ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1275

คาร์สันวิ่งผ่านหลายป้อมก่อนจะเจอโคลอยู่ที่ป้อม 48 โคลถือขวดเหล้าไว้ในมือและห้อมล้อมไปด้วยบรรดาสาวสวย

“โคลลี่ เมื่อไรคุณจะมาแต่งงานกับฉันล่ะคะ?”

โคลนั้นมึนนิดหน่อย “พอราชินีอันดับหนึ่งของฉันเข้าประตูมาเมื่อไร ฉันจะแต่งกับพวกเธอทุกคนเลย”

พวกสาว ๆ หัวเราะคิกคักไม่หยุด ในความคิดของพวกเธอนั้นการได้แต่งงานกับนายน้อยหนุ่มที่อ่อนโยนและหล่อเหลาถือเป็นเรื่องดี

พวกเธอไม่สนว่าจะได้แต่งงานเป็นภรรยาหลวงหรือไม่ เพราะว่านายน้อยจะต้องดูแลภรรยาของเขาทุกคนอย่างดีและรักใคร่แน่ ดังนั้นพวกเธอจึงไม่สนใจเรื่องสถานภาพอะไรทั้งนั้น

โคลนอนเหยียดอยู่บนม้านั่งไม้ยาว มองไปที่ท้องฟ้ากว้าง ประกายในตาเขามืดหม่นลง

บางทีชาตินี้เขาคงไม่ได้แต่งภรรยาหลวงหรอกมั้ง?

นี่มันก็สามปีแล้ว แองเจลีนคงต้องเกลียดเขามากไม่อย่างนั้นเธอไม่มีทางเมินเขานานขนาดนี้แน่

“พอภรรยาหลวงฉันเข้ามาในชีวิต พวกเธอสาว ๆ ต้องต้อนรับเธอแล้วก็ดูแลเธอให้ฉันอย่างดีด้วย” จู่ ๆ โคลก็พูดขึ้นมา

ตราบใดที่แองเจลีนพอใจเขาก็จะทำทุกอย่างที่ทำได้ให้เธอ

บรรดาสาว ๆ ต่างก็อึ้งไปขณะที่พวกเธอแกล้งชกโคลขำ ๆ “คุณนี่ใจร้ายจัง”

คาร์สันเดินเข้ามาแล้วแหย่สาว ๆ ว่า “รู้ว่าเขาใจร้ายแล้วพวกเธอจะคอยป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวเขาทำไมกัน? ฉันเองก็เป็นคาร์ซี่ให้พวกเธอได้นะ ทำไมพวกเธอไม่ลองมารักฉันดูบ้างล่ะ?”

สาว ๆ ต่างก็กลอกตาและแค่นเสียงใส่ “เชอะ”

คาร์สันเศร้าจนพูดไม่ออก

แม้ว่านายน้อยจะมีคุณสมบัติเลอเลิศแต่เขาก็แค่คนคนหนึ่ง ทำไมพวกสาว ๆ ถึงได้มองแต่นายน้อยกันนะ? การเป็นเมียน้อยของนายน้อยนี่มันดีกว่าการเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของชายอื่นเหรอ?

เป็นครั้งแรกที่คาร์สันตั้งคำถามกับระบบการแต่งงานในหุบเขานี้

“หยุดดื่มเถอะครับนายน้อย” คาร์สันหยิบขวดเหล้าออกจากมือโคลและโยนทิ้งบนพื้น

โคลมองเขาอย่างฉุนเฉียว “เก็บขึ้นมา ฉันอยากดื่มอีก”