ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 671

โจซี่ไม่เคยคิดว่าสักวันหนึ่งจะต้องมีหญิงสาวที่ดูอ่อนโยนและดูไม่เป็นอันตรายมายืนเคียงข้างเซย์นได้ ทำให้เธอตาสว่างและจินตนาการว่าเซย์นตอนนี้จะมีความรักอีกครั้งแล้ว

ถึงกระนั้น เธอก็ไม่มีน้ำตาหลงเหลือให้ร้องไห้ออกมาได้เลย

“ฉันจะพาไปหาเซย์นเดี๋ยวนี้ โจซี่ แค่ระบายความคับข้องใจของเธอที่เขาได้ทำกับเธอเอาไว้ก็พอ” แองเจลีนโกรธและเดินกลับไปที่สวนหน้าบ้าน

ในส่วนของลานด้านหน้าที่มีชีวิตชีวาในตอนแรกก็เงียบลงไปทันที เหลือเพียงแค่สตอร์มและฟินน์อยู่เท่านั้น คนที่ดูเหมือนลูกแกะตัวน้อยยืนอยู่ที่ประตู ส่วนคนอื่น ๆ หายไปหมดแล้ว

“ทุกคนไปไหนกันหมด?” แองเจลีนรู้สึกสับสน

สตอร์มบอกกับแองเจลีนว่า “ท่านประธานอาเรสและคุณปู่เซเวียร์กำลังคุยกันอยู่ในห้องทำงาน ส่วนคุณนายเซเวียร์และคุณโทมัสไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็นกันอยู่และพ่อของคุณก็อยู่ข้าง ๆ ครัว คอยดูแลสวนของเขาอยู่”

แองเจลีนกำหมัดแน่นและถามอย่างโกรธเคือง “แล้วไอ้บ้านั่นล่ะ เซย์น?”

สตอร์มตะลึงกับความน่าเกรงขามของแองเจลีนและการดูถูกพี่ชายของเธออย่างไม่หยุดยั้งเพื่อหาความยุติธรรม หลังจากนั้น ในที่สุดเขาก็หลุดออกจากความคิด หลังจากยืนนิ่งผ่านไปนาน เขาก็พูดว่า “นายน้อยเซเวียร์บอกว่าเขาจะไปรอคุณอยู่ในห้องของคุณครับ”

แองเจลีนไปที่ห้องนอนของเธอทันที มันเป็นเวลาเกือบ 20 ปีแล้วที่เธอก้าวเท้าเข้ามาในบ้านเป็นครั้งสุดท้าย เป็นการเสียสละที่เธอต้องทำเพื่อประโยชน์ของทุกคน ความทรงจำของเธอเกี่ยวกับสถานที่นั่นพร่ามัวไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม คุณแม่เซเวียร์ผู้ซึ่งรักลูกสาวของเธอมาก พยายามเก็บทุกอย่างไว้ในที่ที่ลูกสาวของเธอเคยอาศัยอยู่ ทุกอย่างในห้องนอนแทบจะเหมือนเดิม

เซย์นยืนอยู่ที่หน้าต่างพร้อมกับกอดอก เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เขาก็หันกลับมา

“เธอมาแล้วสินะ” เสียงของเขาแหบแห้งและเขาก็ดูหมดแรง

แองเจลีนตกตะลึงเล็กน้อย เซย์นดูไม่เหมือนเด็กที่โง่ปอดแหกอีกแล้วและก็ดูเหมือนชายที่เป็นผู้ใหญ่และมั่นคงในทันที สิ่งนี้ทำให้เธอประหลาดใจเล็กน้อย

“นายคบกับโทมัสของนายตั้งแต่เมื่อไหร่?” แองเจลีนพูดด้วยน้ำเสียงที่หยาบคาย

“อย่าหยาบคายนะ หล่อนไม่เหมือนเธอ หล่อนเป็นคนอ่อนไหวมาก ถ้าหล่อนได้ยินเธอพูดถึงหล่อนแบบนั้น หล่อนคงเสียใจมาก” เซย์นพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องแฟนใหม่ของเขา

“แล้วตอนนี้พวกนายอยู่ขั้นไหนกันแล้ว?” แองเจลีนถามอย่างตรงไปตรงมา

“ใช้สายตาของเธอดูเอาเองสิ หล่อนมาอยู่ในที่ของเราแล้ว เธอยังต้องถามคำถามนั้นอีกเหรอ?”