาก็เลื่อนไปมองที่เจย์

สัญชาตญาณของเขาบอกว่าชายคนนี้คือหัวหน้า

“พ่อ ทำไมมัวนอนอยู่ล่ะ? มีคนอัดลูกน้องแล้วก็ยามของพ่อ พ่อไม่ลุกขึ้นมาสู้เพื่อพวกเขาหน่อยเหรอ?” โคลเอาศอกสะกิดไหล่สเปนเซอร์