ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 57

ร็อบบี้ยิ้มอย่างมีลับลมคมใน “ถ้าน้าอยากตีผมก็ต้องดูว่าน้าจะจับผมได้ไหม?”

หลังจากที่พูดจบร็อบบี้น้อย ก็รีบวิ่งหนี โจเซฟินกางแขนออกมา สีหน้าของเธอช่างหน้ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อ “ฉันไม่เชื่อว่าจะจับเธอไม่ได้”

ตามปกติแล้วเจนสันไม่ชอบที่จะออกกำลังกาย เมื่อเข้าหน้าหนาวร่างกายของเขาจะเป็นโรคติดต่อทางเดินหายใจได้ง่าย นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่โจเซฟินดูถูกความสามารถทางด้านกีฬาของเขา และตั้งชื่อเล่นที่น่าเกลียดให้กับเขาว่า ลูกเจี๊ยบขี้โรค

เธอไม่รู้ว่าคนที่เธอเจอในวันนี้นั้นไม่ใช่เจนสัน แต่เป็นร็อบบี้น้อย เขาฝึกเรียนเทควันโด้ตั้งแต่ยังเล็ก ความสามารถทางร่างกายของเขาแตกต่างจากเด็กคนอื่นในวัยเดียวกัน ความเร็วของเขานั้นเหนือกว่าคนปกติทั่วไป

เมื่อโจเซฟินยื่นมือไปออกไปขวางร็อบบี้น้อย เขาก็เตะแขนของเธออกไปด้วยการหมุนเตะตีลังกาในอากาศ เพื่อที่เขาจะได้ไปลงตรงด้านหลังของโจเซฟิน ซึ่งมันทำให้ไถลไปเหมือนปลา

เมื่อเธอเห็นร็อบบี้น้อย ทำท่าทางนี่สวยงามเหล่านี้ และดูปราดเปรียวเธอตกใจมาก ลูกตาของเธอถลนออกมาจนแทบจะตกลงบนพื้น “แม่เจ้า! เจนสันของฉันเจ๋งมาก เขาเจ๋งขนาดนี้เลยเหรอ?”

ภายในสมองของโจเซฟินกลับเสียงย้อนแย้งขึ้นมา เหตุผลมันดูช่างแตกต่าง “เจนสันไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้มาก่อน ปกติเวลาเขาต่อสู้หรือป้องกันตัวเขาจะใช้ปากกัด สุขภาพร่างกายของเขาก็อ่อนแอเหมือนกับปู่และย่าของเขา พวกเขาจึงทนดูไม่ได้ที่จะต้องให้เจนสันไปทุกข์ทรมานกับการเรียนศิลปะการต่อสู้ ไม่มีทางที่เด็กคนนี้จะสามารถแสดงได้อย่างคล่องแคล่วขนาดนี้”

เมื่อโจเซฟินหันกลับมาอีกครั้งเงาของร็อบบี้น้อย ได้ว่างเปล่าหายไปจากสายตาของเธอได้อย่างไร?

“เจนสัน” โจเซฟินรีบวิ่งไล่ตามเขาอย่างเร่งรีบ

หลังจากที่เธอเดินวนหาไปครึ่งรอบ เธอก็จับร็อบบี้น้อยไม่ได้ แต่เธอกลับได้พบเจย์ และแนนซี่ แต่ภายในมือของเขาได้กำมือของเจนสันเอาไว้แน่น

เมื่อโจเซฟินเห็นเจนสัน เธอก็เข้าใจผิดคิดว่านั่นเป็นร็อบบี้น้อย เธอเอาแขนที่เจ็บปวดของเธอยื่นไปข้างหน้าให้เจนสันดู แล้วถามเขาว่า “เจนสัน ฉันเป็นน้าแท้ ๆ ของเธอ ทำไมเธอถึงเตะน้าด้วยแรงขนาดนี้ได้”

เจนสันกลอกตาไปมา การแสดงออกของเขาบ่งบอกให้รู้ว่าเขาไม่อยากจะยุ่งกับเธอ