ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 699

แองเจลีนพยายามอย่างหนักเพียงเพื่อจะโผเข้าหาเขาอีกครั้งอย่างดื้อรั้น คล้ายกับปลาหมึกในตอนนี้ เธอจับเขาไว้แน่นขึ้น ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอทำให้เขานึกถึงเด็กน้อย

“ได้โปรดเถอะนะ ฉันขอร้อง ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไปเลย”

เจย์รู้สึกหายใจไม่ออกในขณะที่เธอเกาะไว้แน่นและรัดตัวเขาไว้แน่น

เขายกแขนขึ้นเพื่อจะกอดเธอกลับ ถึงอย่างนั้น เขากลับหยุดการกระทำลงเมื่อภาพของท่านปู่เซเวียร์ปรากฏขึ้นอย่างไม่คาดคิดในจิตใจของเขา

“ครอบครัวอาเรสทำผิดพลาดอย่างร้ายแรง เจย์ สิ่งหนึ่งที่จะเป็นอันตรายต่อครอบครัวของนายอย่างไม่ต้องสงสัยหากมีความลับดังกล่าวปรากฏขึ้น ฉันเกรงว่าแม้แต่สมาชิกในครอบครัวที่ไม่สำคัญที่สุดของนายก็ยังจะพ้นจากการนองเลือดที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีนได้ไง

“ได้โปรดเถอะ ฉันขอร้อง ปล่อยแองเจลีนไป”

เจย์รู้สึกว่าการจำกัดความคิดของเขาได้ทิ้งเขาไว้ ในขณะเดียวกันเขากลับผลักแองเจลีนออกไปอย่างแรงและตะคอกว่า “เธอมีศักดิ์ศรีอยู่บ้างไหม แองเจลีน เซเวียร์?”

แองเจลีนจ้องมาที่เขาที่มีใบหน้าซีดและตกตะลึงอย่างมาก

“ฉันขอร้องล่ะ ได้โปรด ปล่อยฉันไป” เสียงของเจย์พูดเลียนแบบเสียงของท่านปู่เซเวียร์ที่พูดแบบนี้ออกมาเมื่อวันก่อน ลึกซึ้งและเจ็บปวด

ทว่า ยังคงมีความแข็งแกร่งพอที่จะพัดคลื่นทะเลนี้ได้

แองเจลีนค่อย ๆ ลุกขึ้น ผมของเธอยุ่งเหยิงในขณะที่ผิวของเธอซีดเซียวอย่างน่าสะอิดสะเอียน

“ฉันจะถามนายเป็นครั้งสุดท้าย เจย์บี้ นายแน่ใจแล้วใช่ไหมว่านี่คือสิ่งที่นายต้องการ? ที่จะตัดสัมพันธ์ทั้งหมดกับฉัน?” ร่างกายของเธอสั่นสะท้านราวกับต้นหลิวร้องไห้ในสายลม นุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความตั้งใจแน่วแน่

“ใช่” เจย์ตอบอย่างมั่นใจ

ด้วยสายตาที่ปฏิเสธอย่างแรงกล้า แองเจลีนเริ่มอ้างถึงจากความไม่พอใจที่เขามีต่อเธอ ช่วงเวลานั้น แองเจลีนยิ้มแม้ว่าจะแสดงออกมาอย่างขมขื่นก็ตาม “ดูเหมือนว่ามันจะเป็นความปรารถนาของฉันทั้งหมดคนเดียวสินะ”

หัวใจของเจย์บีบแน่นและเขาสัมผัสได้ถึงเลือดในเส้นเลือดที่แข็งตัว

“งั้นก็อย่ากังวลไปเลย นับจากนี้เป็นต้นไป ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่มารบกวนนายอีก” นัยน์ตาของแองเจลีนพร่ามัวด้วยความเศร้า

“นายเคยพูดว่านายจะเป็นต้นไม้ที่แข็งแรงของฉันและฉันสามารถเป็นต้นรุ่งอรุณที่มีเถาวัลย์เลื้อยขึ้นได้เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันต้องการ นายบอกว่านายจะกอดฉันไว้แน่นเมื่อลมพัดและนายจะปกป้องฉันเมื่อฝนตก ฉันเชื่อนายแล้วล่ะ บางทีฉันไม่ควรมีมันด้วยซ้ำ”

ดวงตาของเธอแดงก่ำ ดูความเหนื่อยจากเรื่องสิ้นหวังทั้งหมดที่เธอรู้สึกอยู่ข้างใต้ “ตอนนี้ต้นไม้นั้นหายไปแล้ว และเถาวัลย์ก็เหี่ยวเฉา”