ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 159

หลังจากเห็นโจเซฟินจากไป เจย์ก็กลับไปที่คฤหาสน์ของเขาแล้วเดินตรงไปที่ของโรส

เขาเคาะประตูห้องของโรส โรส ผู้สวมแว่นกรอบสีดำหนาเตอะ เปิดประตูออกมาแล้วมองเจย์อย่างสับสน

"นายหาฉันเหรอ ท่านอาเรส?"

ปกติเจย์พยายามหลบโรสทุกครั้งที่ทำได้ นรกต้องถูกแช่แข็ง และหมูต้องบินขึ้นฟ้าแน่เลยคราวนี้

"ฉันจะจ่ายสำหรับเสื้อผ้าและเครื่องประดับเพื่อร่วมงานวันเกิดของโจเซฟินให้เธอเอง ฉันจะจ่ายค่าชดเชยงานที่ทำไม่เสร็จด้วย ถ้ามีเงื่อนไขอื่นอีก เธอก็แค่จดมันไว้" เสียงของเจย์เหมือนเจ้านายกำลังสั่งคนรับใช้ของเขา

โรสแปลกใจเล็กน้อย ไม่ใช่แค่เจย์จะรักแค่ลูกชาย แต่เขายังตามใจน้องสาวด้วย

ยังไงก็ตาม เขากลับไม่มีความรู้สึกให้เธอเลย

"ท่านอาเรส ถ้าฉันรับเงินช่วยเหลือ ฉันคงไม่มีทางมองหน้าโจเซฟินได้อย่างจริงใจ ไม่ต้องห่วง ฉันจะปรากฏตัวในงานคืนนี้ ฉันจะหาเสื้อผ้าและเครื่องประดับของฉันเอง อีกอย่าง โปรดอย่ามารบกวนในเวลาที่ฉันทำงาน"

หลังจากนั้น โรสก็ปิดประตูห้อง

ท่าทางของเจย์มืดมนอย่างมาก เมื่อประตูถูกปิดใส่หน้าเขา

เขาหันหลังและทำท่าจะเดินจากไปในตอนที่ประตูห้องโรสเปิดอีกครั้ง เจย์หันหลังด้วยรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้า

เขารู้ว่าหากไม่มีความช่วยเหลือของเขา โรสก็ไม่สามารถไปปรากฏตัวที่งานวันเกิดของโจเซฟินโดยไม่อับอายได้

ยังไงก็ตาม เขาไม่คิดว่าโรสจะถามเขาออกมา "นายช่วยไปรับเด็ก ๆ ที่โรงเรียนอนุบาลตอนกลางวันได้ไหม? แล้วก็ได้โปรด..." เธอยิ้มอย่างเขินอาย "...ช่วยพาเซ็ตตี้น้อยกลับมากับพวกหนุ่ม ๆ ด้วย"

เจย์พยักหน้า มันเป็นความรับผิดชอบของเขาอยู่แล้วที่ต้องไปรับเด็ก ๆ แต่เสียงของโรสฟังดูเหมือนเธอคิดว่าเขาจะรับแค่ลูกของเขา

เธอมีลางสังหรณ์ว่าเพื่อนรักของเธอกับรักแท้ของเจ้านายเธอเป็นคนเดียวกัน

"ไปเถอะ ผมอนุญาตถ้าคุณไปแทนผมในงานวันเกิดของรักแท้ของผม คุณทิ้งงานสุดท้ายไว้ให้ผมได้เลย"

โรสดีใจมาก "คุณสุดยอดเลยหัวหน้า!"

เจย์ได้กลับมาถึงบ้านพร้อมเด็ก ๆ พอดีในตอนนั้น เขาได้ยินเสียงดีใจดังลั่นของโรสมาจากชั้นบน

"เจ้านายที่ทั้งหล่อทั้งรวย ผู้เข้าอกข้าใจลูกจ้างเป็นเหมือนสายพันธุ์ใกล้สูญพันธุ์ ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าฉันบรรพบุรุษฉันสะสมความดีงามไว้มากขนาดไหน..."

เจย์เลิกคิ้วอย่างสงสัย เขาไม่คุ้นเคยกับเสียงประจบประแจงของโรสเท่าไหร่ "ชิ!" เขาแค่นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์