รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 580

“งั้นทำไมคุณถึงได้ตามหาตัวผู้หญิงเมื่อห้าปีก่อนล่ะคะ” สายตาของถังจือซย่าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

สีจิ่วเฉินไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรไปชั่วขณะ เพราะอย่างไรเสีย ความรู้สึกที่อยากจะตามหานั้นรุนแรง

จู่ๆน้ำตาของถังจือซย่าก็ทะลักออกมา เธอปิดปาก อารมณ์ของเธอกระเจิดกระเจิงเสียจนยากจะรับไหว

“จือซย่า เป็นอะไร ผมทำอะไรผิดเหรอ ขอโทษ” สีจิ่วเฉินลนลาน ในเมื่อไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร แต่เขารู้ว่าการที่เธอร้องไห้เป็นความผิดของเขา

ถังจือซย่าได้ยินคำพูดของเขาแต่เธอกลับยิ่งร้องไห้หนักขึ้น น้ำตาของเธอไหลพรากจนเริ่มสะอึกสะอื้นออกมา

ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเธอเป็นอย่างไร สิ่งที่กดอยู่ในใจของเธอมาตลอดหกปีตอนนี้ในที่สุดก็หายไป เงาดำของผู้ชายสารเลวที่ล้อมรอบใจของเธอเอาไว้กลับกลายเป็นเขา

นั่นไม่ใช่ปีศาจอีกแล้ว!

มีเพียงสวรรค์ที่รู้ว่าการที่สามารถปลดปมในใจที่ผูกไว้อย่างยาวนานออกได้ เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากเพียงไหน

ในขณะที่สีจิ่วเฉินกำลังร้อนรนอยู่นั้น ถังจือซย่ากลับพุ่งเข้าสู่อ้อมกอดของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงอิ่มเอมว่า

“โชคดีที่เป็นคุณ ดีที่เป็นคุณ...ขอเพียงแค่เป็นคุณ...ก็พอ”

สีจิ่วเฉินกอดเธอแน่น เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มปลอบเธอยังไง เขาเกลียดตัวเองเหลือเกินที่เข้าใจเธอได้ไม่ดีพอ ความทุกข์เหล่านั้นในใจของเธอมาจากไหนกันนะ

อีกทั้งเขายังไม่เข้าใจความหมายที่เธอพูด แต่รับรู้ได้ว่าตอนนี้เธอต้องการเขาแล้ว

“จือซย่า บอกผมได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” สีจิ่วเฉินลูบศีรษะด้านหลังเธออย่างอ่อนโยนแล้วถาม

ถังจือซย่าผลักเขาออกเบาๆ และตัดสินใจบอกกับเขา

“คุณคิดว่าเฉินเฉินคล้ายคุณไหมคะ” ถังจือซย่าเงยหน้าถามเขา