รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 631

ถังจือซย่าฟังพวกเขาพูดถึงผู้หญิงคนหนึ่งอย่างเงียบๆ ผู้หญิงของตระกูลสีก็ต้องอบรมบ่มเพราะอย่างดีแน่นอน เพราะหลังจากที่ได้รู้จักตระกูลสีอย่างลึกซึ้งแล้ว เธอถึงได้รู้ว่าพวกเขายังคงรักษากฎครอบครัวที่เข้มงวดของตระกูลเอาไว้ ซึ่งมันทำให้พวกเขาให้ความสำคัญกับการอบรมสั่งสอนลูกหลานอย่างมาก

ในขณะนั้นเอง ก็มีผู้หญิงที่แต่งกายทันสมัยและสง่างามเดินเข้ามาทางประตู

ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แถมยังดูราศี ราวกับหงส์ขาวที่สง่างาม

“ว๊าว! สือเหยานี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ สวยมากจริงๆ!” มีคนพูดอย่างตื่นเต้น

“ตระกูลสีนี่มีแต่คนสวยจริงๆ”

สีสือเหยาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างนายหญิงใหญ่สี นั่นคงจะเป็นภรรยาที่กำลังจะแต่งงานกับสีจิ่วเฉินสินะ เธอใส่ชุดกระโปรงที่เรียบง่าย ท่าทีอ่อนโยน มีผมที่ดำเงา และมันก็ทำให้หน้าตาจองเธอนั้นดูมีมิติอย่างมาก โดยเฉพาะตาของเธอนั้นใส่บริสุทธิ์ ราวกับสายน้ำยามฤดูใบไม้ร่วงที่น่าดึงดูด

ผู้หญิงที่ทำให้สีจิ่วเฉินอยากจะแต่งงานด้วยนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ ในใจของสีสือเหยานั้นมีความรู้สึกที่สับสนเล็กน้อย

“ขอโทษค่ะที่ฉันมาสาย” พอสีสือเหยาพูดจบก็เดินไปอยู่ต่อหน้านายหญิงใหญ่ “คุณย่า”

“สือเหยา โตมาเป็นคนสวยจริงๆ ด้วย มานี่สิ มานั่งข้างย่าเร็ว!” ข้างนายหญิงใหญ่สีมีที่ว่างอยู่พอดี สือเหยานั่งลงแล้วจึงทักทายถังจือซย่า “เพิ่งจะพบเจอนายหญิงเป็นครั้งแรก ฉันชื่อสีสือเหยาค่ะ”

“สวัสดีค่ะ” ถังจือซย่ายิ้มแล้วตอบรับ

“ดูสิ มีคนสวยที่สวยราวกับดอกไม้อยู่ตั้งสองคน พวกเรานี่เหมือนกับใบไม้ใบหญ้าเลยนะ” มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงขำๆ

ทันใดนั้นผู้คนที่อยู่ที่นั่นก็หัวเราะขึ้นมาทันที แต่ถังจือซย่ากับสีสือเหยากลับรู้สึกเขินอายขึ้นมา

บรรยากาศหลังจากนั้นก็ดีขึ้นมามาก พวกเขาพูดคุยกันเรื่องราวก่อนหน้า แล้วอยู่ๆ ก็มีคนพูดขึ้นมาว่า “ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆ สือเหยาสนิทกับสีจิ่วเฉินมากที่สุดแล้ว วันๆ เอาแต่วิ่งตามสีจิ่วเฉิน!”

สีสือเหยาพูดอย่างใจกว้างว่า "นั่นมันเป็นตอนเด็กๆ แล้ว ฉันเองก็จำไม่ค่อยได้แล้ว"

"นั่นสินะ! ตอนเด็กๆ สีสือเหยายังไม่ค่อยรู้เรื่องราวอะไรเลย" แม่ของสีสือเหยาเองก็พูดขึ้นมา