ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 541

“แองเจลีน แต่งงานกันเถอะ ฉันไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว” เจย์พึมพำด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด

เมื่อเจนสันได้ยินเขาก็กลอกตาไปที่ร็อบบี้น้อย “นายได้ยินแล้วหรือยัง ผู้หญิงที่พ่อชอบคือแองเจลีน ก่อนที่แม่จะกลับมา พ่อดูเหมือนคิดถึงแองเจลีนทุกวัน เขาวาดภาพเหมือนของเธอและฟังเพลงของเธอ เมื่อไหร่ก็ตามที่เขานึกถึงแองเจลีน พ่อก็จะหัวเราะอย่างมีความสุข”

ใบหน้าของร็อบบี้น้อยเกิดความผิดหวัง “พ่อของเราชอบแองเจลีนมากขนาดนั้น แล้วแม่ของเราจะดูไม่น่าสงสารไปหน่อยเหรอ…”

เจนสันถึงกับพูดไม่ออก “แม่ไม่ได้น่าสงสารเลย อย่างน้อยพ่อก็ซ่อนความรักที่เขามีต่อแองเจลีนเพื่อแม่ อันที่จริงพ่อปฏิบัติต่อแม่ได้ค่อนข้างดีเลยทีเดียวล่ะ”

ในขณะนั้น พวกเขาได้ยินเจย์พึมพำอีกครั้ง “ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะเป็น โรส ลอยล์ หรือ แองเจลีน เซเวียร์ สิ่งที่สำคัญก็คือเธอยังเป็นเธอ ต่อให้เธอชื่ออะไรและหน้าตาเป็นยังไงก็ตาม ฉันก็ไม่สนหรอก ฉันแค่คิดถึงช่วงเวลาที่ไม่ต้องกังวลกับอะไรและช่วงที่เราเคยอยู่ด้วยกันอย่างมาก กลับมาได้ไหม ได้โปรด?”

ดวงตาของเจนสันเบิกกว้าง

ร็อบบี้น้อยก็รู้สึกสับสน “พ่อชอบผู้หญิงสองคนเลยเหรอ? นี่เป็นคำในตำนานของ 'นอกใจ' หรือเปล่า?

เจนสันจ้องไปที่ร็อบบี้น้อย “นายมันโง่ ที่พ่อหมายถึงคือ แองเจลีนคือโรส โรสคือแองเจลีนต่างหาก”

ร็อบบี้น้อยเริ่มรู้สึกมีความสุขขึ้นมาอีกครั้ง “งั้นก็แปลว่าแม่ของเราไม่ใช่มือที่สามเข้ามาแทรกใช่ไหม?”

เจนสันพูดตามเขาซ้ำ ๆ ว่า “ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นที่น่าพอใจ”

เจนสันเดินไปที่ข้างเตียงและตะโกนเรียกสองสามครั้งว่า “คุณพ่อ คุณพ่อครับ”

ร็อบบี้น้อยก็เริ่มกรีดร้องว่า “ดูนั่นสิหน้าพ่อเป็นสีแดง เขามีไข้แน่ ๆ เลย”

“อืม” เจนสันพยักหน้าเมื่อสายตาเย็นชาวาบผ่านในดวงตาเขา

“เดี๋ยวฉันจะไปหายาแก้ไข้มาให้พ่อนะ” ร็อบบี้น้อยพูดขณะที่เดินไปค้นลิ้นชักและตู้ต่าง ๆ

เจนสันถอนหายใจ “ร็อบบี้น้อย พ่อไม่ได้ป่วย”

จากนั้นร็อบบี้น้อยก็เดินกลับมาอีกครั้ง “แล้วทำไมพ่อหน้าแดงจัง?”

โชคดีที่กลิ่นโรสแมรี่ในห้องเริ่มจางลงอย่างช้า ๆ สติของเจย์เริ่มกลับมา เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาก็มองเห็นใบหน้าที่ดูกังวลของเด็กสองคนที่กำลังมองมาที่เขา

“คุณพ่อครับ อาการดีขึ้นหรือยัง?”

“พยุงพ่อขึ้นหน่อย”

ทว่า เจย์รู้สึกไม่มีแรงที่จะลุกด้วยตัวเองได้เลย น้ำหนักทั้งหมดของเขาทิ้งไว้กับการแบกรับบนบ่าของเจนสัน แต่ร่างกายของเจนสันไม่แข็งแรงพอที่จะดึงเขาขึ้นมา

“ให้ฉันช่วย” ร็อบบี้น้อยผลักเจนสันออกไปโดยที่เขาใช้แขนทั้งสองข้างประสานมือกับเจย์ จากนั้นเขาก็ดึงตัวเจย์ขึ้นได้สำเร็จ

เจนสันรู้สึกประหลาดใจ

เขาแสดงความชื่นชมในความรู้ศิลปะการต่อสู้ของร็อบบี้น้อยทันที

เจนสันรีบคว้าเอาหมอนไปหนุนหลังของพ่ออย่างรวดเร็ว เพื่อป้องกันไม่ให้เขาล้มลงไปนอนอีก