ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 979

เจย์สาวเท้ายาวของเขาไปข้างหน้าและกำลังเดินจากไป

แองเจลีนยืนแน่นิ่งอยู่กับที่ด้วยความงุนงง

ใบหน้าที่เข้มคมของเธอมีสีหน้าที่ดูราวกับหญิงสาวที่โศกเศร้าและหม่นหมองใจ “เฮ้ ไม่ใช่ว่าหลังจากเลี้ยงข้าวฉันเสร็จ นายควรจะไปส่งฉันที่บ้านหรอกเหรอ?”

รูปร่างสูงโปร่งและแข็งแรงของเจย์แข็งทื่อ แล้วเขาก็หันกลับมาและพูดว่า “คุณหญิงเซเวียร์ผู้ยิ่งใหญ่ คุณเป็นเหมือนราชินีผู้ยิ่งใหญ่ในเมืองอิมพีเรียล ใครล่ะจะกล้าเผชิญหน้าสิงโตในถ้ำของมัน?”

แล้วจู่ ๆ แองเจลีนก็มีท่าทีที่ดูน่าสงสารและหมดหนทางสู้ราวกับว่าเธอเป็นลูกแกะตัวน้อย ๆ เธอคว้าแขนเสื้อของเขาอย่างไม่เขินอายด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ “มีผู้ชายมากมายที่ละโมบอยากได้คนสวยที่เป็นธรรมชาติและไม่มีใครเทียบได้อย่างเช่นฉัน ปกติแล้วฉันจะมีบอดี้การ์ดของฉันอยู่ข้าง ๆ แต่วันนี้ไม่มีใครคอยปกป้องฉันเลย ฉันกลัวที่จะต้องกลับคนเดียว”

ริมฝีปากของเจย์กระตุกขึ้นอย่างแรง “ผมจะเชื่อคุณมากกว่านะถ้าคุณบอกว่าพวกเขาอยากได้เงินของคุณ เว้นเสียแต่ว่าพวกเขาจะตาบอด ใครจะละโมบโลภมากอยากได้คุณเพราะความสวยกัน?”

แองเจลีนโกรธจัดจนมือของเธอกำหมัดแน่นแต่เขาไม่อาจมองเห็นได้ เธออยากจะต่อยผู้ชายปากดีคนนี้ด้วยหมัดของเธอซะเหลือเกิน

น้ำตาในดวงตาของแองเจลีนได้ไหลออกมาราวกับน้ำพุ เธอเป็นเจ้าแม่แห่งการตีบทแตกอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้จุดอ่อนของผู้ชายคนนี้ราวกับหลังมือของเธอเอง

ตราบใดที่เธอพยายามแสดงด้านที่อ่อนแอของเธอออกมาอย่างหนัก ความเห็นอกเห็นใจของเขาจะต้องเริ่มล้นออกมาอย่างแน่นอน

แต่ทว่าเมื่อเจย์เห็นเธอร้องไห้ แทนที่เขาจะเห็นใจเธอ เขากลับมองเธอด้วยความสะอิดสะเอียน “คุณร้องไห้ไปก็ไร้ประโยชน์หรือเปล่า?”

แองเจลีน “...”

“ทำไมฉันไม่ไปนอนค้างบ้านนายแทนล่ะ?” แองเจลีนเสนอ

เธอแค่ไม่อยากที่จะแยกจากเขา

เจย์รู้สึกสังเวชและอึดอัดใจ “นี่คุณเป็นพลาสเตอร์ติดแผลหรือไงกัน?”

แองเจลีนส่ายหัวขณะยิ้ม “นายดึงพลาสเตอร์ออกได้หลังจากที่นายติดมันแล้ว ฉันไม่อยากถูกดึงออกหลังจากที่ฉันเกาะติดนายไปแล้ว”

เจย์ “...”

“ช่างหน้าไม่อายจริง ๆ”

แองเจลีนมองเขาด้วยแววตาเศร้า ๆ “ช่วยสงสารผู้หญิงที่อ่อนแอและไร้หนทางอย่างฉันด้วยเถอะนะ”

เจย์พูดอย่างหมดหนทาง “ก็ได้ ผมจะพาคุณกลับบ้านก็ได้”

แองเจลีนโพล่งออกมาด้วยรอยยิ้ม “อืม” เธอพยักหน้าอย่างร่าเริง