รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 290

เว้นแต่ว่าคุณจะมาอุ้มฉันลงไป ไม่งั้นฉัน…ฉันจะไม่ลงไป” ซ่งซานร้องไห้สะอึกสะอื้นไปพร้อมกับความรู้สึกตื่นเต้น

สีจิ่วเฉินรีบก้าวไปข้างหน้าทันที เขายื่นมือออกไปอุ้มช้อนตัวซ่งซานลงมา โดยมีถังชิงชิงที่ถือโทรศัพท์อยู่ข้างๆ บันทึกภาพเอาไว้ ซ่งซานเอาแขนโอบคล้องคอของสีจิ่วเฉิน ใบหน้าแนบอยู่ที่ไหล่ของเขาอย่างใกล้ชิด

สีจิ่วเฉินวางซ่งซานลงบนเตียงของเธอ แล้วดึงมือที่โอบไว้แน่นของเธอออก “พักผ่อนให้เต็มที่นะครับ อย่าคิดมาก”

“จิ่วเฉิน คุณเชื่อฉันไหม คุณเชื่อว่าจือซย่าผลักฉันตกน้ำไหม” ซ่งซานถามทั้งน้ำตา “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะกดเธอไว้ในน้ำจริงๆ นะ ตอนนั้นฉันกลัวมากจริงๆ สัญชาตญาณของฉันทำให้อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ฉันก็เลยไม่รู้ตัวว่าฉันกดจือซย่าไว้ในน้ำ…ฉันสาบานเลยว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ” ซ่งซานอธิบายด้วยความตื่นเต้น จะต้องให้สีจิ่วเฉินเชื่อเธอให้ได้

“คุณพักผ่อนเถอะ” สีจิ่วเฉินพูดด้วยสายตาเยือกเย็น ต้องเชื่อใครกันแน่ ในใจเขารู้ดี

ระหว่างถังจือซย่ากับซ่งซาน เขาเชื่อแค่ถังจือซย่าเท่านั้น

“คุณไม่เชื่อฉัน แล้วชีวิตฉันจะไปมีความหมายอะไร” ซ่งซานอารมณ์อ่อนไหวและรุนแรง เธอดีดดิ้นอยากจะไปกระโดดหน้าต่างต่อ

สีจิ่วเฉินกดเธอเอาไว้อย่างช่วยไม่ได้ “พอเถอะครับ คุณก็แค่ถูกกระตุ้นเท่านั้นแหละ”

เมื่อพูดจบ เขาก็มองเห็นหลินจิ่น ซึ่งเธอก็คือผู้ช่วยที่เขาส่งมาดูแลเรื่องของซ่งซาน เขาพูดกับ หลินจิ่นว่า “เสี่ยวจิ่น เธอดูแลคุณซ่งอยู่ในนี้นะ ส่วนคนอื่นออกไปให้หมด!”

หลินจิ่นพยักหน้า ”โอเคค่ะ ประธานสี”

“จิ่วเฉิน อย่าไปนะ จิ่วเฉิน…” ซ่งซานยังคงพยายามจะรั้งเขาเอาไว้ แต่สีจิ่วเฉินกลับเดินจากไป

ถังชิงชิงเพิ่งจะเดินออกมาจากประตู ก็รู้สึกได้ถึงสายตาพิฆาตที่จ้องมองมา ซึ่งก็คือสายตาของสีจิ่วเฉิน ตัวเขามีออร่าความน่ายำเกรงแผ่กระจายออกมา ราวกับอสูรกายในนรกกำลังจ้องมองเธอ “ถังชิงชิง ถ้าคุณกล้าก่อเรื่องทะเลาะวิวาทอีก ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่”