รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 655

เมื่อเห็นว่าทั้งคู่เดินจากไป เยี่ยวานวานก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ทำไมเจียนจือเพ่ยถึงยังไม่ปล่อยเธอไปอีก

เธอเปิดดูกระเป๋าเดินทางใบแรก หลังจากอึ้งไปสองสามวินาที เธอก็เอื้อมมือไปหยิบชุดนอนลูกไม้สีดำท่อนบนขึ้นมา

ทำไมมันน้อยชิ้นจัง! ใส่กับไม่ใส่ต่างกันตรงไหน?

คุณเฉียวจะใส่ชุดนี้ไปให้ใครดู หรือจะเป็นเจียนจือเพ่ย เขาชอบแบบนี้หรอ?

เยี่ยวานวานรู้สึกว่าเธอต้องแย่แน่ๆ! เธอไม่เคยรีดรีดผ้ามาก่อนเลย! ตั้งแต่เด็กพ่อแม่ดูแลเธอเหมือนสมบัติล้ำค่าชิ้นนึง และเธอไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้เลย

แต่ตอนนี้เธอเป็นคนใช้ของเจียนจือเพ่ย เพราะฉะนั้นเธอจำเป็นต้องทำสิ่งเหล่านี้ให้ได้

ชั้นล่าง

เจียนจือเพ่ยฟังที่เฉียวเสวี่ยเม่ยเล่าถึงสิ่งที่เธอเห็นระหว่างทางอย่างเหม่อลอย เมื่อเฉียวเสวี่ยเม่ยเห็นว่าเขาดูไม่สนใจที่เธอพูด เธอจึงหยุดพูดและพูดขึ้นมาอย่างเศร้าใจว่า "พี่เจียนไม่อยากให้ฉันมาหาหรอคะ"

"เปล่าครับ" เจียนจือเพ่ยชำเลืองมองเธอ และเขารู้ดีว่าทำไมคุณย่าถึงส่งเธอมาที่นี่

คุณย่าต้องการให้เขาและเฉียวเสวี่ยเหม่ยได้ใช้เวลาร่วมกันและตั้งใจที่จะจับคู่ให้เขาทั้งสองคน

“แล้วทำไมพี่ถึงดูไม่มีความสุขเลยล่ะคะ?” เฉียวเสวี่ยเม่ยกัดริมฝีปากสีแดงของเธอแล้วพูดขึ้น

"ฉันไม่ได้ไม่มีความสุข แค่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่น่ะ" หลังจากที่เจียนจือเพ่ยพูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงอุทานมาจากชั้นสอง

"อะไรน่ะ…"

เจียนจือเพ่ยจึงยืนขึ้นและเดินขึ้นไปชั้นบน ส่วนเฉียวเสวี่ยเม่ยก็ตามเขาขึ้นไปที่ชั้นบน

เมื่อไปถึงเขาจึงเห็นเยี่ยวานวานลูบๆที่ฝ่ามือของเธอ และเห็นเครื่องรีดผ้าข้างๆของเธอยังคงทำงานอยู่

"เกิดอะไรขึ้น?" เจียนจือเพ่ยเอื้อมมือออกไปจับมือเธอมาดู เขาจึงเห็นรอยแดงที่โดดเด่นบนฝ่ามือของเยี่ยวานวาน

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ระวังเลยโดนลวกมือนิดหน่อย แต่ฉันไม่เป็นไรค่ะ" เยี่ยวานวาานอุทานออกมาเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เธอไม่คิดว่าจะทำให้ทั้งสองคนต้องเดินขึ้นมาดู

เธอจึงจะดึงข้อมือกลับจากมือของ แต่เขากลับจับมือเธอไว้และเดินไปยังห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำและทำให้มือของเธอที่โดนเตารีดลวกเย็นลง

เขาล้างไปและดุเธอไปพลาง “ทำอะไรให้ระวังกว่านี้ไม่ได้หรือไง”

เจียนจือเพ่ยเกลียดการแตะตัวผู้หญิงไม่ใช่หรอ ทำไมเขาถึงจับมือสาวใช้คนนี้ได้เหมือนไม่มีอะไร?

เยี่ยวานวานรู้สึกพูดไม่ออก ตกลงชายคนนี้จะไม่ยอมปล่อยเธอไปใช่ไหม?