รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1024

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก” ฮั่วเหยียนเซียวปลอบใจเธอ

ซูเล่อเม้มปาก “ค่ะ ฉันไม่คิดมากหรอก” พูดจบ เธอก็ใช้โอกาสนี้ถามเขาอีกครั้ง “เมื่อกี้ที่คุณเฉิงมองมาที่ฉัน และถามว่า เธอใช่เหรอ ใช่เธอหรือเปล่า นี่มันหมายความว่ายังไง! เธอจำคนผิดเหรอ!”

ฮั่วเหยีนเซียวหยุดเคี้ยวไปสักพัก ก่อนจะมองใบหน้าของเด็กที่กำลังถามเขา “อืม เธอจำคนผิด”

“เธอต้องคิดว่าฉันเป็นคนที่คุณอาชอบแน่ๆ เลยใช่ไหม! ฉันควรจะไปอธิบายเรื่องนี้ให้เธอฟัง”

“เล่อเล่อ” ฮั่วเหยียนเซียวเรียกชื่อเธอทันที

ซูเล่อเงยหน้ามองเขา “ทำไมล่ะ”

“จำไว้นะ ถ้าไปทำงานที่แผนกการแปลแล้วอย่าเรียกฉันว่าอาต่อหน้าคนอื่น จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเราเป็นอะไรกัน”

“ได้สิ งั้นฉันจะเรียกอาว่าคุณรองประธานาธิบดี” ซูเล่อหัวเราะ “ฉันก็ไม่ชอบเรียกอาว่าคุณอาเหมือนกัน เรียกแบบนี้แล้วรู้สึกเหมือนอาแก่มาก ทั้งที่ความจริงเป็นพี่ชายฉันยังได้เลย!”

ฮั่วเหยียนเซียวรู้สึกดีใจ “จริงเหรอ เธอไม่รู้สึกว่าฉันแก่เหรอ”

“แก่ที่ไหนกันล่ะ ดูคุณอาตอนนี้ก็เหมือนกับคนอายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปด ดูหนุ่มมากแถมยังหล่ออีกด้วย” ซูเล่อพูดชมเขา

ฮั่วเหยียนเซียวยกยิ้มจนเห็นลักยิ้มข้างแก้มดูเซ็กซี่ไม่มีใครเกิน

เมื่อกินข้าวเย็นเสร็จ ระหว่างทางที่กลับบ้าน บรรยากาศโดยรอบดูผ่อนคลายลงไม่น้อย ฮั่วเหยียนเซียวถามเรื่องที่เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ เพราะซูเล่อได้รับอิทธิพลจากการทำงานของพ่อแม่เธอมาตั้งแต่เด็กจึงทำให้ชื่นชอบในการแปลภาษา

เธออยากเป็นคนที่มีประโยชน์ต่อประเทศ ให้เหมือนพ่อแม่ของตัวเอง

บ้านตระกูลฮั่วอยู่ไม่ไกลมาก ขับรถมาแค่ 15 นาทีก็ถึงแล้ว ก่อนที่ซูเล่อจะลงรถเธอก็ถามเขาว่าอยากเข้าไปนั่งในบ้านไหม แต่ฮั่วเหยียนเซียวกลลับส่ายหน้า “ฉันยังมีธุระที่ต้องกลับไปจัดการ”